Akty prawne

©Kancelaria Sejmu s. 1/55
29.04.2019
Dz. U. 1982 Nr 35 poz. 230
U S T A W A
z dnia 26 października 1982 r.
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
Uznając życie obywateli w trzeźwości za niezbędny warunek moralnego
i materialnego dobra Narodu, stanowi się, co następuje:
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są
obowiązane do podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia
napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania
i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu
spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy,
przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także
wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy.
2. Organy, o których mowa w ust. 1, popierają także tworzenie i rozwój
organizacji społecznych, których celem jest krzewienie trzeźwości i abstynencji,
oddziaływanie na osoby nadużywające alkoholu oraz udzielanie pomocy ich
rodzinom, jak również zapewniają warunki sprzyjające działaniom tych organizacji.
3. Organy, o których mowa w ust. 1, współdziałają również z Kościołem
Katolickim i innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi w zakresie
wychowania w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi.
Art. 2. 1. Zadania w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi wykonuje się
przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, w szczególności:
1) tworzenie warunków sprzyjających realizacji potrzeb, których zaspokajanie
motywuje powstrzymywanie się od spożywania alkoholu;
2) działalność wychowawczą i informacyjną;
3) ustalanie odpowiedniego poziomu i właściwej struktury produkcji napojów
alkoholowych przeznaczanych do spożycia w kraju;
Opracowano na
podstawie: t.j.
Dz. U. z 2018 r.
poz. 2137, 2244, z
2019 r. poz. 730.
©Kancelaria Sejmu s. 2/55
29.04.2019
4) ograniczanie dostępności alkoholu;
5) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych od alkoholu;
6) zapobieganie negatywnym następstwom nadużywania alkoholu i ich usuwanie;
7) przeciwdziałanie przemocy w rodzinie;
8) wspieranie zatrudnienia socjalnego poprzez finansowanie centrów integracji
społecznej.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, są realizowane zgodnie z Narodowym
Programem Zdrowia, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r.
o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1492), zwanym dalej „Narodowym
Programem Zdrowia”.
Art. 2
1
. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) najbliższa okolica punktu sprzedaży napojów alkoholowych – obszar mierzony
od granicy obiektu, zamknięty trwałą przeszkodą o charakterze faktycznym, taką
jak krawędź jezdni, zabudowa, która ze względu na swój charakter uniemożliwia
dostęp oraz kontakt wzrokowy i głosowy, mur bez przejść oraz ciek wodny bez
bliskich przepraw;
2) promocja napojów alkoholowych – publiczną degustację napojów
alkoholowych, rozdawanie rekwizytów związanych z napojami alkoholowymi,
organizowanie premiowanej sprzedaży napojów alkoholowych, a także inne
formy publicznego zachęcania do nabywania napojów alkoholowych;
3) reklama napojów alkoholowych – publiczne rozpowszechnianie znaków
towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych,
a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje
alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów
alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów
alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów
handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem
hurtowym i handlem napojami alkoholowymi;
4) sponsorowanie – bezpośrednie lub pośrednie finansowanie lub
współfinansowanie działalności osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek
organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dla upowszechniania,
utrwalania lub podniesienia renomy nazwy, producenta lub dystrybutora, znaku
towarowego lub innego oznaczenia indywidualizującego przedsiębiorcę, jego
działalność, towar lub usługę, w zamian za informowanie o sponsorowaniu;
©Kancelaria Sejmu s. 3/55
29.04.2019
5) informowanie o sponsorowaniu – prezentowanie informacji zawierającej nazwę
sponsora lub jego znak towarowy w związku ze sponsorowaniem;
6) wydzielone stoisko – oddzielone od pozostałej powierzchni punktu sprzedaży,
ciąg handlowy lub lada;
7) obrót hurtowy napojami alkoholowymi – zakup napojów alkoholowych w celu
dalszej ich odsprzedaży przedsiębiorcom posiadającym właściwe zezwolenia;
8) wartość sprzedaży – kwota należna sprzedawcy za sprzedane napoje alkoholowe,
z uwzględnieniem podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego;
9) sklep branżowy ze sprzedażą napojów alkoholowych – placówka, w której
roczna wartość sprzedaży napojów alkoholowych stanowi nie mniej niż 70%
wartości sprzedaży ogółu towarów w tym punkcie;
10) reintegracja – reintegrację zawodową i społeczną w rozumieniu przepisów
o zatrudnieniu socjalnym.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o felczerze – rozumie się przez to także starszego
felczera.
Art. 3. 1. Profilaktyka i rozwiązywanie problemów alkoholowych jest celem
działania Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, zwanej
dalej „Agencją”.
2. Agencja podlega ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
3. Do zadań Agencji należy w szczególności:
1) (uchylony)
2) opiniowanie i przygotowywanie projektów aktów prawnych oraz planów działań
w zakresie polityki dotyczącej alkoholu i problemów alkoholowych;
3) prowadzenie działalności informacyjno-edukacyjnej, opracowywanie ekspertyz
oraz opracowywanie i wdrażanie nowych metod profilaktyki i rozwiązywania
problemów alkoholowych;
4) udzielanie merytorycznej pomocy samorządom, instytucjom, stowarzyszeniom
i osobom fizycznym, realizującym zadania związane z profilaktyką
i rozwiązywaniem problemów alkoholowych, oraz zlecanie i finansowanie
realizacji tych zadań;
5) współpraca z organami samorządu województw i pełnomocnikami, o których
mowa w art. 4 ust. 3;
6) koordynacja i inicjowanie działań zwiększających skuteczność i dostępność
lecznictwa odwykowego;
©Kancelaria Sejmu s. 4/55
29.04.2019
7) zlecanie i finansowanie zadań związanych z rozwiązywaniem problemów
alkoholowych;
8) współpraca z organizacjami i instytucjami międzynarodowymi prowadzącymi
działalność w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych;
9) podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych
w art. 131
i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze
oskarżyciela publicznego.
4. Agencja jest państwową jednostką budżetową.
5. Agencją kieruje dyrektor powoływany przez ministra właściwego do spraw
zdrowia, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru.
Minister właściwy do spraw zdrowia odwołuje dyrektora Agencji.
5a. Stanowisko dyrektora Agencji może zajmować osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne
przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy na
stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości
Agencji.
5b. Informację o naborze na stanowisko dyrektora Agencji, ogłasza się przez
umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Agencji oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 6 września
2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1330 i 1669),
i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie
powinno zawierać:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
©Kancelaria Sejmu s. 5/55
29.04.2019
7) informację o metodach i technikach naboru.
5c. Termin, o którym mowa w ust. 5b pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od
dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów.
5d. Nabór na stanowisko dyrektora Agencji przeprowadza zespół, powołany
przez ministra właściwego do spraw zdrowia, liczący co najmniej 3 osoby, których
wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów. W toku
naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do
wykonywania zadań na stanowisku, na które jest przeprowadzany nabór, oraz
kompetencje kierownicze.
5e. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 5d, może
być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu, która
posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
5f. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 5e, mają obowiązek
zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko,
uzyskanych w trakcie naboru.
5g. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których
przedstawia ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
5h. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
5i. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji
w Biuletynach Informacji Publicznej, o których mowa w ust. 5b. Informacja o wyniku
naboru zawiera:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
©Kancelaria Sejmu s. 6/55
29.04.2019
3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu
kandydata.
5j. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
6. Organizację Agencji określa statut, nadany przez ministra właściwego do
spraw zdrowia.
Art. 3a. 1. Nabór kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska pracy
w Agencji jest otwarty i konkurencyjny.
2. Ogłoszenie o naborze zamieszcza się w Biuletynie Informacji Publicznej,
o którym mowa w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji
publicznej, oraz w miejscu powszechnie dostępnym w jednostce organizacyjnej,
w której jest prowadzony nabór.
Art. 3b. Informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią
informację publiczną w zakresie objętym wymaganiami określonymi w ogłoszeniu
o naborze.
Art. 3c. Termin do składania dokumentów, określony w ogłoszeniu o naborze,
nie może być krótszy niż 14 dni od dnia opublikowania tego ogłoszenia w Biuletynie
Informacji Publicznej.
Art. 3d. 1. Po upływie terminu do składania dokumentów określonego
w ogłoszeniu o naborze niezwłocznie upowszechnia się listę kandydatów, którzy
spełniają wymagania formalne określone w ogłoszeniu o naborze, przez umieszczenie
jej w miejscu powszechnie dostępnym w jednostce organizacyjnej, w której jest
prowadzony nabór, a także przez opublikowanie jej w Biuletynie Informacji
Publicznej.
2. Lista, o której mowa w ust. 1, zawiera imię i nazwisko kandydata oraz jego
miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.
Art. 3e. 1. Sporządza się protokół przeprowadzonego naboru kandydatów do
zatrudnienia na wolne stanowiska pracy w Agencji.
2. Protokół zawiera w szczególności:
1) określenie stanowiska pracy, na które był prowadzony nabór, liczbę kandydatów
oraz imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 5 najlepszych kandydatów
©Kancelaria Sejmu s. 7/55
29.04.2019
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
2) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
3) uzasadnienie dokonanego wyboru.
Art. 3f. 1. Informację o wyniku naboru upowszechnia się w terminie 14 dni od
dnia zatrudnienia wybranego kandydata albo zakończenia naboru, w przypadku gdy
w jego wyniku nie doszło do zatrudnienia żadnego kandydata.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, zawiera:
1) nazwę i adres urzędu;
2) określenie stanowiska pracy;
3) imię i nazwisko wybranego kandydata oraz miejsce jego zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego;
4) uzasadnienie dokonanego wyboru kandydata albo uzasadnienie niezatrudnienia
żadnego kandydata.
3. Informację o wyniku naboru upowszechnia się w Biuletynie Informacji
Publicznej i w miejscu powszechnie dostępnym w jednostce organizacyjnej, w której
był prowadzony nabór.
Art. 3g. Jeżeli stosunek pracy osoby wyłonionej w drodze naboru ustał w ciągu
3 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy, można zatrudnić na tym samym
stanowisku kolejną osobę spośród najlepszych kandydatów wymienionych
w protokole tego naboru. Przepisy art. 3f stosuje się odpowiednio.
Art. 4. 1. Samorząd województwa realizuje zadania, o których mowa w art. 1 i 2,
w postaci wojewódzkiego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych stanowiącego część strategii wojewódzkiej w zakresie polityki
społecznej, uwzględniającego cele operacyjne dotyczące przeciwdziałania
uzależnieniu od alkoholu, określone w Narodowym Programie Zdrowia.
2. Zarząd województwa odpowiada za koordynację przygotowania i realizację
programu, o którym mowa w ust. 1, udziela pomocy merytorycznej instytucjom
i osobom fizycznym realizującym zadania objęte tym programem oraz współdziała
z innymi organami administracji publicznej w zakresie rozwiązywania problemów
alkoholowych.
3. Program, o którym mowa w ust. 1, jest realizowany przez regionalny ośrodek
polityki społecznej, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną
©Kancelaria Sejmu s. 8/55
29.04.2019
jednostkę wskazaną w programie. W celu realizacji programu zarząd województwa
może powołać pełnomocnika.
4. Środki finansowe na prowadzenie działań, o których mowa w ust. 2, ujmuje
się w budżecie województwa.
Art. 4
1
. 1. Prowadzenie działań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem
problemów alkoholowych oraz integracji społecznej osób uzależnionych od alkoholu
należy do zadań własnych gmin. W szczególności zadania te obejmują:
1) zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób
uzależnionych od alkoholu;
2) udzielanie rodzinom, w których występują problemy alkoholowe, pomocy
psychospołecznej i prawnej, a w szczególności ochrony przed przemocą
w rodzinie;
3) prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie
rozwiązywania problemów alkoholowych i przeciwdziałania narkomanii,
w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie pozalekcyjnych
zajęć sportowych, a także działań na rzecz dożywiania dzieci uczestniczących
w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych
i socjoterapeutycznych;
4) (uchylony)
5) wspomaganie działalności instytucji, stowarzyszeń i osób fizycznych, służącej
rozwiązywaniu problemów alkoholowych;
6) podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych
w art. 131
i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze
oskarżyciela publicznego;
7) wspieranie zatrudnienia socjalnego poprzez organizowanie i finansowanie
centrów integracji społecznej.
2. Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w postaci
gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
stanowiącego część strategii rozwiązywania problemów społecznych, uchwalanego
corocznie przez radę gminy, uwzględniającego cele operacyjne dotyczące profilaktyki
i rozwiązywania problemów alkoholowych, określone w Narodowym Programie
Zdrowia. Gminny program jest realizowany przez ośrodek pomocy społecznej,
o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną jednostkę wskazaną
©Kancelaria Sejmu s. 9/55
29.04.2019
w tym programie. W celu realizacji gminnego programu wójt (burmistrz, prezydent
miasta) może powołać pełnomocnika.
3. Wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) powołują gminne komisje
rozwiązywania problemów alkoholowych, w szczególności inicjujące działania
w zakresie określonym w ust. 1 oraz podejmujące czynności zmierzające do
orzeczenia o zastosowaniu wobec osoby uzależnionej od alkoholu obowiązku
poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego.
4. W skład gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych
wchodzą osoby przeszkolone w zakresie profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych.
5. Zasady wynagradzania członków gminnych komisji rozwiązywania
problemów alkoholowych określa rada gminy w gminnych programach
rozwiązywania problemów alkoholowych.
Art. 5. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania uwzględnia problem
trzeźwości i abstynencji wśród celów wychowania oraz zapewnia w programach
nauczania wiedzę o szkodliwości alkoholizmu dla jednostki oraz w życiu rodzinnym
i społecznym.
Art. 6. Minister właściwy do spraw zdrowia oraz minister właściwy do spraw
szkolnictwa wyższego i nauki, a także minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania, zapewniają kształcenie niezbędnej liczby specjalistów z zakresu
działalności profilaktycznej i leczniczej oraz podejmowanie badań nad alkoholem
i związanymi z nim problemami.
Art. 7. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, jednostki publicznej
radiofonii i telewizji oraz inne właściwe organy i instytucje podejmują odpowiednie
działania w zakresie rozwijania i popierania różnorodnych form działalności
informacyjnej, kulturalnej i naukowej, mających na celu uświadamianie
o szkodliwości nadużywania alkoholu dla jednostki oraz życia rodzinnego
i społecznego, krzewienia trzeźwości i abstynencji oraz wykorzeniania szkodliwych
zwyczajów i sposobów picia alkoholu.
Art. 8. (uchylony)
©Kancelaria Sejmu s. 10/55
29.04.2019
Art. 9. 1. Obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi o zawartości powyżej
18% alkoholu może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez
ministra właściwego do spraw gospodarki.
2. Obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi o zawartości do 18% alkoholu
może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez marszałka
województwa.
2a. (uchylony)
3. Organ, o którym mowa w ust. 2, wydaje zezwolenie na obrót hurtowy
przedsiębiorcom posiadającym siedziby na terenie województwa.
3a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, wydaje się na podstawie wniosku
przedsiębiorcy.
3b. Wniosek o wydanie zezwolenia zawiera:
1) oznaczenie przedsiębiorcy;
2) siedzibę i adres przedsiębiorcy;
3) numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile przedsiębiorca taki numer
posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4) adresy magazynów stacjonarnych dostosowanych do przechowywania napojów
alkoholowych, o ile przedsiębiorca z takich magazynów korzysta;
5) wnioskowany limit – dotyczy wyłącznie wniosku o wydanie zezwolenia,
o którym mowa w ust. 1;
6) wnioskowany termin ważności zezwolenia;
7) oświadczenie o wartości sprzedaży napojów alkoholowych w ostatnim roku
kalendarzowym:
a) o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa,
b) o zawartości powyżej 4,5% do 18% alkoholu, z wyjątkiem piwa;
8) oświadczenie o posiadaniu tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości
w celach przechowywania napojów alkoholowych, których adresy zawarte są we
wniosku zgodnie z pkt 4.
3c. Minister właściwy do spraw gospodarki lub właściwy marszałek
województwa może wydać duplikaty zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 2,
w przypadku ich utraty lub zniszczenia.
3d. Do wniosku o wydanie zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 2, należy
dołączyć dowód wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia, o której mowa
w art. 92 ust. 1.
©Kancelaria Sejmu s. 11/55
29.04.2019
3e. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 3b pkt 8, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli o następującej treści:
„Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”.
Klauzula ta zastępuje pouczenie organu uprawnionego do odebrania oświadczenia
o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.
4. (uchylony)
Art. 9
1
. 1. Zezwolenia, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, wydaje się oddzielnie
na obrót hurtowy następującymi rodzajami napojów alkoholowych:
1) o zawartości do 4,5% alkoholu oraz na piwo;
2) o zawartości powyżej 4,5% do 18% alkoholu, z wyjątkiem piwa;
3) o zawartości powyżej 18% alkoholu.
2. Zezwolenia na obrót hurtowy wydaje się na czas oznaczony:
1) napojami alkoholowymi, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 – nie dłuższy niż
2 lata;
2) napojami alkoholowymi, o których mowa w ust. 1 pkt 3 – nie dłuższy niż rok.
3. Dla zezwoleń, o których mowa w ust. 1 pkt 3, określa się limit w wysokości
minimum 250 tys. litrów 100% alkoholu rocznie.
3a. Limit, o którym mowa w ust. 3, może być zwiększony na wniosek
przedsiębiorcy złożony nie później niż 30 dni od dnia wykorzystania limitu
określonego w zezwoleniu.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się w odniesieniu do przedsiębiorców
prowadzących obrót napojami alkoholowymi o zawartości powyżej 18% alkoholu,
polegający wyłącznie na zaopatrywaniu statków, pociągów lub samolotów.
Maksymalny limit dla tych przedsiębiorców określa się w wysokości 2 tys. litrów
100% alkoholu rocznie.
5. Producent napojów alkoholowych jest obowiązany do uzyskania zezwolenia
na obrót hurtowy napojami alkoholowymi, jeżeli zbywa swoje wyroby
przedsiębiorcom posiadającym zezwolenia, o których mowa w art. 18 ust. 1.
Art. 9
2
. 1. Za wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, decyzji
wprowadzających w zezwoleniach zmiany oraz duplikatów zezwoleń są pobierane
opłaty.
©Kancelaria Sejmu s. 12/55
29.04.2019
1a. Wydawanie zezwoleń, o których mowa w art. 9 ust. 2, decyzji
wprowadzających zmiany w tych zezwoleniach oraz duplikatów tych zezwoleń należy
do zadań własnych województw.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, są wnoszone przed wydaniem zezwolenia
lub decyzji na rachunek organu wydającego zezwolenie, z zastrzeżeniem ust. 5.
3. Opłaty za wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 9
1
ust. 1 pkt 1 i 2, ustala
się w wysokości 4000 zł dla przedsiębiorców występujących o zezwolenie po raz
pierwszy oraz dla tych, których wartość sprzedaży w roku poprzedzającym
wygaśnięcie zezwolenia nie przekroczyła 1 000 000 zł.
4. W przypadku przedsiębiorców, których wartość sprzedaży hurtowej napojów
alkoholowych w roku poprzedzającym wygaśnięcie zezwolenia przekroczyła
1 000 000 zł, opłatę za wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 9
1
ust. 1 pkt 1 i 2,
ustala się w wysokości równej 0,4% wartości sprzedaży w roku poprzednim,
z zaokrągleniem do 100 zł.
5. Opłata, o której mowa w ust. 3, jest wnoszona na rachunek organu
zezwalającego, po złożeniu pisemnego oświadczenia o wartości sprzedaży hurtowej
napojów alkoholowych w ostatnim roku kalendarzowym.
6. Wartość sprzedaży hurtowej napojów alkoholowych należy obliczać
oddzielnie dla każdego rodzaju tych napojów.
7. Opłatę za wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 9
1
ust. 1 pkt 3, ustala się
w wysokości 22 500 zł za 250 tys. litrów 100% alkoholu, z zastrzeżeniem ust. 8.
8. Opłatę za wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 9
1
ust. 1 pkt 3,
dla przedsiębiorców prowadzących obrót napojami alkoholowymi o zawartości
powyżej 18% alkoholu, polegający wyłącznie na zaopatrywaniu statków, pociągów
lub samolotów, ustala się stosownie do deklarowanego obrotu.
8a. Opłatę za wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 9
1
ust. 1 pkt 3, dla
przedsiębiorców uprawnionych do wyrobu lub rozlewu napojów spirytusowych
w ilości do 10 tys. litrów 100% alkoholu rocznie, ustala się stosownie do
deklarowanego rocznego obrotu własnymi wyrobami.
9. Opłata za wydanie decyzji wprowadzającej nowe miejsca prowadzenia
działalności gospodarczej, zwiększającej ilość tych miejsc w stosunku do
wymienionych w wydanych zezwoleniach, o których mowa w art. 9
1
ust. 1, wynosi
50% stawki określonej dla zezwolenia w dniu jego wydania.
©Kancelaria Sejmu s. 13/55
29.04.2019
10. Opłata za wydanie innych decyzji, wprowadzających zmiany
w zezwoleniach, wynosi 200 zł.
11. Opłata za wydanie zezwolenia na wyprzedaż posiadanych zapasów napojów
alkoholowych o zawartości do 18% alkoholu wynosi 1000 zł.
12. Opłata za wydanie zezwolenia na wyprzedaż napojów alkoholowych
o zawartości powyżej 18% alkoholu jest pobierana w zależności od ilości litrów 100%
alkoholu, zgłoszonej we wniosku, proporcjonalnie do wysokości opłaty określonej
w ust. 7.
13. Opłata za zwiększenie limitu, o którym mowa w art. 9
1
ust. 3, jest pobierana
w zależności od ilości litrów 100% alkoholu, zgłoszonej we wniosku, proporcjonalnie
do wysokości opłaty określonej w ust. 7.
14. Opłata za wydanie duplikatu zezwoleń, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2,
wynosi 50 zł.
15. Zezwolenia i decyzje, o których mowa w ust. 9–14 i art. 9 ust. 1 i 2, nie
podlegają opłacie skarbowej.
Art. 9
3
. 1. Opłaty, o których mowa w art. 9
2
ust. 1, mogą być wykorzystane
przez zarządy województw wyłącznie na finansowanie:
1) zadań określonych w art. 4 ust. 1 ustawy;
2) zadań określonych w Wojewódzkim Programie, o którym mowa w art. 9
ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1030, 1490 i 1669);
3) zadań realizowanych przez placówkę wsparcia dziennego, o której mowa
w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, w ramach
wojewódzkich programów profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych oraz Wojewódzkiego Programu, o którym mowa w art. 9
ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
2. Zarządy województw mogą zlecać, w drodze porozumień, jednostkom
samorządu powiatowego zadania z zakresu profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych oraz przekazywać środki finansowe na ich realizację.
Art. 9
4
. Warunkiem prowadzenia działalności na podstawie zezwoleń, o których
mowa w art. 9
1
ust. 1, jest:
1) (uchylony)
©Kancelaria Sejmu s. 14/55
29.04.2019
2) sprzedaż napojów alkoholowych, wymienionych w zezwoleniu, wyłącznie
przedsiębiorcom posiadającym zezwolenie na obrót hurtowy tymi napojami lub
zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych;
3) prowadzenie obrotu hurtowego tylko napojami alkoholowymi oznaczonymi
znakami akcyzy, o ile wymóg oznaczania tymi znakami wynika z innych
przepisów;
4) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe, wymienione w zezwoleniu, u
producentów oraz u przedsiębiorców posiadających zezwolenie na obrót hurtowy
tymi napojami;
5) posiadanie tytułu prawnego do korzystania ze stacjonarnego magazynu
dostosowanego do przechowywania napojów alkoholowych, o ile przedsiębiorca
z takiego magazynu korzysta;
6) (uchylony)
7) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem tylko
przez przedsiębiorcę w nim oznaczonego i wyłącznie w miejscach
wymienionych w zezwoleniu;
8) zgłaszanie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki lub właściwemu
marszałkowi województwa zmian stanu faktycznego i prawnego przedsiębiorcy,
w stosunku do danych zawartych w zezwoleniu, w terminie 14 dni od dnia
powstania zmiany.
9) (uchylony)
Art. 9
5
. 1. Zezwolenia, o których mowa w art. 9
1
ust. 1, minister właściwy do
spraw gospodarki lub właściwy marszałek województwa cofa w przypadku:
1) nieprzestrzegania warunków określonych w art. 9
4
pkt 3, 4 i 7;
2) wprowadzenia do obrotu napojów alkoholowych pochodzących z nielegalnych
źródeł;
3) popełnienia przestępstwa, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez osobę
odpowiedzialną za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie;
4) przedstawienia fałszywych danych w oświadczeniu, o którym mowa w art. 9
2
ust. 5;
5) orzeczenia wobec przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną albo wobec osoby
odpowiedzialnej za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie,
zakazu prowadzenia działalności gospodarczej objętej zezwoleniem;
©Kancelaria Sejmu s. 15/55
29.04.2019
6) zlecania przez przedsiębiorcę, na podstawie umów, prowadzenia obrotu
hurtowego napojami alkoholowymi innym przedsiębiorcom.
2. Zezwolenia, o których mowa w art. 9
1
ust. 1, minister właściwy do spraw
gospodarki lub właściwy marszałek województwa może cofnąć w przypadku:
1) nieprzestrzegania warunków określonych w art. 94 pkt 2, 5 i 8;
2) powtarzającego się zakłócania porządku publicznego w miejscu obrotu.
3. Zezwolenia, o których mowa w art. 9
1
ust. 1, wygasają w przypadku:
1) likwidacji przedsiębiorstwa lub zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia
obrotu hurtowego napojami alkoholowymi;
2) upływu terminu ważności zezwolenia;
3) zmiany składu osobowego wspólników spółki cywilnej.
4. Na wniosek przedsiębiorcy, którego zezwolenie wygasło z przyczyn
wymienionych w ust. 3, minister właściwy do spraw gospodarki lub właściwy
marszałek województwa wydaje zezwolenie z określeniem terminu na wyprzedaż
posiadanych zapasów napojów alkoholowych. Termin, określony w zezwoleniu na
wyprzedaż, nie może być dłuższy niż 6 miesięcy od dnia wygaśnięcia zezwolenia.
4a. Minister właściwy do spraw gospodarki określi wzór wniosku, o którym
mowa w ust. 4, w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 570 oraz z 2018 r. poz. 1000, 1544 i 1669).
5. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, może wystąpić z wnioskiem
o ponowne wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 9
1
ust. 1, nie wcześniej niż po
upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o jego cofnięciu.
Art. 9
6
. 1. Sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych, zawierających powyżej
4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem
sprzedaży, prowadzi się w punktach sprzedaży, którymi są:
1) sklepy branżowe ze sprzedażą napojów alkoholowych;
2) wydzielone stoiska – w samoobsługowych placówkach handlowych
o powierzchni sprzedażowej powyżej 200 m2
;
3) pozostałe placówki samoobsługowe oraz inne placówki handlowe, w których
sprzedawca prowadzi bezpośrednią sprzedaż napojów alkoholowych.
2. Producenci określeni w art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie
i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1159 i 1629) mogą prowadzić sprzedaż detaliczną win
©Kancelaria Sejmu s. 16/55
29.04.2019
gronowych pochodzących z upraw własnych przeznaczonych do spożycia w miejscu
lub poza miejscem sprzedaży w punkcie sprzedaży, którym jest lokalizacja w miejscu
wytworzenia wina uzyskanego z winogron pochodzących z upraw własnych.
Art. 10. Akty prawne wpływające na strukturę cen napojów alkoholowych
powinny służyć ograniczaniu spożycia tych napojów oraz zmianie struktury ich
spożycia na rzecz napojów o niskiej zawartości procentowej alkoholu.
Art. 11. (uchylony)
Art. 111
. 1. W celu pozyskania dodatkowych środków na finansowanie zadań
określonych w art. 4
1
ust. 1 gminy pobierają opłatę za korzystanie z zezwoleń na
sprzedaż napojów alkoholowych, o których mowa w art. 18.
2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na rachunek gminy, przed wydaniem
zezwolenia, w wysokości:
1) 525 zł na sprzedaż napojów zawierających do 4,5% alkoholu oraz piwa;
2) 525 zł na sprzedaż napojów zawierających powyżej 4,5% do 18% alkoholu (z
wyjątkiem piwa);
3) 2100 zł na sprzedaż napojów zawierających powyżej 18% alkoholu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 2, dotyczy przedsiębiorców rozpoczynających
działalność gospodarczą w tym zakresie.
4. Przedsiębiorcy, prowadzący sprzedaż napojów alkoholowych w roku
poprzednim, są obowiązani do złożenia, do dnia 31 stycznia, pisemnego oświadczenia
o wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych w punkcie
sprzedaży w roku poprzednim.
5. Opłatę, o której mowa w ust. 1, przedsiębiorca prowadzący sprzedaż napojów
alkoholowych w punkcie sprzedaży, w którym roczna wartość sprzedaży napojów
alkoholowych w roku poprzednim przekroczyła:
1) 37 500 zł dla napojów alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa –
wnosi w wysokości 1,4% ogólnej wartości sprzedaży tych napojów w roku
poprzednim;
2) 37 500 zł dla napojów alkoholowych o zawartości od 4,5% do 18% alkoholu (z
wyjątkiem piwa) – wnosi w wysokości 1,4% ogólnej wartości sprzedaży tych
napojów w roku poprzednim;
©Kancelaria Sejmu s. 17/55
29.04.2019
3) 77 000 zł dla napojów alkoholowych o zawartości powyżej 18% alkoholu –
wnosi w wysokości 2,7% ogólnej wartości sprzedaży tych napojów w roku
poprzednim.
6. Przedsiębiorcy, których roczna wartość sprzedaży poszczególnych rodzajów
napojów alkoholowych nie przekroczyła wartości, o których mowa w ust. 5, wnoszą
opłatę w wysokości określonej w ust. 2.
7. Opłata, o której mowa w ust. 1, wnoszona jest na rachunek gminy w każdym
roku kalendarzowym objętym zezwoleniem w trzech równych ratach w terminach do
31 stycznia, 31 maja i 30 września danego roku kalendarzowego lub jednorazowo
w terminie do 31 stycznia danego roku kalendarzowego.
8. W roku nabycia zezwolenia lub utraty jego ważności, opłaty, o których mowa
w ust. 1–5, dokonuje się w wysokości proporcjonalnej do okresu ważności
zezwolenia.
9. Wartość sprzedaży należy obliczać oddzielnie dla każdego rodzaju napojów
alkoholowych.
10. Zezwolenia, o których mowa w art. 18, 181
oraz 184
, nie podlegają opłacie
skarbowej.
Art. 12. 1. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, maksymalną liczbę zezwoleń
na sprzedaż napojów alkoholowych na terenie gminy (miasta), odrębnie dla:
1) poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych, o których mowa w art. 18 ust.
3;
2) zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w
miejscu sprzedaży;
3) zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza
miejscem sprzedaży.
2. Rada gminy może ustalić, w drodze uchwały, maksymalną liczbę zezwoleń, o
której mowa w ust. 1, odrębnie dla poszczególnych jednostek pomocniczych gminy.
3. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy
miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
4. Rada gminy może ustalić, w drodze uchwały, dla terenu gminy lub
wskazanych jednostek pomocniczych gminy, ograniczenia w godzinach nocnej
sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem
sprzedaży. Ograniczenia mogą dotyczyć sprzedaży prowadzonej między godziną 2200
a 600
.
©Kancelaria Sejmu s. 18/55
29.04.2019
5. Rada gminy przed podjęciem uchwał, o których mowa w ust. 1–4, zasięga
opinii jednostki pomocniczej gminy.
6. W miejscowościach, w których rozmieszczone są jednostki wojskowe,
maksymalna liczba zezwoleń, o której mowa w ust. 1, usytuowanie miejsc sprzedaży,
podawania i spożywania napojów alkoholowych oraz godziny sprzedaży napojów
alkoholowych są ustalane po zasięgnięciu opinii właściwych dowódców garnizonów.
7. Maksymalna liczba zezwoleń, o której mowa w ust. 1, usytuowanie miejsc
sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych oraz godziny sprzedaży
napojów alkoholowych uwzględniają postanowienia gminnych programów
profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych.
Art. 13. 1. Napoje alkoholowe dostarcza się do miejsc sprzedaży tylko
w naczyniach zamkniętych, z oznaczeniem nazwy producenta, rodzaju i ilości napoju
oraz jego mocy.
2. W miejscach sprzedaży i podawania napojów alkoholowych powinna być
uwidoczniona informacja o szkodliwości spożywania alkoholu.
3. (uchylony)
Art. 131
. 1. Zabrania się na obszarze kraju reklamy i promocji napojów
alkoholowych, z wyjątkiem piwa, którego reklama i promocja jest dozwolona, pod
warunkiem że:
1) nie jest kierowana do małoletnich;
2) nie przedstawia osób małoletnich;
3) nie łączy spożywania alkoholu ze sprawnością fizyczną bądź kierowaniem
pojazdami;
4) nie zawiera stwierdzeń, że alkohol posiada właściwości lecznicze, jest środkiem
stymulującym, uspakajającym lub sposobem rozwiązywania konfliktów
osobistych;
5) nie zachęca do nadmiernego spożycia alkoholu;
6) nie przedstawia abstynencji lub umiarkowanego spożycia alkoholu w negatywny
sposób;
7) nie podkreśla wysokiej zawartości alkoholu w napojach alkoholowych jako
cechy wpływającej pozytywnie na jakość napoju alkoholowego;
8) nie wywołuje skojarzeń z:
a) atrakcyjnością seksualną,
b) relaksem lub wypoczynkiem,
©Kancelaria Sejmu s. 19/55
29.04.2019
c) nauką lub pracą,
d) sukcesem zawodowym lub życiowym.
2. Reklama i promocja piwa, o której mowa w ust. 1, nie może być prowadzona:
1) w telewizji, radiu, kinie i teatrze między godziną 600 a 2000, z wyjątkiem reklamy
prowadzonej przez organizatora imprezy sportu wyczynowego lub
profesjonalnego w trakcie trwania tej imprezy;
2) na kasetach wideo i innych nośnikach;
3) w prasie młodzieżowej i dziecięcej;
4) na okładkach dzienników i czasopism;
5) na słupach i tablicach reklamowych i innych stałych i ruchomych
powierzchniach wykorzystywanych do reklamy, chyba że 20% powierzchni
reklamy zajmować będą widoczne i czytelne napisy informujące o szkodliwości
spożycia alkoholu lub o zakazie sprzedaży alkoholu małoletnim;
6) przy udziale małoletnich.
3. Zabrania się reklamy, promocji produktów i usług, których nazwa, znak
towarowy, kształt graficzny lub opakowanie wykorzystuje podobieństwo lub jest
tożsame z oznaczeniem napoju alkoholowego lub innym symbolem obiektywnie
odnoszącym się do napoju alkoholowego.
4. Zabrania się reklamy i promocji przedsiębiorców oraz innych podmiotów,
które w swoim wizerunku reklamowym wykorzystują nazwę, znak towarowy, kształt
graficzny lub opakowanie związane z napojem alkoholowym, jego producentem lub
dystrybutorem.
5. Zabrania się informowania o sponsorowaniu imprez sportowych, koncertów
muzycznych oraz innych imprez masowych przez producentów i dystrybutorów
napojów, których zasadniczą działalność stanowi produkcja lub sprzedaż napojów
alkoholowych zawierających od 8% do 18% alkoholu, w jakikolwiek inny sposób niż
poprzez umieszczanie wewnątrz dzienników i czasopism, na zaproszeniu, bilecie,
plakacie, produkcie lub tablicy informacyjnej związanej z określoną imprezą nazwy
producenta lub dystrybutora oraz jego znaku towarowego, z zastrzeżeniem ust. 6.
6. Informowanie o sponsorowaniu może być prowadzone w radiu i telewizji pod
warunkiem, iż będzie ograniczone wyłącznie do podania nazwy producenta lub
dystrybutora napojów zawierających do 18% alkoholu lub jego znaku towarowego,
a informacja ta nie będzie prezentowana w telewizji przez osobę fizyczną lub
z wykorzystaniem wizerunku postaci ludzkiej.
©Kancelaria Sejmu s. 20/55
29.04.2019
7. Zabrania się informowania o, innym niż określone w ust. 5, sponsorowaniu
przez producentów i dystrybutorów napojów alkoholowych, których zasadniczą
działalność stanowi produkcja lub sprzedaż napojów alkoholowych zawierających od
8% do 18% alkoholu oraz informowania o sponsorowaniu przez producentów
i dystrybutorów napojów zawierających powyżej 18% alkoholu.
8. Zakaz określony w ust. 1 dotyczy również wydawnictw promocyjno-reklamowych przekazywanych przez producentów, dystrybutorów lub handlowców napojów
alkoholowych klientom detalicznym.
9. Zakazy określone w ust. 1–8 nie obejmują reklamy i promocji napojów
alkoholowych prowadzonej wewnątrz pomieszczeń hurtowni, wydzielonych stoisk
lub punktów prowadzących wyłącznie sprzedaż napojów alkoholowych oraz na
terenie punktów prowadzących sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do
spożycia w miejscu sprzedaży.
10. Zakazy określone w ust. 1–8 dotyczą osób fizycznych, osób prawnych oraz
jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które uczestniczą
w prowadzeniu reklamy w charakterze zleceniodawcy albo zleceniobiorcy niezależnie
od sposobu i formy jej prezentacji.
11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wielkość, treść, wzór i sposób umieszczania na reklamach, o których mowa w ust. 2
pkt 5, napisów informujących o szkodliwości spożycia alkoholu lub o zakazie
sprzedaży alkoholu małoletniemu, mając na względzie ograniczenie spożycia alkoholu
oraz przeciwdziałanie alkoholizmowi wśród młodzieży.
Art. 132
. 1. Podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych
wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego
do spraw kultury fizycznej opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania
podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, sporządzają zbiorczą deklarację
miesięczną według wzoru określonego na podstawie ust. 4 i przekazują ją w terminie
do 20. dnia miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu, w którym powstał
obowiązek wystawienia faktury, zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług,
na wynagrodzenie lub jego część.
3. Deklaracje, o których mowa w ust. 2, składa się do tego samego urzędu
skarbowego, do którego składa się deklarację dotyczącą podatku od towarów i usług
w zakresie usługi, o której mowa w ust. 1.
©Kancelaria Sejmu s. 21/55
29.04.2019
4. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zbiorczej deklaracji miesięcznej dotyczącej opłaty, o której mowa w ust. 1, oraz
szczegółowy zakres zawartych w niej danych, biorąc pod uwagę konieczność zebrania
danych niezbędnych do ustalenia wysokości opłaty, o której mowa w ust. 1.
5. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się najpóźniej w ostatnim dniu
miesiąca, w którym stosownie do ust. 2 powstał obowiązek złożenia zbiorczej
deklaracji miesięcznej.
6. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dla podmiotu zobowiązanego do jej
wniesienia koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz.
1036, 1162, 1291, 1629, 1669 i 1693) lub art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, 1540, 1552,
1629, 1669 i 1693).
7. W sprawach nieuregulowanych do opłaty, o której mowa w ust. 1, stosuje się
odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.1)
).
8. (uchylony)
9. (uchylony)
10. (uchylony)
Art. 133
. 1. Tworzy się Fundusz Zajęć Sportowych dla Uczniów, zwany dalej
„Funduszem”, którego dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury
fizycznej.
2. Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
3. Przychodami Funduszu są wpływy z tytułu opłat, o których mowa w art. 132
ust. 1.
4. Środki Funduszu przeznacza się na dofinansowanie zajęć sportowych dla
uczniów, prowadzonych przez kluby sportowe działające w formie stowarzyszenia
oraz inne organizacje pozarządowe, które w ramach swojej statutowej działalności
realizują zadania z zakresu upowszechniania kultury fizycznej wśród dzieci
i młodzieży, a także organizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, oraz

1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 650, 723,
771, 1000, 1039, 1075, 1499, 1540, 1544, 1629 i 1693.
©Kancelaria Sejmu s. 22/55
29.04.2019
na zadania określone w przepisach o zdrowiu publicznym w zakresie aktywności
fizycznej.
5. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych i ministrem właściwym do spraw zdrowia
określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki i tryb przyznawania środków z Funduszu na dofinansowanie zajęć
sportowych dla uczniów oraz na zadania określone w przepisach o zdrowiu
publicznym,
2) tryb składania wniosków i dane, jakie powinien zawierać wniosek o przyznanie
środków Funduszu, uwzględniając zakres niezbędnych danych dotyczących
podmiotu ubiegającego się o te środki, a także informacje o zajęciach
sportowych dla uczniów albo realizowanych zadaniach określonych
w przepisach o zdrowiu publicznym,
3) tryb przekazywania środków Funduszu, uwzględniając terminy, w jakich zostało
zaplanowane przeprowadzenie zajęć sportowych dla uczniów albo realizacja
zadań określonych w przepisach o zdrowiu publicznym,
4) wysokość dofinansowania zajęć sportowych dla uczniów, z tym że maksymalna
wysokość tego dofinansowania w przypadku zajęć prowadzonych przez kluby
sportowe działające w formie stowarzyszenia oraz inne organizacje pozarządowe
nie może przekroczyć 80%, a w przypadku zajęć organizowanych przez
jednostki samorządu terytorialnego – 50% planowanych kosztów realizacji zajęć
– kierując się koniecznością zapewnienia efektywnego wykorzystania środków
Funduszu.
Art. 14. 1. Zabrania się sprzedaży, podawania i spożywania napojów
alkoholowych:
1) na terenie szkół oraz innych zakładów i placówek oświatowo-wychowawczych,
opiekuńczych i domów studenckich;
2) na terenie zakładów pracy oraz miejsc zbiorowego żywienia pracowników;
3) w miejscach i czasie masowych zgromadzeń;
4) w środkach i obiektach transportu publicznego, z wyjątkiem:
a) wagonów restauracyjnych i bufetów w pociągach komunikacji krajowej, w
których dopuszcza się sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów
alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa,
©Kancelaria Sejmu s. 23/55
29.04.2019
b) pociągów komunikacji międzynarodowej, w których dopuszcza się
sprzedaż, podawanie i spożywanie:
– napojów alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa w
wagonach restauracyjnych i bufetach oraz w wagonach sypialnych i z
miejscami do leżenia,
– napojów alkoholowych o zawartości powyżej 4,5% alkoholu przy
stolikach w wagonach restauracyjnych, w tym napojów o zawartości
powyżej 18% alkoholu tylko do posiłków,
c) międzynarodowych portów lotniczych i samolotów komunikacji
międzynarodowej,
d) statków i portów morskich;
5) (uchylony)
6) w obiektach zajmowanych przez organy wojskowe i spraw wewnętrznych, jak
również w rejonie obiektów koszarowych i zakwaterowania przejściowego
jednostek wojskowych.
1a. (uchylony)
2. (uchylony)
2a. Zabrania się spożywania napojów alkoholowych w miejscu publicznym, z
wyjątkiem miejsc przeznaczonych do ich spożycia na miejscu, w punktach sprzedaży
tych napojów.
2b. Rada gminy może wprowadzić, w drodze uchwały, w określonym miejscu
publicznym na terenie gminy odstępstwo od zakazu spożywania napojów
alkoholowych, jeżeli uzna, że nie będzie to miało negatywnego wpływu na
odpowiednie kształtowanie polityki społecznej w zakresie przeciwdziałania
alkoholizmowi, o której mowa w art. 2 ust. 1, i nie będzie zakłócało bezpieczeństwa i
porządku publicznego.
3. Zabrania się sprzedaży, podawania i spożywania napojów zawierających
więcej niż 18% alkoholu w ośrodkach szkoleniowych.
4. Zabrania się sprzedaży i podawania napojów zawierających więcej niż 18%
alkoholu w domach wypoczynkowych.
5. Sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów zawierających więcej niż 4,5%
alkoholu może się odbywać na imprezach na otwartym powietrzu oraz na stadionach
i innych obiektach sportowych tylko za zezwoleniem i tylko w miejscach do tego
wyznaczonych.
©Kancelaria Sejmu s. 24/55
29.04.2019
6. W innych niewymienionych miejscach, obiektach lub na określonych
obszarach gminy, ze względu na ich charakter, rada gminy może wprowadzić czasowy
lub stały zakaz sprzedaży, podawania, spożywania oraz wnoszenia napojów
alkoholowych.
7. (uchylony)
8. Minister właściwy do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia,
wypadki i okoliczności, w których, uwzględniając zwyczaje międzynarodowe,
dopuszczalne jest podawanie i spożywanie nieznacznej ilości napojów alkoholowych.
Art. 15. 1. Zabrania się sprzedaży i podawania napojów alkoholowych:
1) osobom, których zachowanie wskazuje, że znajdują się w stanie nietrzeźwości;
2) osobom do lat 18;
3) na kredyt lub pod zastaw.
2. W przypadku wątpliwości co do pełnoletności nabywcy sprzedający lub
podający napoje alkoholowe uprawniony jest do żądania okazania dokumentu
stwierdzającego wiek nabywcy.
Art. 16. 1. Zabrania się wnoszenia napojów alkoholowych na teren zakładów
pracy, stadionów i innych obiektów, w których odbywają się imprezy sportowe i
rozrywkowe, a także obiektów lub miejsc objętych zakazem wnoszenia napojów
alkoholowych.
1a. Kierownik zakładu pracy lub osoba przez niego upoważniona odmawiają
wpuszczenia na teren zakładu pracy osoby, w stosunku do której zachodzi uzasadnione
podejrzenie, że nie zastosowała się do zakazu, o którym mowa w ust. 1, chyba że
przeprowadzona na żądanie tej osoby kontrola nie potwierdzi podejrzenia.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
Art. 17. 1. Kierownik zakładu pracy lub osoba przez niego upoważniona mają
obowiązek niedopuszczenia do pracy pracownika, jeżeli zachodzi uzasadnione
podejrzenie, że stawił się on do pracy w stanie po użyciu alkoholu albo spożywał
alkohol w czasie pracy. Okoliczności stanowiące podstawę decyzji powinny być
podane pracownikowi do wiadomości.
©Kancelaria Sejmu s. 25/55
29.04.2019
2. Uprawnienia kierownika zakładu pracy, o którym mowa w ust. 1, służą
również organowi nadrzędnemu nad danym zakładem pracy oraz organowi
uprawnionemu do przeprowadzenia kontroli zakładu pracy.
3. Na żądanie kierownika zakładu pracy, osoby przez niego upoważnionej,
a także na żądanie pracownika, o którym mowa w ust. 1, badanie stanu trzeźwości
pracownika przeprowadza uprawniony organ powołany do ochrony porządku
publicznego. Zabiegu pobrania krwi dokonuje osoba posiadająca odpowiednie
kwalifikacje zawodowe. Do badania stanu trzeźwości stosuje się przepisy, wydane na
podstawie art. 47 ust. 2.
Art. 18. 1. Sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia
w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie
zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze
względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej „organem zezwalającym”.
1a. (uchylony)
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na podstawie wniosku
przedsiębiorcy.
3. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydaje się oddzielnie na następujące
rodzaje napojów alkoholowych:
1) do 4,5% zawartości alkoholu oraz na piwo;
2) powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa);
3) powyżej 18% zawartości alkoholu.
3a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 3, organ zezwalający wydaje po
uzyskaniu pozytywnej opinii gminnej komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych o zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy,
o których mowa w art. 12 ust. 1–3.
3b. W przypadku gdy liczba wniosków o wydanie zezwolenia przewyższa ich
maksymalną liczbę, o której mowa w art. 12 ust. 1, zezwolenie w pierwszej kolejności
wydaje się uwzględniając kryterium jak największej odległości punktu, w którym ma
być prowadzona sprzedaż napojów alkoholowych od najbliższego działającego punktu
sprzedaży napojów alkoholowych, liczonej najkrótszą drogą dojścia ciągiem dróg
publicznych, a w następnej kolejności – kryterium prowadzenia przez wnioskodawcę
jak najmniejszej liczby punktów sprzedaży.
4. Sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych w miejscach znajdujących się
pod zarządem wojskowym lub jednostek organizacyjnych resortu spraw
©Kancelaria Sejmu s. 26/55
29.04.2019
wewnętrznych – położonych poza obiektami wymienionymi w art. 14 ust. 1 pkt 6 –
może być prowadzona jedynie za zezwoleniem, o którym mowa w ust. 1, a ponadto za
zgodą organów wojskowych określonych przez Ministra Obrony Narodowej lub
resortu spraw wewnętrznych określonych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.
5. Wniosek o wydanie zezwolenia zawiera:
1) oznaczenie rodzaju zezwolenia;
2) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, w przypadku ustanowienia
pełnomocników ich imiona, nazwiska i adres zamieszkania;
3) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4) przedmiot działalności gospodarczej;
5) adres punktu sprzedaży;
6) adres punktu składowania napojów alkoholowych (magazynu dystrybucyjnego).
6. Do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć następujące dokumenty:
1) (uchylony)
2) dokument potwierdzający tytuł prawny wnioskodawcy do lokalu stanowiącego
punkt sprzedaży napojów alkoholowych;
3) zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli
punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym
wielorodzinnym;
4) decyzję właściwego państwowego inspektora sanitarnego o zatwierdzeniu
zakładu, o której mowa w art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r.
o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2018 r. poz. 1541 i 1669).
6a. Minister właściwy do spraw gospodarki określi wzór wniosku o wydanie
zezwolenia w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne.
7. Warunkiem prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych do spożycia
w miejscu lub poza miejscem sprzedaży jest:
1) posiadanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1;
2) wniesienie opłaty, o której mowa w art. 111
;
©Kancelaria Sejmu s. 27/55
29.04.2019
3) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe u producentów i przedsiębiorców
posiadających odpowiednie zezwolenie na sprzedaż hurtową napojów
alkoholowych;
4) w terminach do dnia 1 lutego, 1 czerwca, 1 października każdego roku
kalendarzowego objętego zezwoleniem, okazanie przedsiębiorcy
zaopatrującemu dany punkt sprzedaży napojów alkoholowych odpowiedniego
dowodu potwierdzającego dokonanie opłaty, o której mowa w art. 111
;
5) posiadanie tytułu prawnego do korzystania z lokalu, stanowiącego punkt
sprzedaży;
6) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem tylko
przez przedsiębiorcę w nim oznaczonego i wyłącznie w miejscu wymienionym
w zezwoleniu;
7) zgłaszanie organowi zezwalającemu zmian stanu faktycznego i prawnego,
w stosunku do danych zawartych w zezwoleniu, w terminie 14 dni od dnia
powstania zmiany;
8) prowadzenie sprzedaży w punkcie sprzedaży spełniającym wymogi określone
przez radę gminy, na podstawie art. 12 ust. 1–3;
9) przestrzeganie innych zasad i warunków określonych przepisami prawa.
7a. (uchylony)
8. Organ zezwalający lub, na podstawie jego upoważnienia, straż gminna lub
członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych dokonują
kontroli przestrzegania zasad i warunków korzystania z zezwolenia.
9. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na czas oznaczony, nie
krótszy niż 4 lata, a w przypadku sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych
do spożycia poza miejscem sprzedaży – nie krótszy niż 2 lata.
10. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, organ zezwalający cofa w przypadku:
1) nieprzestrzegania określonych w ustawie zasad sprzedaży napojów
alkoholowych, a w szczególności:
a) sprzedaży i podawania napojów alkoholowych osobom nieletnim,
nietrzeźwym, na kredyt lub pod zastaw,
b) sprzedaży i podawania napojów alkoholowych z naruszeniem zakazów
określonych w art. 14 ust. 3 i 4;
2) nieprzestrzegania określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów
alkoholowych;
©Kancelaria Sejmu s. 28/55
29.04.2019
3) powtarzającego się co najmniej dwukrotnie w okresie 6 miesięcy, w miejscu
sprzedaży lub najbliższej okolicy, zakłócania porządku publicznego w związku
ze sprzedażą napojów alkoholowych przez dany punkt sprzedaży, gdy
prowadzący ten punkt nie powiadamia organów powołanych do ochrony
porządku publicznego;
4) wprowadzenia do sprzedaży napojów alkoholowych pochodzących
z nielegalnych źródeł;
5) przedstawienia fałszywych danych w oświadczeniu, o którym mowa w art. 111
ust. 4;
6) popełnienia przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez osobę
odpowiedzialną za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie;
7) orzeczenia, wobec przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną albo wobec osoby
odpowiedzialnej za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie,
zakazu prowadzenia działalności gospodarczej objętej zezwoleniem.
11. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, może wystąpić z wnioskiem
o ponowne wydanie zezwolenia nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania
decyzji o jego cofnięciu.
12. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wygasa w przypadku:
1) likwidacji punktu sprzedaży;
2) upływu terminu ważności zezwolenia;
3) zmiany rodzaju działalności punktu sprzedaży;
4) zmiany składu osobowego wspólników spółki cywilnej;
5) niedopełnienia w terminach obowiązku:
a) złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 111
ust. 4, lub
b) dokonania opłaty w wysokości określonej w art. 111
ust. 2 i 5.
12a. W przypadku, o którym mowa w ust. 12 pkt 5 lit. a, zezwolenie wygasa
z upływem 30 dni od dnia upływu terminu dopełnienia obowiązku złożenia
oświadczenia, o którym mowa w art. 111
ust. 4, jeżeli przedsiębiorca w terminie
30 dni od dnia upływu terminu do dokonania czynności określonej w ust. 12 pkt 5
lit. a nie złoży oświadczenia wraz z jednoczesnym dokonaniem opłaty dodatkowej
w wysokości 30% opłaty określonej w art. 111
ust. 2.
12b. W przypadku, o którym mowa w ust. 12 pkt 5 lit. b, zezwolenie wygasa
z upływem 30 dni od dnia upływu terminu dopełnienia obowiązku dokonania opłaty
w wysokości określonej w art. 111
ust. 2 i 5, jeżeli przedsiębiorca w terminie 30 dni
©Kancelaria Sejmu s. 29/55
29.04.2019
od dnia upływu terminu do dokonania czynności określonej w ust. 12 pkt 5 lit. b nie
wniesie raty opłaty określonej w art. 111
ust. 2 albo 5, powiększonej o 30% tej opłaty.
13. Przedsiębiorca, którego zezwolenie wygasło z przyczyn określonych
w ust. 12 pkt 5, może wystąpić z wnioskiem o wydanie nowego zezwolenia nie
wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od dnia wydania decyzji o wygaśnięciu
zezwolenia.
14. Przedsiębiorcy podający lub sprzedający różne mieszaniny napojów
alkoholowych na podstawie posiadanych receptur, z wykorzystaniem napojów
zawierających powyżej 18% alkoholu, są obowiązani do posiadania zezwoleń,
o których mowa w ust. 3 pkt 3.
Art. 181
. 1. Na sprzedaż napojów alkoholowych przedsiębiorcom posiadającym
zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych oraz jednostkom Ochotniczych Straży
Pożarnych mogą być wydawane jednorazowe zezwolenia, do których nie stosuje się
przepisów art. 18 ust. 3a, ust. 4, ust. 5 pkt 5, ust. 6, ust. 7 pkt 4 i 6 oraz ust. 9–14.
2. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydawane są na okres do 2 dni.
3. Opłata za jednorazowe zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wnoszona jest
na rachunek gminy przed wydaniem zezwolenia w wysokości odpowiadającej
1/12 rocznej opłaty za poszczególne rodzaje zezwoleń, o których mowa w art. 111
ust. 2 i art. 18 ust. 3.
4. Przedsiębiorcom, których działalność polega na dostarczaniu żywności na
imprezy zamknięte organizowane w czasie i miejscu wyznaczonym przez klienta, w
oparciu o zawartą z nim umowę, zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych mogą
być wydawane na okres do dwóch lat. Do zezwoleń nie stosuje się przepisów art. 18
ust. 3a, ust. 5 pkt 5, ust. 6 pkt 2–4, ust. 7 pkt 4, 5 i 7, ust. 9, ust. 10 pkt 3 oraz ust. 12
pkt 1 i 3.
5. Opłata za zezwolenia, o których mowa w ust. 4, jest wnoszona na rachunek
gminy przed wydaniem zezwolenia w wysokości określonej w art. 111
ust. 2 i 5.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki określi wzory wniosków o wydanie
zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 4, w formie dokumentów elektronicznych
w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne.
Art. 181a
. Wydawanie zezwoleń na podstawie art. 18 oraz art. 181
należy do
zadań własnych gminy.
©Kancelaria Sejmu s. 30/55
29.04.2019
Art. 182
. Dochody z opłat za zezwolenia wydane na podstawie art. 18 lub art. 181
oraz dochody z opłat określonych w art. 111 wykorzystywane będą na realizację:
1) gminnych programów profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
oraz Gminnych Programów, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
2) zadań realizowanych przez placówkę wsparcia dziennego, o której mowa
w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, w ramach
gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
oraz Gminnych Programów, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii
– i nie mogą być przeznaczane na inne cele.
Art. 183
. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, o której mowa w
art. 9, art. 18 i art. 181
, stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r.
– Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629 i 1633).
Art. 184
. 1. Na wniosek przedsiębiorcy, którego zezwolenie wygasło z przyczyn
wymienionych w art. 18 ust. 12, organ zezwalający może wydać zezwolenie
z określeniem terminu na wyprzedaż posiadanych, zinwentaryzowanych zapasów
napojów alkoholowych. Termin określony w zezwoleniu na wyprzedaż nie może być
dłuższy niż 6 miesięcy od dnia wygaśnięcia zezwolenia.
2. Opłata za wydanie zezwolenia na wyprzedaż posiadanych,
zinwentaryzowanych zapasów napojów alkoholowych, wnoszona na rachunek gminy,
wynosi:
1) 1,4% wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających do 4,5%
alkoholu oraz piwa;
2) 1,4% wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających powyżej
4,5% do 18% alkoholu (z wyjątkiem piwa);
3) 2,7% wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających powyżej
18% alkoholu.
3. Przedsiębiorca, który otrzymał zezwolenie na wyprzedaż posiadanych,
zinwentaryzowanych zapasów napojów alkoholowych, może wystąpić z wnioskiem
o wydanie nowego zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych nie wcześniej niż
po upływie 12 miesięcy od dnia upływu terminu ważności zezwolenia, o którym
mowa w ust. 1.
©Kancelaria Sejmu s. 31/55
29.04.2019
4. Minister właściwy do spraw gospodarki określi wzór wniosku, o którym
mowa w ust. 1, w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne.
Art. 185
. (uchylony)
Art. 186
. Do działalności podmiotu, o którym mowa w art. 17 ust. 3 ustawy
z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi
wyrobami i organizacji rynku wina, w zakresie sprzedaży wyprodukowanego przez
siebie wina przeznaczonego do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży,
stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału o działalności przedsiębiorcy.
Art. 19. 1. Rada Ministrów, ze względu na bezpieczeństwo i porządek
publiczny, w drodze rozporządzenia, może wprowadzać na czas określony na obszarze
całego kraju albo jego części całkowity lub częściowy zakaz sprzedaży i podawania
napojów alkoholowych.
2. W sytuacjach wymagających niezwłocznego działania Rada Ministrów może
wprowadzić zakaz, o którym mowa w ust. 1, w innym trybie.
Art. 20. (uchylony)
Rozdział 2
Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu
Art. 21. 1. Leczenie odwykowe osób uzależnionych od alkoholu prowadzi się w
zakładach leczniczych podmiotów leczniczych wykonujących działalność leczniczą w
rodzaju świadczenia stacjonarne i całodobowe oraz ambulatoryjne w rozumieniu
przepisów o działalności leczniczej, zwanych dalej „zakładami leczniczymi”.
2. Poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne. Wyjątki od tej zasady
określa ustawa.
3. Od osób uzależnionych od alkoholu nie pobiera się opłat za świadczenia
w zakresie leczenia odwykowego udzielane przez zakłady lecznicze.
Art. 22. 1. Samorząd województwa tworzy i prowadzi na obszarze województwa
podmioty lecznicze wykonujące działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i
całodobowe świadczenia zdrowotne w zakresie leczenia odwykowego oraz
wojewódzki ośrodek terapii uzależnienia i współuzależnienia.
©Kancelaria Sejmu s. 32/55
29.04.2019
2. Samorząd powiatu tworzy i prowadzi na obszarze powiatu inne niż
wymienione w ust. 1 podmioty lecznicze udzielające świadczenia w zakresie leczenia
odwykowego.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
organizację, kwalifikacje personelu, sposób funkcjonowania i rodzaje podmiotów
leczniczych wykonujących świadczenia stacjonarne i całodobowe oraz ambulatoryjne
w sprawowaniu opieki nad uzależnionymi od alkoholu oraz sposób współdziałania
w tym zakresie z instytucjami publicznymi i organizacjami społecznymi, kierując się
potrzebą zapewnienia osobom uzależnionym od alkoholu leczenia odwykowego,
a członkom ich rodzin, w tym dzieciom, świadczeń określonych w art. 23 ust. 1 i 2.
Art. 23. 1. Członkowie rodziny osoby uzależnionej od alkoholu, dotknięci
następstwami nadużywania alkoholu przez osobę uzależnioną, uzyskują
w podmiotach określonych w art. 22 ust. 1 i 2 świadczenia zdrowotne w zakresie
terapii i rehabilitacji współuzależnienia oraz profilaktyki. Za świadczenia te od
wymienionych osób nie pobiera się opłat.
2. Dzieci osób uzależnionych od alkoholu, dotknięte następstwami nadużywania
alkoholu przez rodziców, uzyskują bezpłatnie pomoc psychologiczną
i socjoterapeutyczną w podmiotach określonych w art. 22 ust. 1 i poradniach
specjalistycznych oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych
i resocjalizacyjnych.
3. Pomoc niesiona dzieciom przez osoby lub instytucje może być udzielona
wbrew woli rodziców lub opiekunów będących w stanie nietrzeźwym.
Art. 24. Osoby, które w związku z nadużywaniem alkoholu powodują rozkład
życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylają się od obowiązku zaspokajania
potrzeb rodziny albo systematycznie zakłócają spokój lub porządek publiczny, kieruje
się na badanie przez biegłego w celu wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od
alkoholu i wskazania rodzaju zakładu leczniczego.
Art. 25. Na badanie, o którym mowa w art. 24, kieruje gminna komisja
rozwiązywania problemów alkoholowych właściwa według miejsca zamieszkania lub
pobytu osoby, której postępowanie dotyczy, na jej wniosek lub z własnej inicjatywy.
Art. 25a. 1. Członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych, w zakresie niezbędnym do realizacji zadań związanych z procedurą
zobowiązania do poddania się leczeniu odwykowemu, mogą przetwarzać informacje
©Kancelaria Sejmu s. 33/55
29.04.2019
o osobach, o których mowa w art. 24, bez zgody i wiedzy tych osób, dotyczące stanu
zdrowia, nałogów, skazań, mandatów karnych, orzeczeń o ukaraniu, a także innych
orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym,
z uwzględnieniem następujących danych:
1) imienia (imion) i nazwiska;
2) daty i miejsca urodzenia;
3) płci;
4) numeru PESEL, a w przypadku gdy dana osoba nie posiada numeru PESEL –
serii i numeru dokumentu potwierdzającego tożsamość;
5) stanu cywilnego;
6) daty zawarcia małżeństwa, jeżeli dotyczy;
7) daty ustania małżeństwa, jeżeli dotyczy;
8) wykształcenia;
9) zawodu;
10) miejsca pracy lub nauki;
11) stopnia niezdolności do pracy, posiadania orzeczenia o niepełnosprawności i
stopnia niepełnosprawności;
12) adresu miejsca zamieszkania lub adresu miejsca pobytu;
13) adresu do korespondencji;
14) adresu poczty elektronicznej;
15) numeru telefonu.
2. Członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, w
zakresie niezbędnym do realizacji zadań związanych z procedurą zobowiązania do
poddania się leczeniu odwykowemu osób, o których mowa w art. 24, mogą
przetwarzać dane o członkach ich rodzin w następującym zakresie:
1) imienia (imion) i nazwiska;
2) daty i miejsca urodzenia;
3) płci;
4) stopnia pokrewieństwa lub powinowactwa;
5) adresu do korespondencji lub numeru telefonu, lub adresu poczty elektronicznej.
3. Członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych są
obowiązani do zachowania poufności wszelkich informacji i danych, które uzyskali
przy realizacji zadań związanych z procedurą zobowiązania do poddania się leczeniu
©Kancelaria Sejmu s. 34/55
29.04.2019
odwykowemu. Obowiązek ten rozciąga się także na okres po ustaniu członkostwa w
gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych.
4. Przed przystąpieniem do wykonywania czynności związanych z procedurą
zobowiązania do poddania się leczeniu odwykowemu członkowie gminnej komisji
rozwiązywania problemów alkoholowych składają, w formie pisemnej, wójtowi
(burmistrzowi, prezydentowi miasta), oświadczenie o następującej treści:
„Oświadczam, że zachowam poufność informacji i danych, które
uzyskałem przy realizacji zadań związanych z procedurą zobowiązania do
poddania się leczeniu odwykowemu, oraz że znane mi są przepisy o
odpowiedzialności karnej za udostępnienie danych osobowych lub
umożliwienie do nich dostępu osobom nieuprawnionym.”.
Art. 25b. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) jest administratorem danych,
o których mowa w art. 25a ust. 1 i 2, przetwarzanych przez powołaną przez niego
gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych.
Art. 26. 1. Osoby, o których mowa w art. 24, jeżeli uzależnione są od alkoholu,
zobowiązać można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym
zakładzie lecznictwa odwykowego.
2. O zastosowaniu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa
odwykowego orzeka sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu
osoby, której postępowanie dotyczy, w postępowaniu nieprocesowym.
3. Sąd wszczyna postępowanie na wniosek gminnej komisji rozwiązywania
problemów alkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołącza się zebraną
dokumentację wraz z opinią biegłego, jeżeli badanie przez biegłego zostało
przeprowadzone.
Art. 27. 1. W razie gdy w stosunku do osoby, której postępowanie dotyczy, brak
jest opinii biegłego w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, sąd zarządza poddanie
tej osoby odpowiednim badaniom.
2. Sąd może, jeżeli na podstawie opinii biegłego uzna to za niezbędne, zarządzić
oddanie badanej osoby pod obserwację w zakładzie leczniczym na czas nie dłuższy
niż 2 tygodnie. W wyjątkowych wypadkach, na wniosek zakładu, sąd może termin ten
przedłużyć do 6 tygodni.
3. Przed wydaniem postanowienia sąd wysłuchuje osobę, której postępowanie
dotyczy.
©Kancelaria Sejmu s. 35/55
29.04.2019
4. Na postanowienie zarządzające oddanie pod obserwację do zakładu
przysługuje zażalenie.
Art. 28. 1. W razie zarządzenia przez sąd badania przez biegłego lub oddania
pod obserwację w zakładzie leczniczym osoba, której postępowanie dotyczy,
obowiązana jest poddać się badaniom psychologicznym i psychiatrycznym oraz
zabiegom niezbędnym do wykonania podstawowych badań laboratoryjnych pod
warunkiem, że są dokonywane przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje
zawodowe z zachowaniem wskazań wiedzy lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu tej
osoby.
2. (uchylony)
Art. 28a. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania biegłych
w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, sposób sporządzania opinii oraz warunki
i sposób dokonywania badań niezbędnych do wydania opinii w przedmiocie
uzależnienia od alkoholu, uwzględniając ochronę dóbr osobistych osoby badanej.
Art. 29. Orzeczenie o obowiązku poddania się leczeniu zapada po
przeprowadzeniu rozprawy, która powinna odbyć się w terminie jednego miesiąca od
dnia wpływu wniosku.
Art. 30. 1. W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawę lub
uchylania się od zarządzonego poddania się badaniu przez biegłego albo obserwacji
w zakładzie leczniczym sąd może zarządzić przymusowe doprowadzenie przez organ
Policji.
2. Jeżeli zarządzenie przymusowego doprowadzenia dotyczy żołnierza,
wykonuje je Żandarmeria Wojskowa lub wojskowy organ porządkowy.
Art. 30a. Sąd może zarządzić przeprowadzenie przez kuratora sądowego
wywiadu środowiskowego w celu ustalenia okoliczności wskazujących na
nadużywanie alkoholu przez osobę, której postępowanie dotyczy, oraz zakłócania
przez nią spokoju lub porządku publicznego, a także jej relacji w rodzinie, zachowania
się w stosunku do małoletnich i stosunku do pracy.
Art. 31. 1. Orzekając o obowiązku poddania się leczeniu sąd może ustanowić na
czas trwania tego obowiązku nadzór kuratora sądowego.
2. Osoba, wobec której ustanowiony został nadzór, ma obowiązek stawiania się
na wezwanie sądu lub kuratora sądowego i wykonywania ich poleceń, dotyczących
©Kancelaria Sejmu s. 36/55
29.04.2019
takiego postępowania w okresie nadzoru, które może się przyczynić do skrócenia
czasu trwania obowiązku poddania się leczeniu.
2a. Nadzór sprawuje kurator sądowy wykonujący orzeczenia w sprawach
rodzinnych i nieletnich.
3. (uchylony)
4. Kierownik zespołu kuratorskiej służby sądowej powierza sprawowanie
nadzoru kuratorowi sądowemu mającemu odpowiednie przygotowanie w zakresie
postępowania z osobami uzależnionymi od alkoholu. Powierzenie następuje
niezwłocznie po otrzymaniu orzeczenia do wykonania.
5. Kurator sądowy, sprawując nadzór nad osobą, w stosunku do której został
orzeczony obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, organizuje i prowadzi
działania mające na celu pomoc osobie zobowiązanej w osiągnięciu celów leczenia.
6. Sprawując nadzór nad osobą, w stosunku do której został orzeczony
obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, kurator sądowy w szczególności:
1) podejmuje działania niezbędne do tego, aby osoba zobowiązana do poddania się
leczeniu odwykowemu zastosowała się do orzeczenia sądu;
2) utrzymuje systematyczny kontakt z osobą zobowiązaną do poddania się leczeniu
odwykowemu oraz udziela jej niezbędnej pomocy w rozwiązywaniu trudności
życiowych, a zwłaszcza w rozpoczęciu i kontynuowaniu leczenia odwykowego;
3) zaznajamia się z wynikami leczenia odwykowego oraz współdziała z zakładem
lecznictwa odwykowego w celu osiągnięcia celów leczenia odwykowego;
4) motywuje osobę poddaną leczeniu odwykowemu do nawiązania kontaktów z
odpowiednimi zakładami leczniczymi oraz organizacjami lub grupami
samopomocy osób uzależnionych od alkoholu;
5) utrzymuje kontakt z członkami rodziny osoby zobowiązanej do poddania się
leczeniu odwykowemu, pozostającymi z nią we wspólnym gospodarstwie
domowym;
6) oddziałuje na środowisko, w którym osoba zobowiązana do poddania się leczeniu
odwykowemu przebywa lub do którego ma powrócić, zwłaszcza kształtuje
właściwy stosunek do tej osoby;
7) składa sądowi pisemne sprawozdania z przebiegu leczenia odwykowego w
terminach określonych przez sąd, nie rzadziej jednak niż co 2 miesiące;
8) w razie potrzeby współdziała z organami samorządu terytorialnego oraz
organizacjami społecznymi w celu zapewnienia osobie zobowiązanej do
©Kancelaria Sejmu s. 37/55
29.04.2019
poddania się leczeniu odwykowemu lub jej rodzinie odpowiedniej pomocy,
polegającej w szczególności na ułatwieniu zatrudnienia, zapewnieniu czasowego
zakwaterowania oraz na świadczeniach materialnych;
9) w razie potrzeby współdziała z pracodawcą w celu realizacji obowiązków
nałożonych na osobę zobowiązaną do poddania się leczeniu odwykowemu.
7. Do obowiązków zawodowego kuratora sądowego należy ponadto składanie
wniosków do sądu w sprawie zmiany postanowienia co do rodzaju zakładu leczenia
odwykowego oraz w sprawie orzeczenia ustania obowiązku poddania się leczeniu
odwykowemu, a także zawiadamianie sądu o potrzebie podjęcia innych niezbędnych
czynności.
Art. 32. 1. Sąd wzywa osobę, w stosunku do której orzeczony został
prawomocnie obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, do stawienia się
dobrowolnie w oznaczonym dniu we wskazanym zakładzie lecznictwa odwykowego
w celu poddania się leczeniu, z zagrożeniem zastosowania przymusu w wypadku
uchylania się od wykonania tego obowiązku.
2. Osoba, w stosunku do której orzeczony został obowiązek poddania się
leczeniu odwykowemu, związanemu z pobytem w stacjonarnym zakładzie lecznictwa
odwykowego, nie może opuszczać terenu tego zakładu bez zezwolenia kierownika
zakładu.
3. Sąd zarządza przymusowe doprowadzenie do zakładu leczniczego osoby
uchylającej się od wykonania obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 2, przez organ
Policji.
4. Jeżeli zarządzenie przymusowego doprowadzenia dotyczy żołnierza,
wykonuje je Żandarmeria Wojskowa lub wojskowy organ porządkowy.
Art. 321
. Zakłady lecznicze przyjmują na leczenie poza kolejnością osoby
obowiązane do leczenia odwykowego na podstawie art. 26 do wykorzystania limitu
miejsc stanowiących 20% ogółu miejsc przeznaczonych do leczenia odwykowego w
zakładzie leczniczym.
Art. 33. 1. Policja, Żandarmeria Wojskowa i wojskowy organ porządkowy,
wykonując zarządzenie przymusowego doprowadzenia osób, o których mowa
w art. 30 oraz art. 32 ust. 3 i 4, ma prawo ich zatrzymania tylko w niezbędnych
wypadkach i na czas konieczny do wykonania tego zarządzenia.
2. (uchylony)
©Kancelaria Sejmu s. 38/55
29.04.2019
3. (uchylony)
Art. 33a. 1. Policja dokonuje przymusowego doprowadzenia, o którym mowa w
art. 30 ust. 1 i art. 32 ust. 3, na podstawie zarządzenia sądu i zgodnie z jego
postanowieniami.
2. Osobie doprowadzanej odbiera się przedmioty, których użycie mogłoby
spowodować samouszkodzenie albo zagrozić życiu lub zdrowiu innej osoby.
3. Osoba doprowadzana jest obowiązana stosować się do poleceń
funkcjonariusza Policji niezbędnych do dokonania doprowadzenia.
4. Wobec osoby doprowadzanej, która stawia opór lub jest agresywna, może być
zastosowany przymus bezpośredni w formie przytrzymania lub unieruchomienia, do
którego stosuje się przepisy art. 42 w zakresie właściwym dla jednostki Policji.
5. Fakt doprowadzenia potwierdza podmiot wskazany w zarządzeniu sądu.
6. Osoba doprowadzana, będąca w stanie nietrzeźwości, może być umieszczona
na czas do wytrzeźwienia w izbie wytrzeźwień, w placówce, o której mowa w art. 39
ust. 3, albo w jednostce Policji. Po wytrzeźwieniu osoby doprowadzanej Policja
wykonuje zarządzenie sądu.
7. W razie braku możliwości wykonania zarządzenia sądu organ Policji
zawiadamia o tym właściwy sąd.
Art. 34. 1. Obowiązek poddania się leczeniu trwa tak długo, jak tego wymaga
cel leczenia, nie dłużej jednak niż 2 lata od chwili uprawomocnienia się
postanowienia.
2. W czasie trwania obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu sąd może na
wniosek osoby, w stosunku do której został orzeczony prawomocnie obowiązek
poddania się leczeniu odwykowemu lub kuratora sądowego, po zasięgnięciu opinii
kierownika podmiotu leczniczego albo na jego wniosek, zmieniać postanowienia w
zakresie rodzaju zakładu leczenia odwykowego.
3. W czasie trwania obowiązku poddania się leczeniu stacjonarny zakład leczący
może ze względów leczniczych skierować osobę zobowiązaną do innego zakładu
w celu kontynuowania leczenia odwykowego, powiadamiając o tym sąd.
4. O ustaniu obowiązku poddania się leczeniu przed upływem okresu
wskazanego w ust. 1 decyduje sąd na wniosek osoby zobowiązanej, zakładu
leczącego, kuratora sądowego, prokuratora lub z urzędu, po zasięgnięciu opinii
zakładu, w którym osoba leczona przebywa.
©Kancelaria Sejmu s. 39/55
29.04.2019
4a. W sprawach, o których mowa w ust. 2 i 4, przepis art. 30a stosuje się
odpowiednio.
5. W wypadku ustania obowiązku poddania się leczeniu ponowne zastosowanie
tego obowiązku wobec tej samej osoby nie może nastąpić przed upływem 3 miesięcy
od jego ustania.
Art. 35. 1. Sąd, który nałożył na osobę uzależnioną od alkoholu obowiązek
poddania się leczeniu odwykowemu, jeśli uzna, że na skutek takiego uzależnienia
zachodzi potrzeba całkowitego ubezwłasnowolnienia tej osoby – zawiadamia o tym
właściwego prokuratora.
2. W razie orzeczenia ubezwłasnowolnienia sąd opiekuńczy, określając sposób
wykonywania opieki, orzeka o umieszczeniu tej osoby w domu pomocy społecznej dla
osób uzależnionych od alkoholu, chyba że zachodzi możliwość objęcia tej osoby inną
stałą opieką.
2a. Osoba przyjęta do domu pomocy społecznej podlega okresowym badaniom
stanu zdrowia w zakresie uzasadniającym jej pobyt w domu pomocy społecznej.
Badania przeprowadza się co najmniej raz na 6 miesięcy.
2b. Osoba przyjęta do domu pomocy społecznej, w tym również osoba
ubezwłasnowolniona, jej przedstawiciel ustawowy, małżonek, krewni w linii prostej,
rodzeństwo oraz osoba sprawująca nad nią faktyczną opiekę, mogą występować do
sądu opiekuńczego z wnioskiem o zmianę orzeczenia o przyjęciu do domu pomocy
społecznej.
2c. Z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2b, może także wystąpić kierownik
domu pomocy społecznej, jeżeli uzna, że zmieniły się okoliczności uzasadniające
orzeczenie o przyjęciu osoby do domu pomocy społecznej.
3. Do obowiązków opiekuna osoby ubezwłasnowolnionej stosuje się
odpowiednio również przepisy dotyczące obowiązków kuratora sądowego, o którym
mowa w art. 31.
Art. 36. 1. Sędzia ma prawo wstępu o każdej porze do zakładu leczniczego i
domu pomocy społecznej w celu kontroli legalności skierowania i przebywania w
takim zakładzie lub domu osób, na które został nałożony obowiązek poddania się
leczeniu odwykowemu, oraz warunków, w jakich osoby te przebywają.
2. Kontrolę legalności skierowania i przebywania w zakładach leczniczych lub
domach pomocy społecznej osób, na które został nałożony obowiązek poddania się
leczeniu odwykowemu, oraz warunków, w jakich osoby te przebywają, sprawuje
©Kancelaria Sejmu s. 40/55
29.04.2019
sędzia wyznaczony przez prezesa sądu okręgowego, w którego okręgu zakład
leczniczy albo dom pomocy społecznej się znajduje.
3. Kontrola, o której mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1) prawidłowość dokumentacji stanowiącej podstawę skierowania i przebywania w
zakładzie leczniczym albo domu pomocy społecznej osób, na które został
nałożony obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu;
2) przestrzeganie praw i obowiązków osób przebywających w zakładzie leczniczym
albo domu pomocy społecznej, zwłaszcza w zakresie, w jakim naruszenie tych
praw może pociągnąć za sobą odpowiedzialność karną lub dyscyplinarną;
3) organizowanie czasu wolnego osób przebywających w zakładzie leczniczym
albo domu pomocy społecznej, a zwłaszcza zajęć kulturalno-oświatowych i
rekreacyjnych;
4) działalność kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika domu pomocy
społecznej w zakresie współpracy z sądem i kuratorami sądowymi sprawującymi
nadzór nad osobami przebywającymi w tych podmiotach;
5) współdziałanie kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika domu pomocy
społecznej z organami samorządu terytorialnego w udzielaniu niezbędnej
pomocy osobom poddanym leczeniu odwykowemu oraz w miarę potrzeby ich
rodzinom;
6) współdziałanie kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika domu pomocy
społecznej z organizacjami społecznymi, zakładami pracy oraz rodzinami osób
poddanych leczeniu odwykowemu;
7) prawidłowość i terminowość załatwiania skarg i wniosków osób przebywających
w zakładzie leczniczym albo domu pomocy społecznej.
4. O przystąpieniu do czynności kontrolnych sędzia niezwłocznie zawiadamia
kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika domu pomocy społecznej.
5. W toku sprawowanej kontroli sędzia udziela, w miarę potrzeby, odpowiedniej
pomocy, zwłaszcza w zakresie wykładni i stosowania przepisów prawa.
6. Sędzia wykonuje w granicach swoich uprawnień czynności, o których mowa
w ust. 1, przez:
1) kontrole okresowe, obejmujące całokształt spraw podlegających kontroli, lub
kontrole przeprowadzane doraźnie, obejmujące tylko niektóre zagadnienia w tym
zakresie;
©Kancelaria Sejmu s. 41/55
29.04.2019
2) wydawanie zaleceń pokontrolnych oraz sprawdzanie prawidłowości i
terminowości ich realizacji;
3) podejmowanie w miarę potrzeby innych czynności zmierzających do usunięcia
uchybień i zapobiegania ich powstawaniu.
7. Po zakończeniu kontroli sędzia zapoznaje z jej wynikami kierownika podmiotu
leczniczego albo kierownika domu pomocy społecznej, umożliwiając ustosunkowanie
się do dokonanych ustaleń oraz do propozycji zaleceń pokontrolnych. W miarę
potrzeby kierownik organizuje naradę pokontrolną, w której mogą brać również udział
inni pracownicy podmiotu leczniczego albo domu pomocy społecznej.
8. O terminie i przedmiocie narady pokontrolnej kierownik zawiadamia organ
sprawujący nadzór nad podmiotem leczniczym albo domem pomocy społecznej.
9. Z przebiegu kontroli sędzia sporządza sprawozdanie. Sprawozdanie zawiera:
dane dotyczące zakresu kontroli, oceny sposobu wykonania zaleceń związanych z
poprzednią kontrolą, zwięzłe ustalenia wyników przeprowadzonej kontroli,
informację o ustosunkowaniu się kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika
domu pomocy społecznej do tych ustaleń oraz wydane zalecenia pokontrolne.
10. Sprawozdanie przechowuje się we właściwym sądzie okręgowym. Prezes
sądu okręgowego przesyła odpis sprawozdania w terminie 14 dni od dnia zakończenia
kontroli kierownikowi podmiotu leczniczego albo kierownikowi domu pomocy
społecznej oraz organowi sprawującemu nadzór nad danym podmiotem albo domem.
11. W razie stwierdzenia istotnych uchybień w działalności zakładu leczniczego
albo domu pomocy społecznej, prezes sądu okręgowego przesyła odpis sprawozdania
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia albo właściwemu wojewodzie – w
przypadku kontroli w domu pomocy społecznej.
12. Kierownik podmiotu leczniczego albo kierownik domu pomocy społecznej
lub organ sprawujący nadzór nad danym podmiotem może, w terminie 14 dni od dnia
otrzymania sprawozdania, zgłosić prezesowi sądu okręgowego zastrzeżenia lub
wnioski dotyczące ustaleń i zaleceń pokontrolnych.
13. Na żądanie sędziego kierownik podmiotu leczniczego albo kierownik domu
pomocy społecznej lub organ sprawujący nadzór nad danym podmiotem składa, w
terminie 14 dni od dnia otrzymania żądania, informację dotyczącą zakresu i sposobu
wykonania zaleceń pokontrolnych.
14. W celu zapewnienia prawidłowego sprawowania kontroli oraz właściwego
wykonywania zaleceń pokontrolnych prezes sądu okręgowego może organizować
©Kancelaria Sejmu s. 42/55
29.04.2019
narady z udziałem sędziów sprawujących kontrolę podmiotów leczniczych i domów
pomocy społecznej, z udziałem kierowników tych podmiotów i domów.
Art. 37. 1. W zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich prowadzi się
leczenie odwykowe nieletnich uzależnionych od alkoholu dostępnymi metodami i
środkami, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy, przez osoby legitymujące się
posiadaniem fachowych kwalifikacji do ich stosowania oraz działania związane z
profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych.
2. Nieletni uzależnieni od alkoholu umieszczeni w zakładach poprawczych i
schroniskach dla nieletnich, mają obowiązek poddania się zarządzonemu leczeniu
odwykowemu.
3. Leczenie odwykowe, o którym mowa w ust. 2, zarządza dyrektor zakładu
poprawczego lub schroniska dla nieletnich w stosunku do małoletniego za zgodą
przedstawiciela ustawowego, a w razie jej braku, jak również w stosunku do osoby
pełnoletniej – za zezwoleniem sądu wykonującego orzeczenie, wydanym po
zasięgnięciu opinii biegłego.
Art. 38. W zakładach karnych i aresztach śledczych prowadzi się leczenie
odwykowe i rehabilitację osób uzależnionych od alkoholu osadzonych w tych
jednostkach oraz działania związane z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów
alkoholowych.
Art. 39. 1. Organy samorządu terytorialnego w miastach liczących ponad
50 000 mieszkańców i organy powiatu mogą organizować i prowadzić izby
wytrzeźwień.
2. Do zadań izby wytrzeźwień należy:
1) sprawowanie opieki nad osobami w stanie nietrzeźwości;
2) wykonywanie wobec osób w stanie nietrzeźwości zabiegów higieniczno-
-sanitarnych;
3) udzielanie osobom w stanie nietrzeźwości pierwszej pomocy;
4) prowadzenie detoksykacji, jeżeli izba wytrzeźwień posiada odpowiednie
pomieszczenie, urządzenia, wyposażenie i wykwalifikowany personel, określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 423
ust. 5;
5) informowanie osób przyjętych do izby wytrzeźwień o szkodliwości spożywania
alkoholu oraz motywowanie ich do podjęcia leczenia odwykowego;
©Kancelaria Sejmu s. 43/55
29.04.2019
6) współpraca z właściwymi gminnymi komisjami rozwiązywania problemów
alkoholowych, podmiotami określonymi w art. 21 ust. 1 oraz innymi
instytucjami i organizacjami, których działalność ma na celu przeciwdziałanie
problemom alkoholowym i ich skutkom.
3. Jednostka samorządu terytorialnego może zlecić wykonywanie zadań izby
wytrzeźwień innej placówce lub utworzyć taką placówkę, zwaną dalej „placówką”.
4. Dyrektor izby wytrzeźwień lub kierownik placówki składa corocznie
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, w terminie do dnia 1 marca, sprawozdanie
za rok poprzedni zawierające w szczególności informację o liczbie osób
umieszczonych odpowiednio w izbie wytrzeźwień albo placówce, z uwzględnieniem
płci oraz podziału na dorosłych i małoletnich, w tym o liczbie osób przebywających
w izbie albo placówce co najmniej trzy razy w okresie roku.
Art. 391
. 1. Izba wytrzeźwień lub placówka prowadzi ewidencję i dokumentację
osób do niej doprowadzonych.
2. W ramach prowadzonej dokumentacji izba wytrzeźwień lub placówka może
przetwarzać dane osób doprowadzonych w zakresie:
1) informacji pozwalających na ustalenie ich tożsamości obejmujących:
a) imię, nazwisko, imiona rodziców,
b) nazwę i numer dokumentu tożsamości,
c) datę i miejsce urodzenia lub wiek,
d) numer PESEL, jeżeli posiada,
e) stan cywilny,
f) adres zamieszkania lub miejsce pobytu;
2) stanu zdrowia, w tym o udzielonych im świadczeniach zdrowotnych;
3) nałogów;
4) sytuacji społecznej i rodzinnej.
3. Do dokumentacji dotyczącej stanu zdrowia osoby doprowadzonej oraz
informacji o udzielonych jej świadczeniach zdrowotnych, w zakresie dotyczącym jej
prowadzenia, udostępniania i przechowywania stosuje się odpowiednio przepisy
ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta
(Dz. U. z 2017 r. poz. 1318 i 1524 oraz z 2018 r. poz. 1115 i 1515), z wyłączeniem
obowiązku jej prowadzenia w postaci elektronicznej.
4. Dokumentacja określona w ust. 3 w przypadku likwidacji izby wytrzeźwień
lub placówki jest przechowywana przez jednostkę samorządu terytorialnego.
©Kancelaria Sejmu s. 44/55
29.04.2019
Art. 40. 1. Osoby w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem dają powód
do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy, znajdują się
w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub
zdrowiu innych osób, mogą zostać doprowadzone do izby wytrzeźwień lub placówki,
podmiotu leczniczego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu.
2. W razie braku izby wytrzeźwień lub placówki osoby, o których mowa
w ust. 1, mogą być doprowadzone do jednostki Policji.
3. Funkcjonariusz Policji lub strażnik straży gminnej doprowadzający osobę
w stanie nietrzeźwości do izby wytrzeźwień lub placówki, jednostki Policji, podmiotu
leczniczego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu, zwany dalej
„doprowadzającym”, sporządza protokół doprowadzenia w celu wytrzeźwienia.
Protokół ten zawiera:
1) imię i nazwisko, jednostkę oraz numer służbowy doprowadzającego;
2) datę i godzinę doprowadzenia;
3) miejsce i okoliczności oraz opis interwencji;
4) imię i nazwisko, imiona rodziców osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień
lub placówki albo jednostki Policji oraz wiek tej osoby;
5) rodzaj i numer dokumentu tożsamości oraz rysopis osoby doprowadzonej do izby
wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
6) adres zamieszkania lub miejsce pobytu osoby doprowadzonej do izby
wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
7) opis zachowania osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo
jednostki Policji w czasie interwencji i transportu, z uwzględnieniem
okoliczności uniemożliwiających doprowadzenie do miejsca zamieszkania lub
pobytu;
8) wykaz przedmiotów posiadanych przez osobę doprowadzoną do izby
wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
9) informacje o okolicznościach określonych w art. 401
, będących podstawą
przyjęcia do izby wytrzeźwień, placówki albo jednostki Policji;
10) dyspozycję co do dalszego postępowania z osobą doprowadzoną do izby
wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji po wytrzeźwieniu;
11) miejsce doprowadzenia oraz decyzję dyrektora izby wytrzeźwień, kierownika
placówki albo komendanta jednostki Policji o przyjęciu lub odmowie przyjęcia.
©Kancelaria Sejmu s. 45/55
29.04.2019
4. W przypadku uzasadnionych wątpliwości co do tożsamości osoby
doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji dane tej
osoby niezwłocznie sprawdza i potwierdza doprowadzający.
5. Osoba doprowadzona do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji
pozostaje tam aż do wytrzeźwienia, nie dłużej niż 24 godziny. Osoby do lat
18 umieszcza się w odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych.
6. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki, jednostki Policji,
podmiotu leczniczego, w warunkach, o których mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie
do sądu rejonowego właściwego ze względu na miejsce doprowadzenia. W zażaleniu
osoba doprowadzona może domagać się zbadania zasadności i legalności
doprowadzenia, jak również decyzji o przyjęciu albo zatrzymaniu oraz prawidłowości
ich wykonania.
7. W przypadku gdy zażalenie składa się za pośrednictwem izby wytrzeźwień lub
placówki albo jednostki Policji, podmiot ten przekazuje zażalenie niezwłocznie
sądowi określonemu w ust. 6. Do rozpoznania zażalenia stosuje się przepisy ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1987).
Skarżący ma prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu.
8. W przypadku stwierdzenia bezzasadności lub nielegalności doprowadzenia,
przyjęcia albo zatrzymania, albo poważnych nieprawidłowości związanych z ich
wykonywaniem sąd określony w ust. 6 zawiadamia o tym prokuratora i przełożonego
doprowadzającego albo przełożonego osób dokonujących przyjęcia albo zatrzymania.
9. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1, jest żołnierzem, przekazuje się ją
Żandarmerii Wojskowej lub wojskowemu organowi porządkowemu.
10. O przypadkach uzasadniających wszczęcie postępowania w sprawie
zastosowania obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu dyrektor izby
wytrzeźwień, kierownik placówki albo jednostka Policji zawiadamia niezwłocznie
właściwą gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych.
11. O przyjęciu do izby wytrzeźwień lub placówki albo o zatrzymaniu
w jednostce Policji zawiadamia się niezwłocznie:
1) w przypadku małoletnich – ich rodziców lub opiekunów oraz sąd opiekuńczy;
2) w przypadku innych osób – na ich żądanie, wskazane przez nie osoby.
Art. 401
. 1. Podstawą przyjęcia osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień,
placówki lub jednostki Policji jest wynik badania na zawartość alkoholu w organizmie
tej osoby wskazujący na stan nietrzeźwości.
©Kancelaria Sejmu s. 46/55
29.04.2019
2. Badanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza się za zgodą osoby
doprowadzonej do izby wytrzeźwień, placówki lub jednostki Policji.
3. W przypadku braku zgody na przeprowadzenie badania, o którym mowa
w ust. 1, osobę doprowadzoną przyjmuje się do izby wytrzeźwień lub placówki albo
zatrzymuje się w jednostce Policji wyłącznie w przypadku występowania symptomów
wskazujących na stan nietrzeźwości, potwierdzonych pisemnie przez lekarza lub
felczera izby wytrzeźwień lub placówki, a w przypadku osób doprowadzonych do
jednostki Policji – przez upoważnionego funkcjonariusza Policji.
Art. 402
. 1. Osoba doprowadzona do izby wytrzeźwień lub placówki jest
poddawana niezwłocznie badaniom lekarskim.
2. Osoba doprowadzona do izby wytrzeźwień lub placówki może zostać poddana
badaniu, o którym mowa w ust. 1, również w przypadku braku zgody na jego
przeprowadzenie, jeżeli jej zachowanie wskazuje na to, że może ona zagrażać
swojemu życiu lub zdrowiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, lub jeżeli zachodzi
uzasadniona potrzeba udzielenia jej niezbędnych świadczeń zdrowotnych. W tym
przypadku stosuje się przepisy art. 42.
3. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki podaje się, jeżeli
wymaga tego jej stan zdrowia, produkty lecznicze, których wykaz określają przepisy
wydane na podstawie art. 423
ust. 5 pkt 7.
4. Jeżeli osoba doprowadzona wymaga hospitalizacji, niezwłocznie przewozi się
ją do podmiotu leczniczego. Transport, w zależności od stanu zdrowia tej osoby,
wykonują jednostki Policji, straż gminna, podmioty wykonujące transport sanitarny
lub zespoły ratownictwa medycznego.
5. Osobę przyjętą do izby wytrzeźwień lub placówki, zwaną dalej „osobą
przyjętą”, poddaje się, za jej zgodą, detoksykacji.
Art. 403
. 1. O przyjęciu lub odmowie przyjęcia do izby wytrzeźwień lub
placówki albo zatrzymaniu w jednostce Policji decyduje odpowiednio:
1) dyrektor izby wytrzeźwień;
2) kierownik placówki;
3) komendant jednostki Policji.
1a. Dyrektor izby wytrzeźwień, kierownik placówki oraz komendant jednostki
Policji mogą upoważnić inne osoby do podejmowania decyzji w sprawach, o których
mowa w ust. 1.
©Kancelaria Sejmu s. 47/55
29.04.2019
2. Dyrektor izby wytrzeźwień lub kierownik placówki informuje jednostkę
Policji lub straż gminną o braku wolnych miejsc w izbie lub placówce.
3. W razie powzięcia przez pracownika izby wytrzeźwień lub placówki
podejrzenia, że osoba doprowadzona popełniła przestępstwo, lub stwierdzenia u tej
osoby:
1) uszkodzenia ciała,
2) posiadania broni,
3) posiadania narzędzi lub innych przedmiotów, co do których może zachodzić
podejrzenie, że służyły lub mogą być przeznaczone do popełnienia przestępstwa
albo pochodzą z przestępstwa, oraz w razie powstania innych okoliczności
uzasadniających podejrzenie, że popełniono przestępstwo
– izba lub placówka zawiadamia niezwłocznie jednostkę Policji, podając termin,
do którego osoba będzie przebywać w izbie lub placówce.
Art. 404
. Osoba małoletnia doprowadzona do izby wytrzeźwień, placówki lub
jednostki Policji może być zwolniona, niezwłocznie po udzieleniu jej niezbędnych
świadczeń zdrowotnych, na pisemny wniosek rodziców lub opiekunów.
Art. 41. Osobie przyjętej albo zatrzymanej w jednostce Policji odbiera się środki
pieniężne lub inne przedmioty i przekazuje do depozytu.
Art. 42. 1. Wobec osoby przyjętej albo wobec osoby zatrzymanej w jednostce
Policji, która stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia własnego lub innej osoby, lub
niszczy przedmioty znajdujące się w otoczeniu, może być zastosowany przymus
bezpośredni.
2. Przymus bezpośredni zastosowany w:
1) izbie wytrzeźwień lub placówce – polega na przytrzymaniu, unieruchomieniu,
przymusowym podaniu produktu leczniczego lub izolacji;
2) jednostce Policji – polega na przytrzymaniu, unieruchomieniu lub izolacji.
3. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego, o którym mowa w ust. 2 pkt 1,
i zaprzestaniu jego stosowania decyduje lekarz lub felczer, który określa rodzaj
zastosowanej formy przymusu bezpośredniego oraz osobiście nadzoruje jego
wykonanie.
4. W jednostkach Policji o zastosowaniu przymusu bezpośredniego, o którym
mowa w ust. 2 pkt 2, i zaprzestaniu jego stosowania decyduje komendant jednostki
©Kancelaria Sejmu s. 48/55
29.04.2019
Policji lub osoba przez niego upoważniona, a podczas ich nieobecności – dyżurny
jednostki Policji.
5. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji osób, o których
mowa w ust. 4, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje oraz przymus ten
wykonuje funkcjonariusz Policji. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego
funkcjonariusz Policji niezwłocznie informuje osoby, o których mowa w ust. 4.
6. Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza się osobę, wobec
której przymus ten ma być zastosowany. Stosuje się taką formę przymusu
bezpośredniego, która jest możliwie najmniej uciążliwa dla osoby, wobec której
przymus ten ma być zastosowany. Przy zastosowaniu przymusu bezpośredniego
należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
7. Stosowanie przymusu bezpośredniego przewidzianego w innych przepisach
jest dopuszczalne jedynie po uprzednim bezskutecznym zastosowaniu przymusu
bezpośredniego przewidzianego w ustawie lub gdyby jego zastosowanie było
niecelowe.
8. Przymus bezpośredni w formie:
1) przytrzymania – polega na doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniu osoby
z użyciem siły fizycznej;
2)2)
unieruchomienia – polega na dłużej trwającym obezwładnieniu osoby z użyciem
pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa;
3) przymusowego podania produktu leczniczego – polega na doraźnym lub
przewidzianym w planie postępowania leczniczego wprowadzeniu produktu
leczniczego do organizmu osoby;
4) izolacji – polega na umieszczeniu osoby pojedynczo w zamkniętym
pomieszczeniu.
9. Przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji może być
stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie przymusu
bezpośredniego w tych formach może być przedłużone na następne okresy, nie dłuższe
niż 6-godzinne.

2) Treść przepisu ustalona z uwzględnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lipca
2013 r. sygn. akt Kp 1/13 (M.P. poz. 690), uznającego art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 4 stycznia 2013 r.
o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w części
dotyczącej art. 42 ust. 8 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2012 r. poz. 1356), w zakresie, w jakim umożliwia
stosowanie przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia z użyciem „innych urządzeń
technicznych”, za niezgodny z art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i z zasadą poprawnej
legislacji wywodzoną z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
©Kancelaria Sejmu s. 49/55
29.04.2019
10. Pracownik wyznaczony przez dyrektora izby wytrzeźwień lub kierownika
placówki albo funkcjonariusz Policji wyznaczony przez komendanta jednostki Policji
lub osobę przez niego upoważnioną, a podczas ich nieobecności – dyżurnego jednostki
Policji, jest obowiązany do kontroli stanu zdrowia osoby, wobec której zastosowano
przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji, nie rzadziej niż
co 15 minut, również w czasie snu tej osoby oraz niezwłocznie po zaprzestaniu
stosowania przymusu bezpośredniego.
11. Przymus bezpośredni może trwać tylko do czasu ustania przyczyn jego
zastosowania.
12. Zamknięte pomieszczenie przeznaczone do izolacji wyposaża się w instalację
monitoringu umożliwiającą stały nadzór nad osobą w nim umieszczoną oraz kontrolę
wykonania czynności związanych z tym środkiem przymusu bezpośredniego.
13. Obraz z monitoringu pomieszczeń lub ich części przeznaczonych do celów
sanitarnohigienicznych jest przekazywany w sposób uniemożliwiający ukazywanie
intymnych części ciała ludzkiego oraz intymnych czynności fizjologicznych.
14. Dane utrwalone za pomocą urządzeń monitorujących są przetwarzane
wyłącznie przez osoby posiadające pisemne upoważnienie wydane przez
administratora danych w celu realizacji zadań określonych w ustawie. Osoby te są
zobowiązane do zachowania tych danych w poufności.
15. Zapis monitoringu jest przechowywany przez okres co najmniej 30 dni, nie
dłużej jednak niż 60 dni od dnia jego zarejestrowania, o ile nie zostanie on
zabezpieczony jako dowód w sprawie w przypadku toczącego się postępowania. Po
upływie terminu przechowywania zapis usuwa się w sposób uniemożliwiający jego
odzyskanie. Z usunięcia zapisu sporządza się protokół, w którym należy wskazać datę
tej czynności oraz imię i nazwisko osoby, która dokonała usunięcia. Dopuszcza się
niszczenie zapisu na urządzeniu monitorującym przez jego automatyczne nadpisanie
w przypadku, gdy warunki techniczne tego urządzenia umożliwiają przechowywanie
zapisu przez okres, o którym mowa w zdaniu pierwszym.
Art. 421
. 1. O zwolnieniu osoby przyjętej z izby wytrzeźwień lub placówki
decyduje odpowiednio dyrektor izby wytrzeźwień, kierownik placówki lub
upoważniona przez niego osoba, na podstawie badania zawartości alkoholu w organizmie osoby zwalnianej, biorąc pod uwagę opinię lekarza lub felczera.
2. O zwolnieniu osoby zatrzymanej z jednostki Policji decyduje komendant
jednostki Policji lub upoważniona przez niego osoba, na podstawie badania zawartości
©Kancelaria Sejmu s. 50/55
29.04.2019
alkoholu w organizmie osoby zwalnianej, w miarę potrzeb biorąc pod uwagę opinię
lekarza lub felczera.
3. W przypadku braku zgody osoby zwalnianej na przeprowadzenie badania,
o którym mowa w ust. 1, zwalnia się ją na podstawie opinii lekarza lub felczera izby
wytrzeźwień lub placówki.
4. Osobę małoletnią po wytrzeźwieniu przekazuje się rodzicom lub opiekunom,
a w przypadku ich niezgłoszenia się – najbliższej placówce interwencyjnej.
Art. 422
. 1. Za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub jednostce Policji od
osoby przyjętej pobierana jest opłata.
2. Opłata za pobyt:
1) w izbie wytrzeźwień lub placówce – stanowi dochód jednostki samorządu
terytorialnego;
2) w jednostce Policji – stanowi dochód budżetu państwa.
3. Opłata za pobyt w izbie wytrzeźwień lub placówce obejmuje także udzielone
świadczenia zdrowotne, podane produkty lecznicze oraz detoksykację.
4. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 1, jest określana przez:
1) organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego w drodze uchwały –
w odniesieniu do opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień lub placówce;
2) wojewodę w drodze zarządzenia – w odniesieniu do opłaty za pobyt w jednostce
Policji.
5. Określając wysokość opłaty organ stanowiący jednostki samorządu
terytorialnego albo wojewoda uwzględnia przeciętny koszt pobytu osoby przyjętej
albo zatrzymanej w jednostce Policji.
6. Maksymalna wysokość opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji wynosi 300 zł.
3)
7. Kwota maksymalnej wysokości opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień,
placówce lub jednostce Policji podlega corocznej waloryzacji o średnioroczny
wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, w poprzednim roku
kalendarzowym.
8. Średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem,
o którym mowa w ust. 7, ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej

3) Maksymalna wysokość opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub jednostce Policji jest
ogłaszana w terminie do dnia 15 lutego, na podstawie art. 422 ust. 9 niniejszej ustawy.
©Kancelaria Sejmu s. 51/55
29.04.2019
Polskiej „Monitor Polski”, na podstawie art. 94 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1270).
9. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w terminie do dnia 15 lutego,
w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”, maksymalną wysokość opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień,
placówce lub jednostce Policji, po waloryzacji.
10. W wyjątkowych przypadkach, kierując się szczególnym charakterem
placówki, organy jednostek samorządu terytorialnego mogą postanowić, w drodze
uchwały, o odstąpieniu od pobierania opłat przez tę placówkę.
11. Termin uiszczenia opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji wynosi 14 dni od dnia doręczenia wezwania do jej uiszczenia. Do
doręczeń stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149,
650, 1544 i 1629).
12. Roszczenie o uiszczenie opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym upłynął termin
płatności.
13. Obowiązek uiszczenia opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji nie powstaje, jeżeli wezwanie, o którym mowa w ust. 11, zostało
doręczone po upływie 3 lat od dnia zwolnienia z izby wytrzeźwień, placówki lub
jednostki Policji.
Art. 423
. 1. Pomieszczenia i urządzenia izby wytrzeźwień lub placówki
odpowiadają wymaganiom odpowiednim do wykonywanych zadań, w tym są
wyposażone w system umożliwiający obserwację osób w nich umieszczonych w celu
zapewnienia bezpieczeństwa tych osób.
2. W izbie wytrzeźwień oraz w placówce zatrudnia się osoby posiadające
kwalifikacje odpowiednie do zajmowanego stanowiska oraz posiadające zdolność
psychiczną do pracy w izbie lub placówce, w tym do pracy w warunkach
wymagających stosowania przymusu bezpośredniego, stwierdzoną opinią
psychologiczną.
3. W razie uzasadnionego podejrzenia utraty zdolności psychicznej opinię
określoną w ust. 2 wydaje się także na wniosek dyrektora izby wytrzeźwień lub
kierownika placówki.
©Kancelaria Sejmu s. 52/55
29.04.2019
4. Przepisów ust. 2 i 3 w zakresie dotyczącym oceny zdolności psychicznej nie
stosuje się do lekarzy i felczerów.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) czynności związane z prowadzeniem depozytu w izbach wytrzeźwień lub
placówkach, w tym sposób ewidencjonowania, przyjmowania, przechowywania
i wydawania deponowanych środków i przedmiotów,
2) organizację izb wytrzeźwień i placówek oraz warunki, jakim powinny
odpowiadać ich pomieszczenia i urządzenia,
3) skład oraz kwalifikacje personelu izb wytrzeźwień i placówek,
4) sposób przeprowadzenia kontroli stanu zdrowia, o którym mowa w art. 42
ust. 10,
5) sposób przeprowadzenia badania na zawartość alkoholu,
6) rodzaje i zakres prowadzonej ewidencji i dokumentacji, w tym wzór karty
ewidencyjnej, uwzględniając zapewnienie rzetelnego prowadzenia ewidencji
i dokumentacji oraz ochrony danych i informacji dotyczących osoby
doprowadzonej lub przyjętej do izb wytrzeźwień i placówek,
7) wykaz produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych, które są stosowane
w izbach wytrzeźwień i placówkach
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia poszanowania praw osób
doprowadzonych do izb wytrzeźwień i placówek oraz do nich przyjętych, a także
zapewnienia im należytej opieki, z uwzględnieniem specyfiki izb wytrzeźwień
i placówek, w tym izb wytrzeźwień, w których stosuje się detoksykację.
Rozdział 3
Przepisy karne
Art. 43. 1. Kto sprzedaje lub podaje napoje alkoholowe w wypadkach, kiedy jest
to zabronione, albo bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom,
podlega grzywnie.
2. Tej samej karze podlega kierownik zakładu handlowego lub
gastronomicznego, który nie dopełnia obowiązku nadzoru i przez to dopuszcza do
popełnienia w tym zakładzie przestępstwa określonego w ust. 1.
3. W razie popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 albo 2 można orzec
przepadek napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy, można
©Kancelaria Sejmu s. 53/55
29.04.2019
także orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży lub
podawaniu napojów alkoholowych.
4. Orzekanie w sprawach o przestępstwa określone w ust. 1 i 2 następuje na
podstawie przepisów o postępowaniu karnym.
Art. 431
. 1. Kto spożywa napoje alkoholowe wbrew zakazom określonym
w art. 14 ust. 1 i 2a–6 albo nabywa lub spożywa napoje alkoholowe w miejscach
nielegalnej sprzedaży, albo spożywa napoje alkoholowe przyniesione przez siebie lub
inną osobę w miejscach wyznaczonych do ich sprzedaży lub podawania,
podlega karze grzywny.
2. Usiłowanie wykroczenia określonego w ust. 1 jest karalne.
3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 można orzec
przepadek napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy, jeżeli ich
właściciel lub inna osoba uprawniona, nie zachowując ostrożności wymaganej
w danych okolicznościach, przewidywała albo mogła przewidzieć, że mogą one
służyć lub być przeznaczone do popełnienia wykroczenia.
Art. 44. Kto wbrew szczególnemu obowiązkowi nadzoru dopuszcza do
sprzedawania, podawania lub spożywania napojów alkoholowych na terenie zakładu
pracy, jak również powziąwszy wiadomość o sprzedawaniu, podawaniu lub
spożywaniu na terenie zakładu pracy takich napojów nie podejmie prawem
przewidzianego postępowania,
podlega karze grzywny.
Art. 45. Kto wbrew postanowieniom zawartym w art. 13 ust. 1 i 2:
1) dostarcza napoje alkoholowe do miejsc sprzedaży lub
2) nie uwidacznia informacji o szkodliwości spożywania alkoholu,
podlega karze grzywny.
Art. 451
. Orzekanie w sprawach o czyny wymienione w art. 431
–45 następuje na
podstawie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
Art. 452
. 1. Kto wbrew postanowieniom zawartym w art. 131
prowadzi reklamę
lub promocję napojów alkoholowych lub informuje o sponsorowaniu imprezy
masowej, z zastrzeżeniem art. 131
ust. 5 i 6,
podlega grzywnie od 10 000 do 500 000 złotych.
2. Orzekanie w sprawach o czyn wymieniony w ust. 1 następuje na podstawie
przepisów o postępowaniu karnym.
©Kancelaria Sejmu s. 54/55
29.04.2019
3. Jeżeli czyn określony w ust. 1 został popełniony w zakresie działalności
przedsiębiorcy, za sprawcę czynu zabronionego uznaje się osobę odpowiedzialną za
zlecenie lub prowadzenie reklamy napojów alkoholowych.
Art. 453
. 1. Kto bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom
prowadzi obrót hurtowy napojami alkoholowymi,
podlega grzywnie od 10 000 do 500 000 złotych.
1a. W razie popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 można orzec
przepadek napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy, można
także orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na hurtowym
obrocie napojami alkoholowymi.
2. W wypadkach mniejszej wagi sprawca czynu określonego w ust. 1 podlega
karze grzywny do 5000 zł.
3. Orzekanie w sprawach o czyn wymieniony w ust. 1 następuje na podstawie
przepisów o postępowaniu karnym.
4. Jeżeli czyn określony w ust. 1 został popełniony w zakresie działalności
przedsiębiorcy, za sprawcę czynu zabronionego uznaje się osobę odpowiedzialną za
wprowadzenie napojów alkoholowych do obrotu hurtowego.
Art. 46. 1. Napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt
przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego
w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu.
2. Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie
wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3
.
3. Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi
lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3
.
Art. 47. 1. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że przestępstwo lub wykroczenie zostało
popełnione po spożyciu alkoholu, osoba podejrzana może być poddana badaniu
koniecznemu do ustalenia zawartości alkoholu w organizmie, w szczególności
zabiegowi pobrania krwi. Zabiegu pobrania krwi dokonuje osoba posiadająca
odpowiednie kwalifikacje zawodowe.
©Kancelaria Sejmu s. 55/55
29.04.2019
2. Minister właściwy do spraw zdrowia i minister właściwy do spraw
wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości i ministrem właściwym
do spraw pracy określą, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób przeprowadzania
badań w celu ustalenia zawartości alkoholu w organizmie, sposób ich
dokumentowania oraz weryfikacji, mając na uwadze konieczność zapewnienia
sprawnego przeprowadzenia badań oraz zagwarantowania wiarygodności ich
wyników.
Rozdział 4
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 48. 1. Przez użyte w dotychczasowych przepisach określenie „stan
wskazujący na użycie alkoholu” rozumie się stan po użyciu alkoholu.
2. (pominięty)
Art. 49. Traci moc ustawa z dnia 10 grudnia 1959 r. o zwalczaniu alkoholizmu
(Dz. U. poz. 434, z 1969 r. poz. 95 oraz z 1971 r. poz. 115).
Art. 50. (pominięty)
Art. 51. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia jej ogłoszenia4)
.

4) Ustawa została ogłoszona w dniu 12 listopada 1982 r.

DZIENNIK USTAW
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Warszawa, dnia 15 września 2015 r.
Poz. 1390
OBWIESZCZENIE
MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z dnia 24 sierpnia 2015 r.
w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
1. Na podstawie art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych
i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 197, poz. 1172 i Nr 232, poz. 1378 oraz z 2015 r. poz. 1045
i 1224) ogłasza się w załączniku do niniejszego obwieszczenia jednolity tekst ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493), z uwzględnieniem zmian wprowadzonych:
1) ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy
– Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206,
poz. 1589),
2) ustawą z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 28, poz. 146),
3) ustawą z dnia 10 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 842),
4) ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. Nr 149, poz. 887)
oraz zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem 11 sierpnia 2015 r.
2. Podany w załączniku do niniejszego obwieszczenia tekst jednolity ustawy nie obejmuje:
1) art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493),
które stanowią:
„Art. 15. W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.a)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 41a w § 1 po wyrazach „na szkodę małoletniego” dodaje się wyrazy „oraz w razie skazania za umyślne
przestępstwo z użyciem przemocy, w tym przemocy przeciwko osobie najbliższej”;
2) w art. 67 § 3 otrzymuje brzmienie:
„§ 3. Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd zobowiązuje sprawcę do naprawienia szkody
w całości lub w części, a może na niego nałożyć obowiązki wymienione w art. 72 § 1 pkt 1–3, 5 lub 7a,
a ponadto orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 oraz zakaz prowadzenia pojazdów, wymieniony w art. 39 pkt 3, do lat 2.”;

a) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 128, poz. 840, z 1999 r. Nr 64, poz. 729 i Nr 83,
poz. 931, z 2000 r. Nr 48, poz. 548, Nr 93, poz. 1027 i Nr 116, poz. 1216, z 2001 r. Nr 98, poz. 1071, z 2003 r. Nr 111,
poz. 1061, Nr 121, poz. 1142, Nr 179, poz. 1750, Nr 199, poz. 1935 i Nr 228, poz. 2255, z 2004 r. Nr 25, poz. 219, Nr 69,
poz. 626, Nr 93, poz. 889 i Nr 243, poz. 2426 oraz z 2005 r. Nr 86, poz. 732, Nr 90, poz. 757, Nr 132, poz. 1109, Nr 163,
poz. 1363 i Nr 178, poz. 1479.

Dziennik Ustaw – 2 – Poz. 1390
3) w art. 72 w § 1:
a) pkt 6 otrzymuje brzmienie:
„6) poddania się leczeniu, w szczególności odwykowemu lub rehabilitacyjnemu, albo oddziaływaniom
terapeutycznym lub uczestnictwu w programach korekcyjno-edukacyjnych,”,
b) pkt 7a otrzymuje brzmienie:
„7a) powstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi osobami w określony sposób,”,
c) dodaje się pkt 7b w brzmieniu:
„7b) opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym,”.
Art. 16. W ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.b)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 47:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Interwencja kryzysowa stanowi zespół interdyscyplinarnych działań podejmowanych na rzecz
osób i rodzin będących w stanie kryzysu. Celem interwencji kryzysowej jest przywrócenie równowagi psychicznej i umiejętności samodzielnego radzenia sobie, a dzięki temu zapobieganie przejściu reakcji kryzysowej w stan chronicznej niewydolności psychospołecznej.”,
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W ramach interwencji kryzysowej udziela się natychmiastowej specjalistycznej pomocy psychologicznej, a w zależności od potrzeb – poradnictwa socjalnego lub prawnego, w sytuacjach uzasadnionych
– schronienia do 3 miesięcy.”;
2) po art. 87 dodaje się art. 87a w brzmieniu:
„Art. 87a. 1. Wychowawca zatrudniony w placówce opiekuńczo-wychowawczej oskarżony o popełnienie
przestępstwa z użyciem przemocy, w tym przemocy w rodzinie, zostaje z mocy prawa zawieszony w pełnieniu
obowiązków służbowych na czas trwania postępowania.
2. Dyrektor placówki opiekuńczo-wychowawczej rozwiązuje stosunek pracy z wychowawcą, który został
prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione z użyciem przemocy.”;
3) w art. 97 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Opłatę za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych ustala podmiot kierujący
w uzgodnieniu z osobą kierowaną, uwzględniając przyznany zakres usług. Osoby nie ponoszą opłat, jeżeli dochód osoby samotnie gospodarującej lub dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty kryterium dochodowego.”.”;
2) art. 11, art. 12 i art. 14 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks
postępowania karnego, ustawy – Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1589), które stanowią:
„Art. 11. Czynności procesowe dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są skuteczne, jeżeli
dokonano ich z zachowaniem przepisów dotychczasowych.
Art. 12. W razie wątpliwości, czy stosować przepisy dotychczasowe, czy przepisy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się przepisy nowe.”
„Art. 14. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.”;
3) art. 26 ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 28, poz. 146), który stanowi:
„Art. 26. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:
1) art. 1 pkt 27, który wchodzi w życie z dniem 1 września 2010 r.;

b) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 99, poz. 1001 i Nr 273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 64,
poz. 565, Nr 94, poz. 788, Nr 164, poz. 1366, Nr 175, poz. 1462 i Nr 179, poz. 1487.

Dziennik Ustaw – 3 – Poz. 1390
2) art. 3 pkt 2 i art. 11, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.”;
4) art. 10–13 ustawy z dnia 10 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 842), które stanowią:
„Art. 10. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 5 ustawy zmienianej w art. 1 oraz
art. 107 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 8 zachowują moc do czasu wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 5 ustawy zmienianej w art. 1 oraz art. 107 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 8
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 11. Osoby, o których mowa w art. 6a ustawy zmienianej w art. 1, które w dniu wejścia w życie niniejszej
ustawy nie spełniają wymogów dotyczących kwalifikacji określonych w art. 122 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.c)) są obowiązane spełnić te wymogi nie później niż do dnia 31 grudnia 2015 r.
Art. 12. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego oraz Rzecznik Praw Dziecka przedstawią
Sejmowi i Senatowi informację o skutkach obowiązywania ustawy po upływie roku od dnia jej wejścia w życie, nie
później jednak niż do dnia 31 października 2011 r.
Art. 13. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 sierpnia 2010 r.”;
5) art. 251 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. Nr 149,
poz. 887), który stanowi:
„Art. 251. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2012 r., z wyjątkiem art. 77 ust. 1, który wchodzi
w życie z dniem 1 stycznia 2015 r., i art. 241, który wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.”.
Marszałek Sejmu: M. Kidawa-Błońska

c) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 202, poz. 1551, Nr 219, poz. 1706
i Nr 221, poz. 1738 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 146, Nr 40, poz. 229 i Nr 81, poz. 527.

Dziennik Ustaw – 4 – Poz. 1390
Załącznik do obwieszczenia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 24 sierpnia 2015 r. (poz. 1390)
USTAWA
z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
Uznając, że przemoc w rodzinie narusza podstawowe prawa człowieka, w tym prawo do życia i zdrowia oraz poszanowania godności osobistej, a władze publiczne mają obowiązek zapewnić wszystkim obywatelom równe traktowanie
i poszanowanie ich praw i wolności, a także w celu zwiększania skuteczności przeciwdziałania przemocy w rodzinie stanowi się, co następuje:1)
Art. 1. Ustawa określa:
1) zadania w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie;
2) zasady postępowania wobec osób dotkniętych przemocą w rodzinie;
3) zasady postępowania wobec osób stosujących przemoc w rodzinie.
Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) członku rodziny – należy przez to rozumieć osobę najbliższą w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.2)), a także inną osobę wspólnie zamieszkującą lub gospodarującą;
2) przemocy w rodzinie – należy przez to rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób wymienionych w pkt 1, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.
Art. 3.3) 1. Osobie dotkniętej przemocą w rodzinie udziela się bezpłatnej pomocy, w szczególności w formie:
1) poradnictwa medycznego, psychologicznego, prawnego, socjalnego, zawodowego i rodzinnego;
2) interwencji kryzysowej i wsparcia;
3) ochrony przed dalszym krzywdzeniem, przez uniemożliwienie osobom stosującym przemoc korzystania ze wspólnie
zajmowanego z innymi członkami rodziny mieszkania oraz zakazanie kontaktowania się i zbliżania się do osoby pokrzywdzonej;
4) zapewnienia osobie dotkniętej przemocą w rodzinie bezpiecznego schronienia w specjalistycznym ośrodku wsparcia
dla ofiar przemocy w rodzinie;
5) badania lekarskiego w celu ustalenia przyczyn i rodzaju uszkodzeń ciała związanych z użyciem przemocy w rodzinie
oraz wydania zaświadczenia lekarskiego w tym przedmiocie;

1) Preambuła w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 842), która weszła w życie z dniem 1 sierpnia 2010 r.
2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 128, poz. 840, z 1999 r. Nr 64, poz. 729 i Nr 83, poz. 931,
z 2000 r. Nr 48, poz. 548, Nr 93, poz. 1027 i Nr 116, poz. 1216, z 2001 r. Nr 98, poz. 1071, z 2003 r. Nr 111, poz. 1061, Nr 121,
poz. 1142, Nr 179, poz. 1750, Nr 199, poz. 1935 i Nr 228, poz. 2255, z 2004 r. Nr 25, poz. 219, Nr 69, poz. 626, Nr 93, poz. 889
i Nr 243, poz. 2426 oraz z 2005 r. Nr 86, poz. 732, Nr 90, poz. 757, Nr 132, poz. 1109, Nr 163, poz. 1363, Nr 178, poz. 1479
i Nr 180, poz. 1493, z 2006 r. Nr 190, poz. 1409, Nr 218, poz. 1592 i Nr 226, poz. 1648, z 2007 r. Nr 89, poz. 589, Nr 123, poz. 850,
Nr 124, poz. 859 i Nr 192, poz. 1378, z 2008 r. Nr 90, poz. 560, Nr 122, poz. 782, Nr 171, poz. 1056, Nr 173, poz. 1080 i Nr 214,
poz. 1344, z 2009 r. Nr 62, poz. 504, Nr 63, poz. 533, Nr 166, poz. 1317, Nr 168, poz. 1323, Nr 190, poz. 1474, Nr 201, poz. 1540
i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 7, poz. 46, Nr 40, poz. 227 i 229, Nr 98, poz. 625 i 626, Nr 125, poz. 842, Nr 127, poz. 857,
Nr 152, poz. 1018 i 1021, Nr 182, poz. 1228, Nr 225, poz. 1474 i Nr 240, poz. 1602, z 2011 r. Nr 17, poz. 78, Nr 24, poz. 130,
Nr 39, poz. 202, Nr 48, poz. 245, Nr 72, poz. 381, Nr 94, poz. 549, Nr 117, poz. 678, Nr 133, poz. 767, Nr 160, poz. 964, Nr 191,
poz. 1135, Nr 217, poz. 1280, Nr 233, poz. 1381 i Nr 240, poz. 1431, z 2012 r. poz. 611, z 2013 r. poz. 849, 905, 1036 i 1247,
z 2014 r. poz. 538 oraz z 2015 r. poz. 396 i 541.
3) W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

Dziennik Ustaw – 5 – Poz. 1390
6) zapewnienia osobie dotkniętej przemocą w rodzinie, która nie ma tytułu prawnego do zajmowanego wspólnie ze
sprawcą przemocy lokalu, pomocy w uzyskaniu mieszkania.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wzór zaświadczenia lekarskiego
o przyczynach i rodzaju uszkodzeń ciała związanych z użyciem przemocy w rodzinie, uwzględniając przydatność zaświadczenia dla ochrony prawnej osoby dotkniętej przemocą w rodzinie.
Art. 4. Wobec osób stosujących przemoc w rodzinie stosuje się przewidziane w niniejszej ustawie środki mające na
celu zapobieganie ich kontaktowaniu się z osobami pokrzywdzonymi oraz oddziaływania korekcyjno-edukacyjne.
Art. 5.4) Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia:
1) standard podstawowych usług świadczonych przez specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie,
2) kwalifikacje osób zatrudnionych w specjalistycznych ośrodkach wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie,
3) szczegółowe kierunki prowadzenia oddziaływań korekcyjno-edukacyjnych wobec osób stosujących przemoc
w rodzinie,
4) kwalifikacje osób prowadzących oddziaływania korekcyjno-edukacyjne
– uwzględniając konieczność dostosowania zakresu pomocy do sytuacji oraz potrzeb osób dotkniętych przemocą
w rodzinie, a także efektywność usług świadczonych przez specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie
i skuteczność oddziaływań korekcyjno-edukacyjnych wobec osób stosujących przemoc w rodzinie.
Art. 6.4) 1. Zadania w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie są realizowane przez organy administracji rządowej i jednostki samorządu terytorialnego na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 163, z późn. zm.5)) lub ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2015 r. poz. 1286), chyba że przepisy niniejszej ustawy stanowią
inaczej.
2. Do zadań własnych gminy należy w szczególności tworzenie gminnego systemu przeciwdziałania przemocy
w rodzinie, w tym:
1) opracowanie i realizacja gminnego programu przeciwdziałania przemocy w rodzinie oraz ochrony ofiar przemocy
w rodzinie;
2) prowadzenie poradnictwa i interwencji w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie w szczególności poprzez
działania edukacyjne służące wzmocnieniu opiekuńczych i wychowawczych kompetencji rodziców w rodzinach zagrożonych przemocą w rodzinie;
3) zapewnienie osobom dotkniętym przemocą w rodzinie miejsc w ośrodkach wsparcia;
4) tworzenie zespołów interdyscyplinarnych.
3. Do zadań własnych powiatu należy w szczególności:
1) opracowanie i realizacja powiatowego programu przeciwdziałania przemocy w rodzinie oraz ochrony ofiar przemocy
w rodzinie;
2) opracowanie i realizacja programów służących działaniom profilaktycznym mającym na celu udzielenie specjalistycznej pomocy, zwłaszcza w zakresie promowania i wdrożenia prawidłowych metod wychowawczych w stosunku
do dzieci w rodzinach zagrożonych przemocą w rodzinie;
3) zapewnienie osobom dotkniętym przemocą w rodzinie miejsc w ośrodkach wsparcia;
4) zapewnienie osobom dotkniętym przemocą w rodzinie miejsc w ośrodkach interwencji kryzysowej.
4. Do zadań z zakresu administracji rządowej realizowanych przez powiat należy w szczególności:
1) tworzenie i prowadzenie specjalistycznych ośrodków wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie;
2) opracowywanie i realizacja programów oddziaływań korekcyjno-edukacyjnych dla osób stosujących przemoc
w rodzinie.
5. Środki na realizację i obsługę zadań, o których mowa w ust. 4, zapewnia budżet państwa.

4) W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
5) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2015 r. poz. 693, 1045, 1240 i 1310.

Dziennik Ustaw – 6 – Poz. 1390
6. Do zadań własnych samorządu województwa należy w szczególności:
1) opracowanie i realizacja wojewódzkiego programu przeciwdziałania przemocy w rodzinie;
2) inspirowanie i promowanie nowych rozwiązań w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie;
3) opracowywanie ramowych programów ochrony ofiar przemocy w rodzinie oraz ramowych programów oddziaływań
korekcyjno-edukacyjnych dla osób stosujących przemoc w rodzinie;
4) organizowanie szkoleń dla osób realizujących zadania związane z przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie.
Art. 6a.6) Osoby kierujące specjalistycznymi ośrodkami wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie muszą spełniać wymogi dotyczące kwalifikacji określone w art. 122 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej.
Art. 7.7) 1. Do zadań wojewody należy w szczególności:
1) opracowywanie materiałów instruktażowych, zaleceń, procedur postępowania interwencyjnego w sytuacjach kryzysowych związanych z przemocą w rodzinie dla osób realizujących te zadania;
2) monitorowanie zjawiska przemocy w rodzinie;
3) powoływanie i odwoływanie Wojewódzkiego Koordynatora Realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie;
4) monitorowanie realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie przy pomocy Wojewódzkiego Koordynatora Realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie;
5) nadzór nad realizacją zadań z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie realizowanych przez samorząd gminny,
powiatowy i województwa;
6) kontrola realizacji zadań z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie wykonywanych przez podmioty niepubliczne na podstawie umów z organami administracji rządowej i samorządowej.
2. Do nadzoru i kontroli, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, stosuje się odpowiednio przepisy art. 126–133 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej.
3. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia:
1) organizację i tryb przeprowadzania nadzoru i kontroli, kwalifikacje inspektorów upoważnionych do wykonywania
czynności nadzorczych i kontrolnych, a także wzór legitymacji uprawniającej do wykonywania czynności nadzorczych i kontrolnych,
2) kwalifikacje Wojewódzkiego Koordynatora Realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie
– uwzględniając konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu wykonywania zadań.
Art. 8.7) Do zadań ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego należy w szczególności:
1) zlecanie i finansowanie badań, ekspertyz i analiz dotyczących zjawiska przemocy w rodzinie;
2) prowadzenie działań promujących podnoszenie świadomości społecznej w zakresie przyczyn i skutków przemocy
w rodzinie;
3) powoływanie i odwoływanie Krajowego Koordynatora Realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy
w Rodzinie w randze sekretarza lub podsekretarza stanu w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego;
4) monitorowanie realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie przy pomocy koordynatora,
o którym mowa w pkt 3;
5) opracowanie oraz wydawanie co najmniej raz na dwa lata wytycznych do prowadzenia szkoleń w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie;
6) opracowywanie i finansowanie programów osłonowych z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie;
7) finansowe wspieranie programów z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie realizowanych przez:
a) jednostki samorządu terytorialnego,

6) Dodany przez art. 1 pkt 4 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
7) W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

Dziennik Ustaw – 7 – Poz. 1390
b) organizacje pozarządowe działające na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie,
c) jednostki organizacyjne działające na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego
w Rzeczypospolitej Polskiej, stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz
o gwarancji wolności sumienia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują prowadzenie działalności
w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
Art. 8a.8) Do zadań Prokuratora Generalnego należy opracowywanie i wydawanie co najmniej raz na dwa lata wytycznych dotyczących zasad postępowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
Art. 9. 1. Organy administracji rządowej i samorządowej współdziałają z organizacjami pozarządowymi oraz kościołami i związkami wyznaniowymi w zakresie udzielania pomocy osobom dotkniętym przemocą, oddziaływania na osoby
stosujące przemoc oraz podnoszenia świadomości społecznej na temat przyczyn i skutków przemocy w rodzinie.
2.9) Organy administracji rządowej lub samorządowej mogą zlecać realizację zadań określonych w ustawie w trybie
przewidzianym w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
z 2014 r. poz. 1118, z późn. zm.10)).
Art. 9a.11) 1. Gmina podejmuje działania na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie, w szczególności w ramach
pracy w zespole interdyscyplinarnym.
2. Zespół interdyscyplinarny powołuje wójt, burmistrz albo prezydent miasta.
3. W skład zespołu interdyscyplinarnego wchodzą przedstawiciele:
1) jednostek organizacyjnych pomocy społecznej;
2) gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych;
3) Policji;
4) oświaty;
5) ochrony zdrowia;
6) organizacji pozarządowych.
4. W skład zespołu interdyscyplinarnego wchodzą także kuratorzy sądowi.
5. W skład zespołu interdyscyplinarnego mogą wchodzić także prokuratorzy oraz przedstawiciele podmiotów innych
niż określone w ust. 3, działających na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
6. Przewodniczący zespołu interdyscyplinarnego jest wybierany na pierwszym posiedzeniu zespołu spośród jego
członków.
7. Posiedzenia zespołu interdyscyplinarnego odbywają się w zależności od potrzeb, jednak nie rzadziej niż raz na trzy
miesiące.
8. Zespół interdyscyplinarny działa na podstawie porozumień zawartych między wójtem, burmistrzem albo prezydentem miasta a podmiotami, o których mowa w ust. 3 lub 5.
9. Obsługę organizacyjno-techniczną zespołu interdyscyplinarnego zapewnia ośrodek pomocy społecznej.
10. Zespół interdyscyplinarny może tworzyć grupy robocze w celu rozwiązywania problemów związanych
z wystąpieniem przemocy w rodzinie w indywidualnych przypadkach.
11. W skład grup roboczych wchodzą przedstawiciele:
1) jednostek organizacyjnych pomocy społecznej;
2) gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych;
3) Policji;

8) Dodany przez art. 1 pkt 6 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
9) W brzmieniu ustalonym przez art. 16 ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 28, poz. 146), która weszła w życie z dniem 12 marca 2010 r.
10) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 1138 i 1146 oraz z 2015 r. poz. 1255,
1333 i 1339.
11) Dodany przez art. 1 pkt 7 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

Dziennik Ustaw – 8 – Poz. 1390
4) oświaty;
5) ochrony zdrowia.
12. W skład grup roboczych mogą wchodzić także kuratorzy sądowi, a także przedstawiciele innych podmiotów, specjaliści w dziedzinie przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
13. Członkowie zespołu interdyscyplinarnego oraz grup roboczych wykonują zadania w ramach obowiązków służbowych lub zawodowych.
14. Prace w ramach grup roboczych są prowadzone w zależności od potrzeb zgłaszanych przez zespół interdyscyplinarny lub wynikających z problemów występujących w indywidualnych przypadkach.
15. Rada gminy określi, w drodze uchwały, tryb i sposób powoływania i odwoływania członków zespołu interdyscyplinarnego oraz szczegółowe warunki jego funkcjonowania.
Art. 9b.11) 1. Zespół interdyscyplinarny realizuje działania określone w gminnym programie przeciwdziałania przemocy w rodzinie oraz ochrony ofiar przemocy w rodzinie.
2. Zadaniem zespołu interdyscyplinarnego jest integrowanie i koordynowanie działań podmiotów, o których mowa
w art. 9a ust. 3 i 5, oraz specjalistów w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie, w szczególności przez:
1) diagnozowanie problemu przemocy w rodzinie;
2) podejmowanie działań w środowisku zagrożonym przemocą w rodzinie mających na celu przeciwdziałanie temu
zjawisku;
3) inicjowanie interwencji w środowisku dotkniętym przemocą w rodzinie;
4) rozpowszechnianie informacji o instytucjach, osobach i możliwościach udzielenia pomocy w środowisku lokalnym;
5) inicjowanie działań w stosunku do osób stosujących przemoc w rodzinie.
3. Do zadań grup roboczych należy, w szczególności:
1) opracowanie i realizacja planu pomocy w indywidualnych przypadkach wystąpienia przemocy w rodzinie;
2) monitorowanie sytuacji rodzin, w których dochodzi do przemocy oraz rodzin zagrożonych wystąpieniem przemocy;
3) dokumentowanie działań podejmowanych wobec rodzin, w których dochodzi do przemocy oraz efektów tych działań.
Art. 9c.11) 1. Członkowie zespołu interdyscyplinarnego oraz grup roboczych w zakresie niezbędnym do realizacji zadań, o których mowa w art. 9b ust. 2 i 3, mogą przetwarzać dane osób dotkniętych przemocą w rodzinie i osób stosujących
przemoc w rodzinie, dotyczące: stanu zdrowia, nałogów, skazań, orzeczeń o ukaraniu, a także innych orzeczeń wydanych
w postępowaniu sądowym lub administracyjnym, bez zgody i wiedzy osób, których dane te dotyczą.
2. Członkowie zespołu interdyscyplinarnego oraz grup roboczych zobowiązani są do zachowania poufności wszelkich informacji i danych, które uzyskali przy realizacji zadań, o których mowa w art. 9b ust. 2 i 3. Obowiązek ten rozciąga
się także na okres po ustaniu członkostwa w zespole interdyscyplinarnym oraz w grupach roboczych.
3. Przed przystąpieniem do wykonywania czynności, o których mowa w art. 9b ust. 2 i 3, członkowie zespołu interdyscyplinarnego oraz grup roboczych składają organowi, o którym mowa w art. 9a ust. 2, oświadczenie o następującej
treści: „Oświadczam, że zachowam poufność informacji i danych, które uzyskałem przy realizacji zadań związanych
z przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie oraz, że znane mi są przepisy o odpowiedzialności karnej za udostępnienie
danych osobowych lub umożliwienie do nich dostępu osobom nieuprawnionym.”.
Art. 9d.11) 1. Podejmowanie interwencji w środowisku wobec rodziny dotkniętej przemocą odbywa się w oparciu
o procedurę „Niebieskie Karty” i nie wymaga zgody osoby dotkniętej przemocą w rodzinie.
2. Procedura „Niebieskie Karty” obejmuje ogół czynności podejmowanych i realizowanych przez przedstawicieli
jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, Policji,
oświaty i ochrony zdrowia, w związku z uzasadnionym podejrzeniem zaistnienia przemocy w rodzinie.
3. Przedstawiciele podmiotów, o których mowa w ust. 2, realizują procedurę „Niebieskie Karty” w oparciu o zasadę
współpracy i przekazują informacje o podjętych działaniach przewodniczącemu zespołu interdyscyplinarnego.
4. Wszczęcie procedury „Niebieskie Karty” następuje przez wypełnienie formularza „Niebieska Karta” w przypadku
powzięcia, w toku prowadzonych czynności służbowych lub zawodowych, podejrzenia stosowania przemocy wobec

Dziennik Ustaw – 9 – Poz. 1390
członków rodziny lub w wyniku zgłoszenia dokonanego przez członka rodziny lub przez osobę będącą świadkiem przemocy w rodzinie.
5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, procedurę „Niebieskie Karty” oraz wzory formularzy „Niebieska Karta” wypełnianych przez przedstawicieli podmiotów realizujących procedurę „Niebieskie Karty”, mając na uwadze
skuteczność działań wobec osób dotkniętych przemocą w rodzinie i dobro tych osób.
Art. 10.12) 1. W celu tworzenia warunków skutecznego przeciwdziałania przemocy w rodzinie Rada Ministrów
przyjmie Krajowy Program Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie, określający szczegółowe działania w zakresie:
1) zapewnienia ochrony i udzielania pomocy osobom dotkniętym przemocą w rodzinie;
2) oddziaływań korekcyjno-edukacyjnych wobec osób stosujących przemoc w rodzinie;
3) podnoszenia świadomości społecznej na temat przyczyn i skutków przemocy w rodzinie oraz promowania metod
wychowawczych bez użycia przemocy;
4) upowszechniania informacji o możliwościach i formach udzielania pomocy zarówno osobom dotkniętym przemocą,
jak i stosującym przemoc w rodzinie.
2. Krajowy Program Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na szczeblu centralnym realizuje koordynator, o którym
mowa w art. 8 pkt 3.
3. Krajowy Program Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na szczeblu wojewódzkim realizuje koordynator,
o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 3.
Art. 10a.13) 1. Tworzy się Zespół Monitorujący do spraw Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie, zwany dalej „Zespołem”, jako organ opiniodawczo-doradczy ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.
2. Kadencja Zespołu trwa 3 lata.
3. Do zadań Zespołu należy w szczególności:
1) inicjowanie i wspieranie działań mających na celu przeciwdziałanie przemocy w rodzinie;
2) monitorowanie działań w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie;
3) wyrażanie opinii w sprawach dotyczących stosowania ustawy oraz inicjowanie zmian przepisów w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie;
4) wyrażanie opinii w przypadku sporów między organami administracji publicznej a organizacjami pozarządowymi
realizującymi zadania w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie;
5) wyrażanie opinii w sprawach zadań publicznych w obszarze przeciwdziałania przemocy w rodzinie oraz w sprawach
zlecania tych zadań do realizacji przez podmioty wymienione w art. 9 ust. 1;
6) opracowanie standardów pomocy ofiarom przemocy w rodzinie i pracy z osobami stosującymi przemoc w rodzinie;
7) tworzenie, we współpracy z podmiotami wymienionymi w art. 9 ust. 1, mechanizmów informowania o standardach
udzielania pomocy ofiarom przemocy w rodzinie i pracy z osobami stosującymi przemoc w rodzinie;
8) upowszechnianie wyników monitoringu działań w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
Art. 10b.13) 1. W skład Zespołu minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego powołuje:
1) Krajowego Koordynatora Realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie;
2) siedmiu przedstawicieli organów administracji rządowej i jednostek im podległych lub przez nie nadzorowanych
powołanych spośród osób zgłoszonych przez te organy i osób kierujących tymi jednostkami;
3) pięciu przedstawicieli jednostek samorządu terytorialnego powołanych spośród osób zgłoszonych przez stronę samorządową w Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego;
4) dziesięciu przedstawicieli organizacji pozarządowych, związków i porozumień organizacji pozarządowych oraz kościołów i związków wyznaniowych powołanych spośród osób zgłoszonych przez te podmioty.
2. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego odwołuje członka Zespołu przed upływem kadencji:
1) na jego wniosek;

12) W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 8 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
13) Dodany przez art. 1 pkt 9 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

Dziennik Ustaw – 10 – Poz. 1390
2) na wniosek podmiotu, którego jest on przedstawicielem;
3) w przypadku skazania prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe.
Art. 10c.13) 1. Przewodniczącym Zespołu jest Krajowy Koordynator Realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie.
2. Posiedzenia Zespołu zwoływane są przez Przewodniczącego Zespołu lub na wniosek co najmniej jednej czwartej
liczby członków Zespołu, nie rzadziej jednak niż raz na pół roku.
3. Członkowie Zespołu korzystają ze zwolnień w pracy w celu uczestniczenia w posiedzeniach Zespołu i przysługuje
im zwrot kosztów podróży ze środków budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
zabezpieczenia społecznego.
Art. 10d.13) Organy administracji rządowej oraz podległe im państwowe jednostki organizacyjne, na wniosek przewodniczącego Zespołu, udzielają Zespołowi wszechstronnej pomocy przy wykonywaniu jego zadań, a w szczególności
przedstawiają niezbędne informacje lub dokumenty.
Art. 10e.13) Obsługę administracyjno-biurową Zespołu zapewnia urząd obsługujący ministra właściwego do spraw
zabezpieczenia społecznego.
Art. 10f.13) Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania członków Zespołu oraz organizację i tryb działania Zespołu, a także zasady uczestnictwa w jego pracach, uwzględniając konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu wykonywania przez Zespół zadań.
Art. 11.14) Rada Ministrów składa corocznie Sejmowi i Senatowi Rzeczypospolitej Polskiej, w terminie do dnia
30 września, sprawozdanie z realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie.
Art. 11a.15) 1. Jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta przemocą może żądać,
aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania.
2. Sąd rozpoznaje sprawę w trybie przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego
(Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.16)) o postępowaniu nieprocesowym. Postanowienie zapada po przeprowadzeniu
rozprawy, która powinna odbyć się w terminie jednego miesiąca od dnia wpływu wniosku. Staje się ono wykonalne
z chwilą ogłoszenia i może być zmienione lub uchylone w razie zmiany okoliczności.
3. Do wykonania obowiązku orzeczonego na podstawie ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy o egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika.
Art. 12.17) 1. Osoby, które w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych lub zawodowych powzięły
podejrzenie o popełnieniu ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie, niezwłocznie zawiadamiają
o tym Policję lub prokuratora.
2. Osoby będące świadkami przemocy w rodzinie powinny zawiadomić o tym Policję, prokuratora lub inny podmiot
działający na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
Art. 12a.18) 1.19) W razie bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia dziecka w związku z przemocą w rodzinie
pracownik socjalny wykonujący obowiązki służbowe ma prawo odebrać dziecko z rodziny i umieścić je u innej niezamieszkującej wspólnie osoby najbliższej, w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny,
w rodzinie zastępczej lub w placówce opiekuńczo-wychowawczej.
2.19) Tryb umieszczania dzieci w rodzinie zastępczej lub w placówce opiekuńczo-wychowawczej regulują przepisy
ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 332, 1045
i 1199).

14) W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 10 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
15) Dodany przez art. 1 pkt 11 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
16) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 293, 379, 435, 567, 616, 945, 1091, 1161,
1296, 1585, 1626, 1741 i 1924 oraz z 2015 r. poz. 2, 4, 218, 539, 978, 1062, 1137, 1199 i 1311.
17) W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
18) Dodany przez art. 1 pkt 13 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
19) W brzmieniu ustalonym przez art. 221 pkt 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej
(Dz. U. Nr 149, poz. 887), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2012 r.

Dziennik Ustaw – 11 – Poz. 1390
3. Decyzję, o której mowa w ust. 1, pracownik socjalny podejmuje wspólnie z funkcjonariuszem Policji, a także
z lekarzem, lub ratownikiem medycznym, lub pielęgniarką. Przepisy art. 59810, art. 59811 § 3 i art. 59812 § 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego stosuje się odpowiednio.
4.20) Pracownik socjalny ma obowiązek niezwłocznego powiadomienia sądu opiekuńczego, nie później niż w ciągu
24 godzin, o odebraniu dziecka z rodziny i umieszczeniu go u niezamieszkującej wspólnie osoby najbliższej, w rodzinie
zastępczej lub w placówce opiekuńczo-wychowawczej.
5.20) Do umieszczenia dziecka u osoby najbliższej niezamieszkującej wspólnie stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej lub w placówce opiekuńczo-wychowawczej.
6. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia, procedurę postępowania Policji przy wykonywaniu czynności, o których mowa w ust. 1 i 3, oraz sposób dokumentowania przeprowadzonych przez Policję czynności, uwzględniając konieczność
udzielenia dzieciom skutecznej pomocy.
Art. 12b.18) 1. Rodzicom, opiekunom prawnym lub faktycznym przysługuje zażalenie do sądu opiekuńczego na odebranie dziecka, o którym mowa w art. 12a. W zażaleniu można domagać się zbadania zasadności i legalności odebrania
dziecka oraz prawidłowości jego dokonania.
2. Zażalenie może być wniesione za pośrednictwem pracownika socjalnego lub funkcjonariusza Policji, którzy dokonali odebrania dziecka. W takim przypadku zażalenie podlega niezwłocznemu przekazaniu do sądu opiekuńczego.
3. Sąd rozpatruje zażalenie niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin. W razie uznania bezzasadności
lub nielegalności odebrania dziecka sąd zarządza natychmiastowe przekazanie dziecka rodzicom, opiekunom prawnym lub
faktycznym, od których dziecko zostało odebrane.
4. W przypadku stwierdzenia bezzasadności, nielegalności lub nieprawidłowości odebrania dziecka sąd zawiadamia
o tym przełożonych osób, które dokonały odebrania.
Art. 12c.18) O prawie do złożenia zażalenia, wraz ze wskazaniem sądu opiekuńczego właściwego miejscowo do jego
rozpatrzenia, pracownik socjalny lub funkcjonariusz Policji poucza rodziców, opiekunów prawnych lub faktycznych
dziecka. Pouczenie to należy wręczyć na piśmie.
Art. 12d.18) 1. W przypadku gdy wniosek kuratora zawodowego o zarządzenie wykonania warunkowo zawieszonej
kary pozbawienia wolności lub odwołanie warunkowego przedterminowego zwolnienia dotyczy skazanego za przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec członka rodziny, który w okresie próby rażąco naruszył porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec członka rodziny, sąd właściwy do
rozpoznania wniosku zarządza zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie skazanego na posiedzenie w przedmiocie rozpoznania wniosku.
2. Zatrzymanemu, na jego żądanie, należy niezwłocznie umożliwić nawiązanie w dostępnej formie kontaktu
z adwokatem, a także bezpośrednią z nim rozmowę.
3. Wydane przez sąd postanowienie o zarządzeniu wykonania kary albo o odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia podlega wykonaniu z chwilą jego wydania; sąd, który wydał postanowienie, albo sąd właściwy do rozpoznania zażalenia może wstrzymać wykonanie postanowienia.
Art. 13. (uchylony)21)
Art. 14. (uchylony)22)
Art. 15. (pominięty)23)
Art. 16. (pominięty)23)
Art. 17. Ustawa wchodzi w życie po upływie 2 miesięcy od dnia ogłoszenia24), z wyjątkiem art. 6 ust. 4 i 5, który
wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2006 r.

20) W brzmieniu ustalonym przez art. 221 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 19.
21) Przez art. 1 pkt 14 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.
22) Przez art. 9 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy –
Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1589), która weszła w życie z dniem 8 czerwca 2010 r.
23) Zamieszczony w obwieszczeniu.
24) Ustawa została ogłoszona w dniu 20 września 2005 r.

©Kancelaria Sejmu s. 1/78
20.09.2018
Dz. U. 2005 Nr 179 poz. 1485
U S T AWA
z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady i tryb postępowania w zakresie przeciwdziałania narkomanii;
2) zadania i uprawnienia organów administracji rządowej i jednostek samorządu
terytorialnego oraz innych podmiotów w zakresie przeciwdziałania
naruszeniom prawa dotyczącego obrotu, wytwarzania, przetwarzania,
przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do
narkomanii;
3) organy lub podmioty właściwe do wykonania:
a) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 273/2004
z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych
(Dz. Urz. WE L 047 z 18.02.2004), zwanego dalej „rozporządzeniem
273/2004”,
b) rozporządzenia (WE) Rady nr 111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r.
określającego zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków
pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi (Dz. Urz. WE L 22
z 26.01.2005, str. 1; Dz. Urz. WE Polskie wydanie specjalne z 2005 r.,
t. 48, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem 111/2005”,
c) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1920/2006
z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie Europejskiego Centrum
Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (Dz. Urz. UE L 376
z 27.12.2006, str. 1, z późn. zm.1)
);

1) Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 305 z 21.11.2017,
str. 1.
Opracowano na
podstawie: t.j.
Dz. U. z 2018 r.
poz. 1030, 1490,
1669.
©Kancelaria Sejmu s. 2/78
20.09.2018
4) kary za nieprzestrzeganie przepisów ustawy i rozporządzeń wymienionych
w pkt 3.
Art. 2. 1. Przeciwdziałanie narkomanii realizuje się przez odpowiednie
kształtowanie polityki społecznej, gospodarczej, oświatowo-wychowawczej
i zdrowotnej, a w szczególności:
1) działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną i profilaktyczną;
2) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych;
3) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych;
4) nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii;
5) zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu
i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do narkomanii;
6) nadzór nad uprawami roślin zawierających substancje, których używanie
może prowadzić do narkomanii.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, są finansowane ze środków
własnych podmiotów wykonujących zadania w zakresie przeciwdziałania
narkomanii, środków przeznaczonych na realizację programów, o których mowa
w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938,
z późn. zm.2)
), oraz środków Narodowego Funduszu Zdrowia innych niż
przeznaczone na realizację programów zdrowotnych.
3. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 4–6, są finansowane z budżetu
państwa z części pozostających w dyspozycji właściwych ministrów.
Art. 3. Przepisy ustawy stosuje się do:
1) produktów leczniczych, które są środkami odurzającymi, substancjami
psychotropowymi lub prekursorami, w zakresie nieuregulowanym w ustawie
z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2211
oraz z 2018 r. poz. 650 i 697);
2) substancji chemicznych i ich mieszanin, które są prekursorami albo nowymi
substancjami psychoaktywnymi, w zakresie nieuregulowanym w przepisach
o substancjach chemicznych i ich mieszaninach.

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2017 r. poz. 2110,
2217, 2361 i 2434 oraz z 2018 r. poz. 107, 138, 650, 697, 730 i 771.
©Kancelaria Sejmu s. 3/78
20.09.2018
Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) (uchylony)
2) importer – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę nieposiadającą
osobowości prawnej, która dokonuje przywozu i składa zgłoszenie celne lub
w imieniu której składane jest zgłoszenie celne;
3) jednostki naukowe – podmioty, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8
ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce
(Dz. U. poz. 1668);
4) konopie – rośliny z rodzaju konopie (Cannabis L.);
5) konopie włókniste – rośliny z gatunku konopie siewne (Cannabis sativa L.),
w których suma zawartości delta-9-tetrahydrokannabinolu oraz kwasu
tetrahydrokannabinolowego (kwasu delta-9-THC-2-karboksylowego)
w kwiatowych lub owocujących wierzchołkach roślin, z których nie usunięto
żywicy, nie przekracza 0,20% w przeliczeniu na suchą masę;
6) leczenie – leczenie zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania
spowodowanych używaniem środków odurzających, substancji
psychotropowych, środków zastępczych lub nowych substancji
psychoaktywnych;
7) leczenie substytucyjne – stosowanie, w ramach programu leczenia
uzależnienia, produktów leczniczych lub środków odurzających o działaniu
agonistycznym na receptor opioidowy;
8) mak – roślinę z gatunku mak lekarski (Papaver somniferum L.), zwaną
również makiem ogrodowym albo uprawnym;
9) mak niskomorfinowy – roślinę z gatunku mak lekarski należącą do odmiany,
w której zawartość morfiny w torebce (makówce) bez nasion, wraz
z przylegającą do niej łodygą o długości do 7 cm, wynosi poniżej 0,06%
w przeliczeniu na zasadę morfiny i na suchą masę wymienionych części
rośliny;
10) mleczko makowe – sok mleczny torebki (makówki) maku;
11) narkomania – stałe lub okresowe używanie w celach innych niż medyczne
środków odurzających, substancji psychotropowych, środków zastępczych
lub nowych substancji psychoaktywnych, w wyniku czego może powstać lub
powstało uzależnienie od nich;
©Kancelaria Sejmu s. 4/78
20.09.2018
11a) nowa substancja psychoaktywna – każdą substancję lub grupy substancji
pochodzenia naturalnego lub syntetycznego w formie czystej lub w formie
preparatu działającą na ośrodkowy układ nerwowy, inną niż substancja
psychotropowa i środek odurzający, stwarzającą zgodnie z rekomendacją
Zespołu do spraw oceny ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi
związanych z używaniem nowych substancji psychoaktywnych, o której
mowa w art. 18b ust. 1 pkt 3, zagrożenia dla zdrowia lub zagrożenia
społeczne porównywalne do zagrożeń stwarzanych przez substancję
psychotropową lub środek odurzający, lub które naśladują działanie tych
substancji, określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 44f pkt 3;
12) ograniczenie szkód zdrowotnych i społecznych – działania ukierunkowane na
zmniejszenie problemów zdrowotnych i społecznych wynikających
z używania w celach innych niż medyczne środków odurzających, substancji
psychotropowych, środków zastępczych lub nowych substancji
psychoaktywnych;
13) opium – stężały sok mleczny torebki (makówki) maku;
14) osoba zagrożona uzależnieniem – osobę, u której zespół zjawisk psychicznych
i oddziaływań środowiskowych stwarza duże prawdopodobieństwo
powstania uzależnienia od środków odurzających lub substancji
psychotropowych, albo osobę sporadycznie używającą środków
odurzających, substancji psychotropowych, środków zastępczych lub nowych
substancji psychoaktywnych;
15) osoba uzależniona – osobę, która w wyniku używania środków odurzających,
substancji psychotropowych, środków zastępczych lub nowych substancji
psychoaktywnych albo używania ich w celach medycznych znajduje się
w stanie uzależnienia od tych środków lub substancji;
16) prekursor – prekursor narkotykowy będący substancją sklasyfikowaną,
o której mowa w art. 2 pkt a rozporządzenia 273/2004, którego kategorię
określa załącznik nr 1 do tego rozporządzenia;
17) preparat – produkt zawierający co najmniej jeden środek odurzający lub
substancję psychotropową, ich prekursory albo nowe substancje
psychoaktywne;
©Kancelaria Sejmu s. 5/78
20.09.2018
18) producent – przedsiębiorcę wytwarzającego, przetwarzającego lub
przerabiającego środki odurzające, substancje psychotropowe, ich prekursory
lub nowe substancje psychoaktywne;
19) przetwarzanie – czynności prowadzące do przemiany środków odurzających,
substancji psychotropowych, prekursorów lub nowych substancji
psychoaktywnych na inne środki odurzające, substancje psychotropowe,
prekursory lub nowe substancje psychoaktywne albo na substancje niebędące
środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi, prekursorami lub
nowymi substancjami psychoaktywnymi;
20) przerób – otrzymywanie mieszanin środków odurzających, substancji
psychotropowych, prekursorów lub nowych substancji psychoaktywnych oraz
nadawanie tym środkom lub substancjom nowej postaci;
20a) przewóz – przemieszczenie środków odurzających, substancji
psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej
między dwoma państwami przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które
zaczyna się i kończy poza tym terytorium;
21) przywóz – każde wprowadzenie na obszar celny Unii Europejskiej środków
odurzających, substancji psychotropowych, środków zastępczych lub nowych
substancji psychoaktywnych;
22) rehabilitacja – proces dążący do zapewnienia osobie z zaburzeniami
psychicznymi spowodowanymi przez przyjmowanie środków odurzających,
substancji psychotropowych, środków zastępczych lub nowych substancji
psychoaktywnych osiągnięcia optymalnego stanu zdrowia oraz
funkcjonowania psychicznego i społecznego;
23) reintegracja – efekt działań określonych w art. 14–16 i art. 18 ustawy z dnia
13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu socjalnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1828 oraz
z 2018 r. poz. 650);
24) słoma makowa – torebkę (makówkę) maku bez nasion, wraz z łodygą, lub
poszczególne ich części;
25) substancja psychotropowa – substancje:
a) objęte zakresem stosowania Konwencji Narodów Zjednoczonych
o substancjach psychotropowych z 1971 r. (Dz. U. z 1976 r. poz. 180),
©Kancelaria Sejmu s. 6/78
20.09.2018
b) wymienione w załączniku do decyzji ramowej Rady 2004/757/WSiSW
z dnia 25 października 2004 r. ustanawiającej minimalne przepisy
określające znamiona przestępstw i kar w dziedzinie nielegalnego handlu
narkotykami (Dz. Urz. UE L 335 z 11.11.2004, str. 8, z późn. zm.3)
),
poddane środkom kontroli i sankcjom karnym takim samym jak
substancje, o których mowa w lit. a,
c) pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, w formie czystej lub
w formie preparatu, działające na ośrodkowy układ nerwowy, inne niż
określone w lit. a i b, ale o podobnej do nich budowie chemicznej lub
działaniu, stwarzające zgodnie z rekomendacją Zespołu do spraw oceny
ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi związanych z używaniem
nowych substancji psychoaktywnych, o której mowa w art. 18b
ust. 1 pkt 3, takie same zagrożenia dla zdrowia publicznego lub
zagrożenia społeczne, jak zagrożenia stwarzane przez te substancje,
d) inne niż wymienione w lit. a–c, które na podstawie przepisów ustawy
obowiązujących przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lipca
2018 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy
o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. poz. 1490), były objęte
wykazem substancji psychotropowych
– określone w przepisach wydanych na podstawie art. 44f pkt 1;
26) środek odurzający – substancje:
a) objęte zakresem stosowania Jednolitej Konwencji Narodów
Zjednoczonych o środkach odurzających z 1961 r. (Dz. U. z 1966 r.
poz. 277) zmienionej protokołem z 1972 r. (Dz. U. z 1996 r. poz. 149),
b) wymienione w załączniku do decyzji ramowej Rady 2004/757/WSiSW
z dnia 25 października 2004 r. ustanawiającej minimalne przepisy
określające znamiona przestępstw i kar w dziedzinie nielegalnego handlu
narkotykami, poddane środkom kontroli i sankcjom karnym takim
samym jak substancje, o których mowa w lit. a,
c) pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, w formie czystej lub
w formie preparatu, działające na ośrodkowy układ nerwowy, inne niż

3) Zmiany wymienionej decyzji ramowej zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 305 z 21.11.2017,
str. 12.
©Kancelaria Sejmu s. 7/78
20.09.2018
określone w lit. a i b, ale o podobnej do nich budowie chemicznej lub
działaniu, stwarzające zgodnie z rekomendacją Zespołu do spraw oceny
ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi związanych z używaniem
nowych substancji psychoaktywnych, o której mowa w art. 18b
ust. 1 pkt 3, takie same zagrożenia dla zdrowia publicznego lub
zagrożenia społeczne, jak zagrożenia stwarzane przez te substancje,
d) inne niż wymienione w lit. a–c, które na podstawie przepisów ustawy
obowiązujących przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lipca
2018 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy
o Państwowej Inspekcji Sanitarnej były objęte wykazem środków
odurzających
– określone w przepisach wydanych na podstawie art. 44f pkt 2;
27) środek zastępczy – produkt zawierający substancję o działaniu na ośrodkowy
układ nerwowy, który może być użyty w takich samych celach jak środek
odurzający, substancja psychotropowa lub nowa substancja psychoaktywna,
których wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu nie jest regulowane na
podstawie przepisów odrębnych; do środków zastępczych nie stosuje się
przepisów o ogólnym bezpieczeństwie produktów;
28) uprawa maku lub konopi – każdą uprawę maku lub konopi bez względu na
powierzchnię;
29) uzależnienie od środków odurzających, substancji psychotropowych,
środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych – zespół
zjawisk psychicznych lub somatycznych wynikających z działania środków
odurzających, substancji psychotropowych, środków zastępczych lub nowych
substancji psychoaktywnych na organizm ludzki, charakteryzujący się zmianą
zachowania lub innymi reakcjami psychofizycznymi i koniecznością
używania stale lub okresowo tych środków lub substancji w celu doznania ich
wpływu na psychikę lub dla uniknięcia następstw wywołanych ich brakiem;
30) używanie szkodliwe – używanie substancji psychoaktywnej powodujące
szkody somatyczne lub psychiczne, włączając upośledzenie sądzenia lub
dysfunkcyjne zachowanie, które może prowadzić do niesprawności lub mieć
niepożądane następstwa dla związków z innymi ludźmi;
©Kancelaria Sejmu s. 8/78
20.09.2018
31) używanie środka odurzającego, substancji psychotropowej, środka
zastępczego lub nowej substancji psychoaktywnej – wprowadzanie do
organizmu człowieka środka odurzającego, substancji psychotropowej,
środka zastępczego lub nowej substancji psychoaktywnej, niezależnie od
drogi podania;
32) wewnątrzwspólnotowa dostawa – przemieszczenie środków odurzających,
substancji psychotropowych lub nowych substancji psychoaktywnych
z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej;
33) wewnątrzwspólnotowe nabycie – przemieszczenie środków odurzających,
substancji psychotropowych lub nowych substancji psychoaktywnych
z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
34) wprowadzanie do obrotu – udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub
nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych,
prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych;
35) wytwarzanie – czynności, za pomocą których mogą być otrzymywane środki
odurzające, substancje psychotropowe, prekursory, środki zastępcze lub nowe
substancje psychoaktywne, ich oczyszczanie, ekstrakcję surowców
i półproduktów oraz otrzymywanie soli tych środków lub substancji;
36) wywóz – każde wyprowadzenie poza obszar celny Unii Europejskiej środków
odurzających, substancji psychotropowych lub nowych substancji
psychoaktywnych;
37) ziele konopi innych niż włókniste – każdą naziemną część rośliny konopi
(pojedynczą lub w mieszaninie), z wyłączeniem nasion, zawierającą powyżej
0,20% sumy delta-9-tetrahydrokannabinolu oraz kwasu tetrahydrokannabinolowego (kwasu delta-9-THC-2-karboksylowego);
38) żywica konopi – żywicę i inne produkty konopi zawierające delta-
-9-tetrahydrokannabinol lub inne aktywne biologicznie kannabinole.
©Kancelaria Sejmu s. 9/78
20.09.2018
Rozdział 2
Podmioty realizujące zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii
Art. 5. 1. Zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii realizują organy
administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego w zakresie
określonym w ustawie.
2. Zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii są realizowane,
w zakresie określonym w ustawie, także przez:
1) przedszkola, szkoły i inne jednostki organizacyjne wymienione w art. 2
pkt 3–9 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2017 r.
poz. 59, 949 i 2203 oraz z 2018 r. poz. 650);
2) szkoły wyższe;
3) podmioty lecznicze i inne podmioty działające w ochronie zdrowia;
4) jednostki Wojska Polskiego, Policji i Straży Granicznej;
5) organy celne;
6) jednostki organizacyjne Służby Więziennej oraz zakłady poprawcze
i schroniska dla nieletnich;
7) ośrodki pomocy społecznej, powiatowe centra pomocy rodzinie i regionalne
ośrodki polityki społecznej;
7a) jednostki organizacyjne wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej,
o których mowa w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. z 2017 r. poz. 697, 1292 i 2217
oraz z 2018 r. poz. 107 i 416), oraz asystentów rodziny, rodziny zastępcze
i prowadzących rodzinne domy dziecka;
8) środki masowego przekazu.
3. W realizacji zadań, o których mowa w art. 2 ust. 1, mogą uczestniczyć
organizacje pozarządowe i inne podmioty, których działalność statutowa obejmuje
zadania należące do sfery zadań publicznych w zakresie ochrony i promocji
zdrowia, pomocy społecznej, działalności charytatywnej, nauki, edukacji, oświaty
i wychowania, kultury fizycznej, porządku i bezpieczeństwa publicznego lub
przeciwdziałania patologiom społecznym, promocji i organizacji wolontariatu, po
przeprowadzeniu konkursu, o którym mowa w art. 11 ust. 2 ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
©Kancelaria Sejmu s. 10/78
20.09.2018
z 2018 r. poz. 450, 650 i 723), a także samorządy zawodów medycznych, rodziny
osób uzależnionych, oraz grupy samopomocy osób uzależnionych i ich rodzin.
Art. 6. 1. Działalność w zakresie przeciwdziałania narkomanii prowadzi
Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, zwane dalej „Biurem”.
2. Biuro jest jednostką budżetową podległą ministrowi właściwemu do spraw
zdrowia.
3. Do zadań Biura należy:
1) (uchylony)
2) (uchylony)
3) wykonywanie zadań w zakresie przeciwdziałania narkomanii, polegających
na powierzaniu i wspieraniu wykonywania zadań publicznych, wraz
z udzielaniem dotacji na finansowanie ich realizacji na podstawie
pełnomocnictwa ministra właściwego do spraw zdrowia;
4) inicjowanie działań zmierzających do ograniczania używania środków
odurzających, substancji psychotropowych, środków zastępczych lub nowych
substancji psychoaktywnych;
5) inicjowanie, wspieranie i prowadzenie analiz oraz badań naukowych nad
problematyką narkomanii, w tym sporządzanie oceny epidemiologicznej
zagrożeń narkomanią;
6) inicjowanie prac nad nowymi rozwiązaniami legislacyjnymi służącymi
przeciwdziałaniu narkomanii;
7) dokonywanie okresowych ocen programów profilaktycznych, leczniczych,
rehabilitacyjnych i readaptacyjnych pod względem ich skuteczności
w zakresie ograniczenia używania środków odurzających, substancji
psychotropowych, środków zastępczych lub nowych substancji
psychoaktywnych;
8) opracowywanie standardów w zakresie profilaktyki uzależnień oraz leczenia
i rehabilitacji osób uzależnionych;
9) inicjowanie, organizowanie i prowadzenie szkoleń dla osób realizujących
zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii;
10) udzielanie pomocy fachowej podmiotom realizującym zadania w zakresie
przeciwdziałania narkomanii, w tym jednostkom samorządu terytorialnego,
©Kancelaria Sejmu s. 11/78
20.09.2018
oraz podmiotom prowadzącym działalność oświatowo-informacyjną,
badawczą, profilaktyczną, leczniczą, rehabilitacyjną i reintegracyjną;
11) współpraca z organizacjami międzynarodowymi prowadzącymi działalność
w zakresie przeciwdziałania narkomanii i likwidacji szkód nią wywołanych;
12) prowadzenie krajowego systemu informacji o narkotykach oraz
monitorowanie działań podejmowanych na rzecz przeciwdziałania
narkomanii na poziomie krajowym i międzynarodowym, w tym:
a) zbieranie, gromadzenie, wymianę informacji i dokumentacji w zakresie
przeciwdziałania narkomanii, objętych badaniami statystycznymi
statystyki publicznej, oraz opracowywanie i przetwarzanie zebranych
danych,
b) prowadzenie i inicjowanie badań dotyczących problemów narkotyków
i narkomanii oraz opracowywanie i udostępnianie ich wyników,
c) gromadzenie, przechowywanie i udostępnianie baz danych dotyczących
narkotyków i narkomanii,
d) formułowanie wniosków sprzyjających kształtowaniu odpowiedniej do
sytuacji strategii reagowania na problem narkomanii,
e) koordynowanie działań ekspertów wojewódzkich, o których mowa
w art. 9 ust. 6,
f) gromadzenie i udostępnianie publikacji na temat narkotyków
i narkomanii,
g) pełnienie roli punktu obserwacyjnego (Focal Point) Europejskiego
Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii,
h) udział w pracach sprawozdawczych na rzecz organizacji
międzynarodowych,
i) współpraca z Europejskim Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii oraz Europejską Siecią Informacji o Narkotykach
i Narkomanii (Reitox),
j) opracowywanie i publikowanie corocznego raportu o stanie narkomanii
w Polsce;
k) (uchylona)
©Kancelaria Sejmu s. 12/78
20.09.2018
13) podejmowanie działań interwencyjnych w sprawach skarg i wniosków
dotyczących problematyki przeciwdziałania narkomanii, kierowanych do
Biura lub do ministra właściwego do spraw zdrowia;
14) wykonywanie innych zadań w zakresie przeciwdziałania narkomanii,
zleconych przez ministra właściwego do spraw zdrowia;
14a) dofinansowywanie kosztów szkoleń w dziedzinie uzależnienia;
15) obsługa techniczno-organizacyjna Rady do Spraw Przeciwdziałania
Narkomanii.
4. Biuro, wykonując zadania, o których mowa w ust. 3, współpracuje
z organami administracji publicznej wykonującymi zadania, o których mowa
w art. 2, oraz może tworzyć zespoły robocze.
5. Zadania, o których mowa w ust. 3 pkt 12, realizuje Centrum Informacji
o Narkotykach i Narkomanii będące komórką organizacyjną Biura.
Art. 7. Podstawę do działań w zakresie przeciwdziałania narkomanii stanowi
Narodowy Program Zdrowia, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia
11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2237 i 2371),
zwany dalej „Narodowym Programem Zdrowia”.
Art. 8. (uchylony)
Art. 9. 1. Organ wykonawczy samorządu województwa opracowuje projekt
Wojewódzkiego Programu Przeciwdziałania Narkomanii, zwanego dalej
„Wojewódzkim Programem”, biorąc pod uwagę cele operacyjne dotyczące
przeciwdziałania narkomanii, określone w Narodowym Programie Zdrowia.
Wojewódzki Program stanowi część strategii wojewódzkiej w zakresie polityki
społecznej.
2. Wojewódzki Program uchwala sejmik województwa.
3. Organ wykonawczy samorządu województwa:
1) odpowiada za przygotowanie projektu Wojewódzkiego Programu i jego
realizację oraz koordynację;
2) udziela pomocy merytorycznej podmiotom realizującym zadania objęte
Wojewódzkim Programem;
3) współdziała z innymi organami administracji publicznej w zakresie
przeciwdziałania narkomanii.
©Kancelaria Sejmu s. 13/78
20.09.2018
4. Wojewódzki Program jest realizowany przez jednostkę wskazaną w tym
programie.
5. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 3 pkt 1, organ wykonawczy
samorządu województwa może powołać pełnomocnika.
6. Organ wykonawczy samorządu województwa powołuje i odwołuje
eksperta wojewódzkiego do spraw informacji o narkotykach i narkomanii.
7. Do zadań eksperta wojewódzkiego do spraw informacji o narkotykach
i narkomanii, realizowanych na terenie województwa ze środków określonych
w budżecie samorządu województwa, należy:
1) zbieranie, gromadzenie, wymiana informacji i dokumentacji w zakresie
przeciwdziałania narkomanii, objętych badaniami statystycznymi statystyki
publicznej, oraz opracowywanie i przetwarzanie zebranych danych;
2) prowadzenie i inicjowanie badań dotyczących problemów narkotyków
i narkomanii oraz opracowywanie i udostępnianie ich wyników;
3) gromadzenie, przechowywanie i udostępnianie baz danych dotyczących
narkotyków i narkomanii;
4) formułowanie wniosków sprzyjających kształtowaniu adekwatnej do sytuacji
strategii reagowania na problem narkomanii;
5) gromadzenie i udostępnianie publikacji na temat narkotyków i narkomanii;
6) gromadzenie i analiza informacji dotyczących nowo pojawiających się
trendów w używaniu środków odurzających, substancji psychotropowych,
środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych.
Art. 10. 1. Przeciwdziałanie narkomanii należy do zadań własnych gminy,
obejmujących:
1) zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób
uzależnionych i osób zagrożonych uzależnieniem;
2) udzielanie rodzinom, w których występują problemy narkomanii, pomocy
psychospołecznej i prawnej;
3) prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej, edukacyjnej oraz
szkoleniowej w zakresie rozwiązywania problemów narkomanii,
w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie zajęć sportowo-
-rekreacyjnych dla uczniów, a także działań na rzecz dożywiania dzieci
©Kancelaria Sejmu s. 14/78
20.09.2018
uczestniczących w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych
i socjoterapeutycznych;
4) wspomaganie działań instytucji, organizacji pozarządowych i osób
fizycznych, służących rozwiązywaniu problemów narkomanii;
5) pomoc społeczną osobom uzależnionym i rodzinom osób uzależnionych
dotkniętym ubóstwem i wykluczeniem społecznym i integrowanie ze
środowiskiem lokalnym tych osób z wykorzystaniem pracy socjalnej
i kontraktu socjalnego.
2. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) w celu realizacji zadań, o których mowa
w ust. 1, opracowuje projekt Gminnego Programu Przeciwdziałania Narkomanii,
zwanego dalej „Gminnym Programem”, biorąc pod uwagę cele operacyjne
dotyczące przeciwdziałania narkomanii, określone w Narodowym Programie
Zdrowia. Gminny Program stanowi część gminnej strategii rozwiązywania
problemów społecznych.
2a. W Gminnym Programie uwzględnia się działalność wychowawczą,
edukacyjną, informacyjną i profilaktyczną prowadzoną w szkołach i placówkach
systemu oświaty zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 22 ust. 3,
a także diagnozę w zakresie występujących w szkołach i placówkach systemu
oświaty czynników ryzyka i czynników chroniących przeprowadzaną zgodnie
z przepisami wydanymi na podstawie art. 22 ust. 3.
2b. W ramach Gminnego Programu w szkołach i placówkach systemu
oświaty są realizowane w szczególności działania o potwierdzonej skuteczności
lub oparte na naukowych podstawach prowadzone w zakresie działalności, o której
mowa w ust. 2a.
3. Gminny Program uchwala rada gminy.
4. Gminny Program jest realizowany przez jednostkę wskazaną w tym
programie.
5. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 1, wójt (burmistrz,
prezydent miasta) może powołać pełnomocnika.
Art. 11. 1. Organ wykonawczy samorządu województwa i gminy sporządza
raport z wykonania w danym roku Wojewódzkiego Programu i Gminnego
Programu i efektów ich realizacji, który przedkłada odpowiednio sejmikowi
©Kancelaria Sejmu s. 15/78
20.09.2018
województwa lub radzie gminy, w terminie do dnia 31 marca roku następującego
po roku, którego dotyczy raport.
2. Organ wykonawczy samorządu województwa i gminy sporządza, na
podstawie opracowanej przez Biuro ankiety, informację z realizacji działań
podejmowanych w danym roku, wynikających z Wojewódzkiego i Gminnego
Programu, i przesyła ją do Biura, w terminie do dnia 15 kwietnia roku
następującego po roku, którego dotyczy informacja.
Art. 12. 1. Tworzy się Radę do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, zwaną
dalej „Radą”.
2. Rada działa przy Prezesie Rady Ministrów.
3. Rada jest organem koordynacyjno-doradczym w sprawach z zakresu
przeciwdziałania narkomanii.
4. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze zarządzenia, statut Rady,
uwzględniając szczegółowe warunki i tryb jej działania, w tym sposób działania
zespołów roboczych, o których mowa w art. 17.
Art. 13. 1. Członków Rady powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów.
2. W skład Rady wchodzą:
1) przewodniczący – sekretarz lub podsekretarz stanu w urzędzie obsługującym
ministra właściwego do spraw zdrowia;
2) zastępca przewodniczącego – sekretarz lub podsekretarz stanu w urzędzie
obsługującym ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
3) sekretarz – Dyrektor Biura;
4) członkowie – sekretarze lub podsekretarze stanu w urzędach obsługujących
ministrów:
a) Sprawiedliwości,
b) właściwego do spraw oświaty i wychowania,
c) Obrony Narodowej,
d) właściwego do spraw rolnictwa,
e) właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego,
f) właściwego do spraw finansów publicznych – Szef Krajowej
Administracji Skarbowej,
g) właściwego do spraw zagranicznych,
©Kancelaria Sejmu s. 16/78
20.09.2018
h) właściwego do spraw nauki,
i) właściwego do spraw gospodarki;
5) członek – przedstawiciel strony samorządowej w Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, przez nią wskazany.
3. Posiedzenia Rady zwoływane są co najmniej 2 razy w roku.
Art. 14. 1. Prezes Rady Ministrów odwołuje członka Rady z powodu:
1) złożenia rezygnacji;
2) nieuczestniczenia w pracach Rady;
3) złożenia wniosku o jego odwołanie przez podmiot, którego osoba ta jest
przedstawicielem;
4) skazania prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo albo umyślne
przestępstwo skarbowe.
2. W przypadku odwołania albo śmierci członka Rady właściwy podmiot
przedstawia wniosek o powołanie innego przedstawiciela na członka Rady.
Art. 15. Do zadań Rady należy w szczególności:
1) monitorowanie i koordynowanie działań w zakresie realizacji polityki
państwa w obszarze środków odurzających, substancji psychotropowych,
prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych;
2) występowanie do ministra właściwego do spraw zdrowia w sprawach
dotyczących tworzenia, zmian i uzupełnień do krajowych strategii i planów
przeciwdziałania problemom wywoływanym przez obrót i używanie środków
odurzających, substancji psychotropowych i prekursorów;
3) monitorowanie informacji o realizacji krajowych strategii i planów działania;
4) monitorowanie realizacji Narodowego Programu Zdrowia w zakresie działań
dotyczących przeciwdziałania narkomanii;
5) zalecanie rozwiązań organizacyjnych w zakresie dotyczącym
przeciwdziałania narkomanii;
6) współdziałanie z podmiotami, o których mowa w art. 5, w zakresie
problematyki dotyczącej działalności Rady.
Art. 16. 1. Do udziału w posiedzeniach Rady przewodniczący Rady może
zapraszać specjalistów zajmujących się problematyką przeciwdziałania
narkomanii.
©Kancelaria Sejmu s. 17/78
20.09.2018
2. Rada wydaje opinie i przedstawia wnioski w formie uchwał
podejmowanych większością głosów.
Art. 17. W celu wykonywania zadań Rady, przewodniczący Rady może
powoływać zespoły robocze, w skład których wchodzą członkowie Rady lub inne
osoby, w szczególności specjaliści zajmujący się problematyką przeciwdziałania
narkomanii.
Art. 18. 1. Za udział w pracach Rady członkom Rady nie przysługuje
wynagrodzenie.
2. Członkom Rady przysługuje zwrot kosztów podróży na zasadach
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 775
§ 2 Kodeksu pracy.
Art. 18a. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia powołuje Zespół do spraw
oceny ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi związanych z używaniem
nowych substancji psychoaktywnych, zwany dalej „Zespołem”.
2. Zespół jest organem opiniodawczo-doradczym ministra właściwego do
spraw zdrowia w sprawach oceny potencjalnych zagrożeń dla zdrowia lub życia
ludzi lub możliwości powodowania szkód społecznych, wynikających z używania
substancji, co do których istnieje podejrzenie, że działają na ośrodkowy układ
nerwowy.
3. Członkami Zespołu są specjaliści w sprawach, o których mowa w ust. 2,
posiadający wiedzę co najmniej z zakresu nauk chemicznych, farmakologii,
toksykologii, psychiatrii, nauk społecznych lub nauk prawnych.
4. W skład Zespołu wchodzą:
1) członkowie powołani przez ministra właściwego do spraw zdrowia, w tym
przewodniczący i zastępca przewodniczącego;
2) członkowie powołani przez ministra właściwego do spraw zdrowia na
wniosek:
a) Ministra Sprawiedliwości,
b) Ministra Obrony Narodowej,
c) ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
d) ministra właściwego do spraw gospodarki,
e) ministra właściwego do spraw transportu.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia odwołuje członka Zespołu:
©Kancelaria Sejmu s. 18/78
20.09.2018
1) z własnej inicjatywy, po zasięgnięciu opinii organu, który wnioskował
o powołanie członka Zespołu, albo
2) na wniosek organu, który wnioskował o powołanie członka Zespołu, albo
3) na własny wniosek członka Zespołu.
6. Obsługę administracyjną Zespołu zapewnia Główny Inspektorat Sanitarny.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze zarządzenia,
regulamin organizacyjny Zespołu, biorąc pod uwagę jego zadania oraz skład
osobowy.
Art. 18b. 1. Do zadań Zespołu należy:
1) ocena w świetle współczesnej wiedzy naukowej skutków oddziaływania na
ośrodkowy układ nerwowy powodujących zagrożenie zdrowia lub życia ludzi,
lub szkody społeczne, wynikających z używania substancji psychotropowych,
o których mowa w art. 4 pkt 25 lit. d, oraz środków odurzających, o których
mowa w art. 4 pkt 26 lit. d;
2) ocena substancji niebędącej nową substancją psychoaktywną, ale wykazującej
działanie na ośrodkowy układ nerwowy, stwarzającej bezpośrednie
zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzi lub powodującej szkody społeczne,
uzasadniająca umieszczenie jej w wykazie nowych substancji
psychoaktywnych albo w wykazie środków odurzających lub substancji
psychotropowych;
3) rekomendowanie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, uwzględniając
oceny, o których mowa w pkt 1 i 2, zmian w przepisach wydanych na
podstawie art. 44f.
1a. Rekomendacja w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, zawiera:
1) w przypadku substancji psychotropowej i środka odurzającego, opracowany
przez Zespół raport z analizy ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi
związanych z używaniem danej substancji, obejmujący:
a) faktyczny i względny potencjał używania substancji,
b) psychiczny lub fizjologiczny potencjał uzależniający,
c) ryzyko lub potencjalne ryzyko zdrowotne (toksyczność ostra,
długotrwałe używanie, zdrowie publiczne),
d) rozpowszechnianie używania substancji,
e) dostępność substancji,
©Kancelaria Sejmu s. 19/78
20.09.2018
f) charakter chemiczny substancji,
g) ryzyko społeczne związane z zażywaniem substancji,
h) inne informacje lub dane, uzasadniające rekomendację, jeżeli dotyczy;
2) w przypadku nowej substancji psychoaktywnej, opracowaną przez Zespół
kartę oceny danej substancji, obejmującą:
a) status prawny dotyczący kontrolowania substancji na poziomie
krajowym i międzynarodowym,
b) wzór strukturalny, nazwę systematyczną w nomenklaturze chemicznej
(IUPAC), synonimy, wzór sumaryczny, masę molową i numer CAS
(Chemical Abstracts Service), danej substancji,
c) charakterystykę substancji,
d) mechanizm oddziaływania,
e) aktywność farmakologiczną,
f) dostępność substancji w Rzeczypospolitej Polskiej,
g) informację o identyfikacji substancji oraz potwierdzone przypadki zatruć
i zgonów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i w innych krajach, jeżeli
takie są dostępne,
h) wykorzystanie substancji w przemyśle,
i) inne informacje lub dane, uzasadniające rekomendację, jeżeli dotyczy.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia podaje do publicznej wiadomości, za
pośrednictwem swojej strony podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej, oceny
i rekomendacje Zespołu, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3.
Art. 18c. 1. Za udział w pracach Zespołu nie przysługuje wynagrodzenie.
2. Członkom Zespołu przysługuje zwrot kosztów podróży na zasadach
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 775
§ 2 Kodeksu pracy.
Art. 18d. Przewodniczący Zespołu z własnej inicjatywy lub na wniosek
członka Zespołu może powoływać ekspertów w celu przedstawienia opinii lub do
udziału w pracach Zespołu.
Rozdział 3
Działalność wychowawcza, edukacyjna, informacyjna i profilaktyczna
Art. 19. 1. Działalność wychowawcza, edukacyjna, informacyjna
i profilaktyczna obejmuje:
©Kancelaria Sejmu s. 20/78
20.09.2018
1) promocję zdrowia psychicznego;
2) promocję zdrowego stylu życia;
3) informowanie o szkodliwości środków i substancji, których używanie może
prowadzić do narkomanii, oraz o narkomanii i jej skutkach;
4) edukację psychologiczną i społeczną;
5) edukację prawną;
6) działania interwencyjne.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów
wychowawczo-profilaktycznych jednostek organizacyjnych systemu oświaty;
2) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów
przygotowania zawodowego osób zajmujących się wychowaniem oraz
profilaktyką w szkołach i innych placówkach systemu oświaty oraz
w szkołach wyższych;
3) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów
szkolenia żołnierzy w czynnej służbie wojskowej;
4) prowadzenie działalności profilaktycznej, w szczególności w środowiskach
zagrożonych uzależnieniem;
5) wspieranie działań ogólnokrajowych i lokalnych organizacji, o których mowa
w art. 5 ust. 3, oraz innych inicjatyw społecznych;
6) uwzględnianie problematyki zapobiegania narkomanii w działalności
publicznej radiofonii i telewizji oraz innych środków masowego przekazu;
7) prowadzenie badań naukowych nad problematyką narkomanii.
3. Szczegółowe zadania z zakresu działalności wychowawczej, edukacyjnej,
informacyjnej i profilaktycznej określa Narodowy Program Zdrowia.
Art. 20. 1. Zabrania się reklamy i promocji substancji psychotropowych,
środków odurzających, środków zastępczych lub nowych substancji
psychoaktywnych.
2. Produkty lecznicze zawierające substancje psychotropowe lub środki
odurzające mogą być reklamowane na zasadach określonych w ustawie z dnia
6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne.
3. Zabrania się reklamy i promocji środków spożywczych lub innych
produktów przez sugerowanie, że:
©Kancelaria Sejmu s. 21/78
20.09.2018
1) posiadają one działanie takie jak substancje psychotropowe, środki
odurzające, środki zastępcze lub nowe substancje psychoaktywne;
2) ich użycie, nawet niezgodne z przeznaczeniem, może powodować skutki takie
jak skutki działania substancji psychotropowych, środków odurzających,
środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych.
Art. 21. 1. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania uwzględni
w podstawie programowej kształcenia ogólnego problematykę promocji zdrowia
psychicznego i zdrowego stylu życia, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień
dotyczących zapobiegania narkomanii.
2. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zdrowia podejmie działania na rzecz
uwzględnienia problematyki promocji zdrowia psychicznego i zdrowego stylu
życia, w tym zagadnień dotyczących zapobiegania narkomanii w programach
przygotowania zawodowego nauczycieli i osób zajmujących się wychowaniem
i nauczaniem dzieci i młodzieży w szkołach i innych placówkach systemu oświaty.
Art. 22. 1. Ministrowie właściwi do spraw oświaty i wychowania, zdrowia,
spraw wewnętrznych, administracji publicznej, transportu, Minister Obrony
Narodowej oraz Minister Sprawiedliwości, każdy w zakresie swojego działania, są
obowiązani rozwijać i popierać działalność edukacyjną oraz profilaktyczną,
podejmowaną w celu informowania społeczeństwa o szkodliwości narkomanii.
2. Organy wymienione w ust. 1 są obowiązane prowadzić działalność
wychowawczą, edukacyjną, informacyjną i profilaktyczną polegającą na:
1) promocji zdrowego stylu życia;
2) wspieraniu działań ogólnokrajowych i lokalnych organizacji, o których mowa
w art. 5 ust. 3, oraz innych inicjatyw społecznych.
3. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia,
zakres i formy prowadzenia w szkołach i placówkach systemu oświaty działalności
wychowawczej, edukacyjnej, informacyjnej i profilaktycznej, mając na względzie
dobro dzieci i młodzieży.
Art. 23. 1. Ministrowie właściwi do spraw zdrowia, szkolnictwa wyższego,
finansów publicznych, spraw wewnętrznych, transportu, pracy, nauki, Minister
©Kancelaria Sejmu s. 22/78
20.09.2018
Sprawiedliwości i Minister Obrony Narodowej stwarzają warunki do prowadzenia
badań naukowych nad problematyką narkomanii oraz badań epidemiologicznych.
2. Jednostki naukowe realizujące zadania w zakresie prowadzenia badań
naukowych nad problematyką narkomanii, jeżeli jest to niezbędne dla prowadzenia
takich badań, mogą posiadać, przechowywać oraz nabywać środki odurzające,
substancje psychotropowe lub ich preparaty, oraz prekursory kategorii 1, po
uzyskaniu odpowiednio zezwolenia, o którym mowa w art. 35 ust. 1 pkt 2 i 3
i ust. 2.
3. Jednostki naukowe, o których mowa w ust. 2, mogą posiadać,
przechowywać oraz nabywać środki zastępcze lub nowe substancje psychoaktywne
po dokonaniu zgłoszenia, o którym mowa w art. 241
ust. 1 pkt 2.
Art. 24. 1. Ministrowie właściwi do spraw zdrowia, oświaty i wychowania,
spraw wewnętrznych, administracji publicznej, finansów publicznych, transportu,
pracy oraz Minister Obrony Narodowej i Minister Sprawiedliwości zapewniają
przygotowanie niezbędnej liczby osób do realizacji zadań, o których mowa w art. 2
ust. 1.
2. Jednostki organizacyjne administracji rządowej, jednostki organizacyjne
Służby Więziennej, Żandarmerii Wojskowej oraz szkół wyższych prowadzące
szkolenie osób, o których mowa w ust. 1, mogą posiadać, przechowywać oraz
nabywać środki odurzające, substancje psychotropowe, ich preparaty, prekursory
kategorii 1, środki zastępcze lub nowe substancje psychoaktywne, w ilości
niezbędnej do prowadzenia tego szkolenia.
3. (uchylony)
4. Podmioty, o których mowa w ust. 2, oraz jednostki naukowe posiadają,
przechowują oraz nabywają środki, substancje i preparaty, o których mowa
w ust. 2, jeżeli przeprowadzają ich badania w celu identyfikacji i potwierdzenia
popełnienia przestępstwa, wykroczenia lub w związku z postępowaniami,
o których mowa w art. 44c i art. 44d.
5. (uchylony)
6. (uchylony)
©Kancelaria Sejmu s. 23/78
20.09.2018
Art. 241
. 1. Prowadzenie badań, o których mowa w art. 23 ust. 2 i art. 24
ust. 4, zgłasza się przed ich rozpoczęciem, w postaci papierowej lub elektronicznej,
do:
1) wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego – w przypadku środków
odurzających, substancji psychotropowych, ich preparatów, prekursorów
kategorii 1, albo
2) państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego albo państwowego
inspektora sanitarnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji –
w przypadku środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych
– właściwego ze względu na siedzibę jednostki naukowej lub podmiotu
przeprowadzającego badania.
2. Jednostki naukowe i podmioty, o których mowa w art. 23 ust. 2 i art. 24
ust. 2 i 4, są obowiązane do:
1) nabywania środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych
substancji psychoaktywnych, prekursorów kategorii 1, oraz środków
zastępczych od przedsiębiorców posiadających zezwolenie, o którym mowa
w art. 35 ust. 1, art. 36 ust. 1, art. 40 ust. 1 i 2 pkt 1, art. 40a ust. 1, oraz od
przedsiębiorców, o których mowa w art. 40a ust. 2, albo pozyskiwania ich od
jednostek organizacyjnych sektora finansów publicznych, jednostek
naukowych lub podmiotów zlecających badania w celu identyfikacji
i potwierdzenia popełnienia przestępstwa lub naruszenia zakazu określonego
w art. 44b ust. 1, w ilości niezbędnej do przeprowadzenia badania lub
szkolenia;
2) ewidencjonowania środków odurzających, substancji psychotropowych, ich
preparatów, prekursorów kategorii 1, środków zastępczych lub nowych
substancji psychoaktywnych w sposób uporządkowany, według dat ich
nabycia lub wejścia w ich posiadanie, przez okres 5 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego ostatniego wpisu w ewidencji;
3) przechowywania lub posiadania środków odurzających, substancji
psychotropowych, ich preparatów, prekursorów kategorii 1, środków
zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych w sposób
zabezpieczający przed kradzieżą lub zniszczeniem oraz przed dostępem do
nich osób nieuprawnionych;
©Kancelaria Sejmu s. 24/78
20.09.2018
4) niszczenia środków odurzających, substancji psychotropowych, ich
preparatów, prekursorów kategorii 1, środków zastępczych lub nowych
substancji psychoaktywnych w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób
nieuprawnionych.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrami
właściwymi do spraw wewnętrznych, finansów publicznych, szkolnictwa
wyższego, nauki, Ministrem Obrony Narodowej oraz Ministrem Sprawiedliwości
określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb nabywania lub wchodzenia w posiadanie, ewidencjonowania,
przechowywania oraz stosowania środków odurzających, substancji
psychotropowych, ich preparatów, prekursorów kategorii 1, środków
zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych, w celu
przeprowadzania badań lub szkoleń, o których mowa w art. 23 ust. 2 i art. 24
ust. 2 i 4, mając na uwadze bezpieczeństwo ich przechowywania oraz
konieczność opracowywania odrębnej ewidencji dla danego środka,
substancji lub preparatu;
2) sposób i tryb przekazywania zgłoszeń, o których mowa w ust. 1, zakres
przekazywanych informacji oraz wzory zgłoszeń, uwzględniając konieczność
zapewnienia sprawności w przekazywaniu zgłoszeń oraz zagwarantowania
przejrzystości i spójności przekazywanych informacji;
3) sposób niszczenia środków odurzających, substancji psychotropowych, ich
preparatów, prekursorów kategorii 1, środków zastępczych lub nowych
substancji psychoaktywnych, uwzględniając konieczność zabezpieczenia tych
środków, substancji lub preparatów przed dostępem do nich osób
nieuprawnionych oraz zapewnienia bezpieczeństwa osobom uczestniczącym
w ich niszczeniu.
Art. 24a. 1. Jednostki organizacyjne administracji rządowej i Żandarmerii
Wojskowej wykonujące czynności operacyjno-rozpoznawcze oraz jednostki
organizacyjne Krajowej Administracji Skarbowej przy wykonywaniu zadań
określonych ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji
Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039) mogą wchodzić
w posiadanie środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych
substancji psychoaktywnych, prekursorów kategorii 1, lub ich preparatów, oraz
©Kancelaria Sejmu s. 25/78
20.09.2018
środków zastępczych w ilości niezbędnej do przeprowadzenia badań
potwierdzających popełnienie przestępstwa.
2. Jednostki, o których mowa w ust. 1, w związku z wykonywaniem
czynności i działań określonych w tym przepisie są obowiązane:
1) przechowywać posiadane środki odurzające, substancje psychotropowe, nowe
substancje psychoaktywne, lub ich preparaty, prekursory kategorii 1 oraz
środki zastępcze w sposób zabezpieczający przed kradzieżą lub zniszczeniem;
2) niszczyć środki odurzające, substancje psychotropowe, nowe substancje
psychoaktywne, lub ich preparaty, prekursory kategorii 1 oraz środki
zastępcze w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób
nieupoważnionych.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, podmioty uprawnione
do niszczenia środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych
substancji psychoaktywnych, prekursorów kategorii 1, lub ich preparatów, oraz
środków zastępczych, uzyskanych w drodze czynności i działań, określonych
w ust. 1, a także szczegółowy tryb i warunki ich przechowywania oraz niszczenia,
mając na względzie konieczność zabezpieczenia tych środków i substancji przed
dostępem osób trzecich.
Art. 24b. 1. Podmioty lecznicze prowadzące leczenie lub rehabilitację osób
uzależnionych są obowiązane do współpracy z Biurem, w szczególności do
gromadzenia i przekazywania Biuru informacji na temat osób zgłaszających się do
leczenia z powodu używania środków odurzających, substancji psychotropowych,
nowych substancji psychoaktywnych lub środków zastępczych.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, zawiera:
1) identyfikator uniemożliwiający identyfikację osoby, o której mowa w ust. 1,
składający się z 2 pierwszych liter imienia, 2 pierwszych liter nazwiska, daty
urodzenia oraz zakodowanej informacji o płci pacjenta;
2) charakterystykę sytuacji społeczno-demograficznej osoby, o której mowa
w ust. 1, zawierającą dane dotyczące miejsca zamieszkania, wykształcenia
oraz obywatelstwa;
3) wzór używania substancji, o których mowa w ust. 1, zawierający rodzaj
i status używanych środków odurzających, substancji psychotropowych,
©Kancelaria Sejmu s. 26/78
20.09.2018
nowych substancji psychoaktywnych lub środków zastępczych, częstotliwość
ich używania oraz sposób ich przyjmowania;
4) historię używania środków odurzających, substancji psychotropowych,
nowych substancji psychoaktywnych lub środków zastępczych, zawierającą
wiek inicjacji używania poszczególnych substancji oraz wiek rozpoczęcia
używania problemowego;
5) informację o zachowaniach ryzykownych mogących przyczynić się do
zakażenia HIV, HCV oraz status serologiczny HIV, HCV;
6) historię leczenia, w tym informację o kontynuacji i zakończeniu leczenia;
7) rozpoznanie medyczne według aktualnie obowiązującej Międzynarodowej
Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD;
8) inne informacje wymagane przez protokół Europejskiego Centrum
Monitorowania Narkotyków i Narkomanii niebędące danymi osobowymi,
o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie
danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922 oraz z 2018 r. poz. 138 i 723).
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
zakres i tryb współpracy z Biurem podmiotów leczniczych prowadzących leczenie
lub rehabilitację osób używających środków odurzających, substancji
psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub środków zastępczych,
sposób gromadzenia, przechowywania i przetwarzania informacji, o których mowa
w ust. 1, tryb ich przekazywania oraz wzór indywidualnego kwestionariusza
sprawozdawczego osoby zgłaszającej się do leczenia z powodu używania środków
odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych, z
uwzględnieniem konieczności ochrony prywatności osób, o których mowa
w ust. 1.
Rozdział 4
Postępowanie z osobami uzależnionymi
Art. 25. Podjęcie leczenia, rehabilitacji lub reintegracji osób uzależnionych
jest dobrowolne, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
Art. 26. 1. Leczenie osoby uzależnionej prowadzi podmiot leczniczy lub
lekarz wykonujący zawód w ramach praktyki zawodowej.
2. Rehabilitację osoby uzależnionej mogą prowadzić:
©Kancelaria Sejmu s. 27/78
20.09.2018
1) lekarz posiadający specjalizację w dziedzinie psychiatrii;
2) osoba posiadająca certyfikat specjalisty psychoterapii uzależnień.
3. W rehabilitacji osoby uzależnionej może uczestniczyć osoba posiadająca
certyfikat instruktora terapii uzależnień.
4. Reintegrację osób uzależnionych mogą prowadzić centra integracji
społecznej, tworzone na podstawie przepisów o zatrudnieniu socjalnym, oraz
podmioty wymienione w ust. 1 i 2 oraz w art. 5 ust. 3.
5. Za świadczenia, o których mowa w ust. 1–4, udzielane osobie uzależnionej
niezależnie od jej miejsca zamieszkania w kraju nie pobiera się od tej osoby opłat.
Art. 27. 1. Certyfikaty, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są wydawane
osobom, które ukończyły szkolenie w dziedzinie uzależnienia, zgodne
z programem wybieranym w drodze konkursu przeprowadzanego przez Biuro co
najmniej raz w roku kalendarzowym.
2. Oferty konkursowe, składane do Biura, zawierają następujące dane:
1) imię i nazwisko oraz miejsce zamieszkania i adres albo nazwę (firmę),
siedzibę i adres siedziby oferenta;
2) formę organizacyjno-prawną oferenta;
3) numer wpisu oferenta do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze
Sądowym albo innego właściwego rejestru oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP), o ile oferent takie numery posiada;
4) miejsce prowadzenia szkolenia;
5) planowane terminy rozpoczęcia i zakończenia szkolenia;
6) program szkolenia.
3. Podmiot prowadzący szkolenie jest obowiązany zapewniać:
1) kadrę dydaktyczną o kwalifikacjach odpowiednich dla właściwego
przeprowadzenia szkolenia;
2) odpowiednią do realizacji programu kształcenia bazę dydaktyczną;
3) posiadanie wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia,
uwzględniającego narzędzia oceny jakości kształcenia oraz metody tej oceny.
4. Oferty rozpatruje komisja konkursowa wyłoniona przez dyrektora Biura.
5. Szkolenie, o którym mowa w ust. 1, kończy się egzaminem
organizowanym przez Biuro co najmniej dwa razy w roku.
6. Egzamin końcowy składa się z części pisemnej i ustnej.
©Kancelaria Sejmu s. 28/78
20.09.2018
7. Certyfikat specjalisty psychoterapii uzależnień może otrzymać osoba, która
posiada tytuł zawodowy lekarza lub tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa, lub
osoba, która uzyskała tytuł magistra uzyskany po studiach w zakresie: praca
socjalna, psychologia, pedagogika, pedagogika specjalna, socjologia,
resocjalizacja, zdrowie publiczne, nauki o rodzinie, teologia lub filozofia.
8. Certyfikat instruktora terapii uzależnień może otrzymać osoba posiadająca
wykształcenie co najmniej średnie lub średnie branżowe.
8a. Osoby ubiegające się o otrzymanie certyfikatów, o których mowa
w art. 26 ust. 2 pkt 2 i ust. 3, są obowiązane, pod rygorem konieczności ponownego
odbycia szkolenia, przystąpić do egzaminu w terminie nie dłuższym niż 4 lata od
momentu rozpoczęcia szkolenia.
9. Osoby, które ukończyły szkolenie, o którym mowa w ust. 1, i uzyskały
certyfikat instruktora terapii uzależnień oraz w terminie 3 lat od ukończenia tego
szkolenia spełniły wymogi, o których mowa w ust. 7, mogą przystąpić do egzaminu
w zakresie specjalisty psychoterapii uzależnień bez konieczności uczestniczenia w
szkoleniu, nie później jednak niż w okresie roku po uzyskaniu tytułu magistra.
10. Koszty szkolenia, o którym mowa w ust. 1, egzaminu oraz wydania
certyfikatu ponosi uczestnik tego szkolenia.
11. Biuro prowadzi ewidencję wydawanych certyfikatów.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
tryb składania ofert, kryteria ich oceny oraz terminy postępowania konkursowego,
o którym mowa w ust. 1, uwzględniając konieczność zapewnienia najwyższego
poziomu szkolenia.
13. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania, jakie powinny spełniać podmioty prowadzące szkolenia
w dziedzinie uzależnień,
2) ramowe programy szkoleń w dziedzinie uzależnień,
3) tryb i sposób przeprowadzania egzaminu,
4) skład komisji egzaminacyjnej przeprowadzającej egzamin,
5) wzory certyfikatów: instruktora terapii uzależnień i specjalisty psychoterapii
uzależnień
– uwzględniając konieczność zapewnienia najwyższego poziomu szkolenia oraz
jego rodzaj.
©Kancelaria Sejmu s. 29/78
20.09.2018
Art. 27a. 1. Dyrektor Biura może dofinansować koszty szkolenia
w dziedzinie uzależnienia jego uczestnikom, na ich wniosek, złożony za
pośrednictwem podmiotu prowadzącego szkolenia w dziedzinie uzależnień, jeżeli
osoby te są zatrudnione w jednostkach prowadzących rehabilitację, w tym
w szczególności osobom wymienionym w art. 86.
2. Dyrektor Biura wskazuje termin składania wniosków, o których mowa
w ust. 1, a także ustala corocznie maksymalną kwotę dofinansowania przypadającą
na jednego uczestnika szkolenia w dziedzinie uzależnienia oraz liczbę osób
objętych dofinansowaniem, mając na względzie wysokość środków
przewidzianych na ten cel w planie finansowym Biura.
3. Dane, o których mowa w ust. 2, Dyrektor Biura zamieszcza, niezwłocznie
po ich ustaleniu, na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Biura.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię i nazwisko;
2) adres miejsca zamieszkania;
3) terminy rozpoczęcia i zakończenia szkolenia w dziedzinie uzależnienia;
4) uzasadnienie wniosku.
5. O dofinansowaniu kosztów szkolenia w dziedzinie uzależnienia decyduje,
z zastrzeżeniem ust. 1, kolejność wpływu wniosków, o których mowa w ust. 1, do
wyczerpania środków przewidzianych na ten cel w planie finansowym Biura.
Art. 28. 1. Osoba uzależniona może być leczona przy zastosowaniu leczenia
substytucyjnego.
2. Leczenie substytucyjne może prowadzić podmiot leczniczy po uzyskaniu
zezwolenia marszałka województwa właściwego ze względu na siedzibę tego
podmiotu, wydanego po uzyskaniu pozytywnej opinii dyrektora Biura odnośnie do
spełniania wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 7.
3. Zezwolenie na leczenie substytucyjne w podmiotach leczniczych dla osób
pozbawionych wolności wydaje Dyrektor Generalny Służby Więziennej po
uzyskaniu pozytywnej opinii dyrektora Biura.
4. Zezwolenie na leczenie substytucyjne może otrzymać podmiot leczniczy,
który posiada:
1) aptekę szpitalną lub zawarł umowę z apteką lub hurtownią farmaceutyczną
w zakresie zaopatrzenia w środek substytucyjny;
©Kancelaria Sejmu s. 30/78
20.09.2018
2) pomieszczenia przystosowane do:
a) wydawania środka substytucyjnego,
b) prowadzenia terapii grupowej,
c) pracy lekarza, terapeuty i pracownika socjalnego,
d) pobierania próbek do analizy,
e) przechowywania i przygotowania środków substytucyjnych w sposób
uniemożliwiający dostęp osób nieupoważnionych;
3) odpowiednie warunki kadrowe zapewniające realizację programu
prowadzenia leczenia ambulatoryjnego dotyczące w szczególności
kierownika programu oraz przeszkolonych w zakresie realizowanego
programu pielęgniarek i pracowników pomocniczych.
5. Zezwolenia, o których mowa w ust. 2 i 3, są wydawane w drodze decyzji
administracyjnej.
6. Zezwolenie na leczenie substytucyjne cofa się, gdy podmiot leczniczy
przestał spełniać warunki stanowiące podstawę wydania zezwolenia.
6a. W celu wykluczenia udziału pacjenta w tym samym czasie w więcej niż
jednym programie leczenia substytucyjnego Biuro prowadzi Centralny Wykaz
Osób Objętych Leczeniem Substytucyjnym.
6b. Podmiot leczniczy prowadzący leczenie substytucyjne jest obowiązany do
niezwłocznego przekazywania Biuru informacji o zakwalifikowaniu, wyłączeniu
lub zakończeniu udziału pacjenta w programie realizującym takie leczenie.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb postępowania przy leczeniu substytucyjnym, szczegółowe
warunki, jakie powinien spełniać podmiot leczniczy prowadzący leczenie
substytucyjne, oraz szczegółowy sposób gromadzenia, przechowywania
i przekazywania informacji, o których mowa w ust. 6b, mając na względzie dobro
osób uzależnionych, w tym potrzebę zachowania anonimowości osób, których dane
są umieszczane w Centralnym Wykazie Osób Objętych Leczeniem
Substytucyjnym.
Art. 29. 1. W zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich oraz
jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej prowadzi się leczenie,
rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych umieszczonych w tych zakładach.
©Kancelaria Sejmu s. 31/78
20.09.2018
2. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
postępowania leczniczego, rehabilitacyjnego i reintegracyjnego w stosunku do
osób uzależnionych, umieszczonych w:
1) zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich,
2) jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej
– mając na względzie dobro osób przebywających w tych jednostkach.
Art. 30. 1. Na wniosek przedstawiciela ustawowego, krewnych w linii
prostej, rodzeństwa lub faktycznego opiekuna albo z urzędu sąd rodzinny może
skierować niepełnoletnią osobę uzależnioną na przymusowe leczenie
i rehabilitację.
2. Czasu przymusowego leczenia i rehabilitacji nie określa się z góry, nie
może on być jednak dłuższy niż 2 lata.
3. Jeżeli osoba uzależniona ukończy 18 lat, przed zakończeniem
przymusowego leczenia lub rehabilitacji, sąd rodzinny może je przedłużyć na czas
niezbędny do osiągnięcia celu leczenia lub rehabilitacji, łącznie nie dłuższy jednak
niż określony w ust. 2.
4. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 1, toczy się według
przepisów o postępowaniu w sprawach nieletnich.
Rozdział 4a
Zgłaszanie zatruć środkiem zastępczym lub nową substancją psychoaktywną
Art. 30a. 1. W celu ograniczania zagrożeń, jakie powodują środki zastępcze
lub nowe substancje psychoaktywne, w tym podejmowania działań w zakresie
wczesnego ostrzegania, tworzy się rejestr zatruć środkami zastępczymi lub nowymi
substancjami psychoaktywnymi, który prowadzi Główny Inspektor Sanitarny.
2. Podmioty wykonujące działalność leczniczą oraz podmioty
przeprowadzające badanie pośmiertne są obowiązane zgłosić państwowemu
powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu ze względu na siedzibę tego
podmiotu wystąpienie zatrucia środkiem zastępczym lub nową substancją
psychoaktywną albo podejrzenie wystąpienia takiego zatrucia albo zgonu, którego
przyczyną mogło być albo było zatrucie środkiem zastępczym lub nową substancją
psychoaktywną.
©Kancelaria Sejmu s. 32/78
20.09.2018
3. Zgłoszenia dokonuje się w postaci elektronicznej niezwłocznie, nie później
jednak niż w terminie 48 godzin od chwili wystąpienia okoliczności, o których
mowa w ust. 2.
4. Zgłoszenie zawiera:
1) określenie płci i inicjałów osoby, której dotyczy;
2) określenie wieku osoby, której dotyczy, jeżeli to możliwe;
3) wskazanie środka zastępczego lub nowej substancji psychoaktywnej, które
spowodowały zatrucie, jeżeli zostały ustalone lub stwierdzone w wyniku
badania materiału biologicznego lub ujawnione w badaniu pośmiertnym;
4) nazwę produktu zawierającego środek lub substancję, o której mowa w pkt 3,
jeżeli dotyczy;
5) rodzaj udzielonego świadczenia zdrowotnego:
a) ambulatoryjne świadczenie zdrowotne (AA),
b) stacjonarne lub całodobowe świadczenie zdrowotne:
– obserwacja w szpitalnym oddziale ratunkowym (SOR),
– pobyt do 8 godzin w szpitalnym oddziale ratunkowym lub izbie
przyjęć (SOR/IP),
– hospitalizacja powyżej 24 godzin (H),
c) niehospitalizowany (NH);
6) imię, nazwisko albo nazwę (firmę) i siedzibę zgłaszającego.
5. Państwowy powiatowy inspektor sanitarny udostępnia niezwłocznie
zgłoszenie właściwemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu oraz
Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu. Główny Inspektor Sanitarny dokonuje
weryfikacji udostępnionych zgłoszeń.
6. Główny Inspektor Sanitarny sporządza raport dotyczący zatruć środkiem
zastępczym lub nową substancją psychoaktywną za dany rok, który do dnia
31 marca roku następnego udostępnia na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji
Publicznej.
©Kancelaria Sejmu s. 33/78
20.09.2018
Rozdział 5
Prekursory, środki odurzające, substancje psychotropowe, środki zastępcze
i nowe substancje psychoaktywne
Art. 31. 1. Środki odurzające dzieli się na grupy I-N, II-N, III-N i IV-N
w zależności od stopnia ryzyka powstania uzależnienia w przypadku używania ich
w celach innych niż medyczne oraz zakresu ich stosowania w celach medycznych.
2. (uchylony)
Art. 32. 1. Substancje psychotropowe dzieli się na grupy I-P, II-P, III-P i IV-P
w zależności od stopnia ryzyka powstania uzależnienia w przypadku używania ich
w celach innych niż medyczne oraz zakresu ich stosowania w celach medycznych.
2. (uchylony)
Art. 33. 1. Środki odurzające grup I-N i II-N oraz substancje psychotropowe
grup II-P, III-P i IV-P mogą być używane wyłącznie w celach medycznych,
przemysłowych lub prowadzenia badań.
2. Substancje psychotropowe grupy I-P mogą być używane wyłącznie w celu
prowadzenia badań, a środki odurzające grupy IV-N wyłącznie w celu prowadzenia
badań oraz w lecznictwie zwierząt – w zakresie wskazanym w przepisach
wydanych na podstawie art. 44f.
Art. 33a. 1. Ziele konopi innych niż włókniste oraz wyciągi, nalewki
farmaceutyczne, a także wszystkie inne wyciągi z konopi innych niż włókniste oraz
żywica konopi innych niż włókniste, o których mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 44f, mogą stanowić surowiec farmaceutyczny, o którym mowa
w art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne,
przeznaczony do sporządzania leków recepturowych, o których mowa w art. 3
ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, po
uzyskaniu pozwolenia na dopuszczenie do obrotu wydanego przez Prezesa Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, zwanego dalej „Prezesem Urzędu”.
2. Wydanie albo odmowa wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1,
zmiana danych stanowiących podstawę wydania tego pozwolenia albo zmiana
w dokumentacji będącej podstawą jego wydania, przedłużenie terminu jego
©Kancelaria Sejmu s. 34/78
20.09.2018
ważności, odmowa przedłużenia terminu jego ważności, skrócenie terminu jego
ważności oraz jego cofnięcie następuje w drodze decyzji Prezesa Urzędu.
3. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na okres 5 lat.
Art. 33b. 1. Wniosek o:
1) wydanie,
2) zmianę danych stanowiących podstawę wydania,
3) zmianę terminu ważności
– pozwolenia, o którym mowa w art. 33a ust. 1, podmiot odpowiedzialny
w rozumieniu art. 2 pkt 24 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne składa do Prezesa Urzędu.
2. Do wniosku i pozwolenia, o których mowa w ust. 1, przepisy art. 10,
art. 18, art. 23 ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1, art. 31 ust. 1, art. 33 ust. 1 ustawy
z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne oraz przepisy art. 36 ustawy
z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne dotyczące pozwoleń, o których
mowa w art. 20 tej ustawy, stosuje się odpowiednio.
3. Do surowca farmaceutycznego, o którym mowa w ust. 1, stosuje się
przepisy rozdziałów 3 i 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne.
4. Leki recepturowe, o których mowa w art. 33a ust. 1, otrzymują kategorię
dostępności, o której mowa w art. 23a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
– Prawo farmaceutyczne. Recepta na lek recepturowy, o którym mowa w art. 33a
ust. 1, nie może być wystawiona przez lekarza weterynarii.
Art. 33c. 1. Wniosek o wydanie pozwolenia, o którym mowa w art. 33a ust. 1,
zawiera:
1) nazwę surowca farmaceutycznego i nazwę substancji czynnej;
2) wielkość opakowania;
3) nazwę oraz stały adres podmiotu odpowiedzialnego w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, występującego
z wnioskiem, oraz dane dotyczące wytwórcy lub wytwórców w rozumieniu
tej ustawy, w przypadku gdy podmiot odpowiedzialny nie jest wytwórcą
surowca;
4) wykaz dokumentów dołączonych do wniosku.
©Kancelaria Sejmu s. 35/78
20.09.2018
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się kopię zezwolenia,
o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wzór wniosku oraz szczegółowy zakres danych i wykaz dokumentów objętych
wnioskiem o dopuszczenie do obrotu surowca farmaceutycznego do sporządzania
leków recepturowych w postaci ziela konopi innych niż włókniste oraz wyciągów,
nalewek farmaceutycznych, a także wszystkich innych wyciągów z konopi innych
niż włókniste oraz żywicy konopi innych niż włókniste, o których mowa w
przepisach wydanych na podstawie art. 44f, mając na względzie specjalne
wymagania dotyczące właściwego stosowania, bezpieczeństwa pacjenta oraz
konieczność zapewnienia ochrony zdrowia publicznego.
Art. 33d. 1. Wytwarzanie substancji czynnej przeznaczonej do wytwarzania
surowca farmaceutycznego w postaci ziela konopi innych niż włókniste oraz
wyciągów, nalewek farmaceutycznych, a także wszystkich innych wyciągów
z konopi innych niż włókniste oraz żywicy konopi innych niż włókniste, o których
mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 44f, obejmuje rozdrabnianie
wysuszonych części roślin oraz wykonywanie operacji fizyko-chemicznych
prowadzących do powstania tej substancji, w tym ekstrakcji, oraz pakowanie
w opakowania zbiorcze i podlega wymaganiom Dobrej Praktyki Wytwarzania
substancji czynnych.
2. Do działalności, o której mowa w ust. 1, stosuje się przepisy rozdziału 3a
ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne.
3. Wytwarzanie surowca farmaceutycznego, o którym mowa w ust. 1,
obejmuje przepakowanie substancji czynnej z opakowań zbiorczych
w opakowania, w których surowiec będzie dostarczany do aptek, i podlega
wymaganiom Dobrej Praktyki Wytwarzania produktów leczniczych.
4. Do działalności, o której mowa w ust. 3, stosuje się przepisy rozdziału 3
ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne.
Art. 34. 1. Środki odurzające, substancje psychotropowe, nowe substancje
psychoaktywne, lub ich preparaty, oraz prekursory kategorii 1, może posiadać
wyłącznie przedsiębiorca, jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna uprawniona
©Kancelaria Sejmu s. 36/78
20.09.2018
do ich posiadania na podstawie przepisów ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub
rozporządzenia 111/2005.
2. Posiadane bez uprawnienia środki odurzające, substancje psychotropowe,
nowe substancje psychoaktywne, lub ich preparaty, oraz prekursory kategorii 1,
podlegają zabezpieczeniu przez organy ścigania lub organy celne w trybie
określonym w przepisach o postępowaniu karnym.
3. W przypadku gdy nie zostało wszczęte postępowanie karne, sąd orzeka
o przepadku na rzecz Skarbu Państwa środków odurzających, substancji
psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych, prekursorów kategorii 1,
lub ich preparatów, odpowiednio na wniosek wojewódzkiego inspektora
farmaceutycznego, Naczelnego Inspektora Farmaceutycznego Wojska Polskiego
albo państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
4. W przypadku orzeczenia przez sąd o przepadku na rzecz Skarbu Państwa
środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji
psychoaktywnych, prekursorów kategorii 1, lub ich preparatów, podlegają one
zniszczeniu. Sąd może orzec na wniosek jednostek, o których mowa w art. 24 ust. 2
i 4, przepadek na rzecz Skarbu Państwa środków odurzających, substancji
psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych, prekursorów kategorii 1,
lub ich preparatów, przez przekazanie ich w całości lub części tym jednostkom.
Art. 35. 1. Zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego wymaga
podjęcie działalności w zakresie:
1) wytwarzania, przetwarzania, przerabiania, przywozu lub dystrybucji środków
odurzających lub substancji psychotropowych;
2) wytwarzania, przetwarzania, przerabiania, przywozu, dystrybucji albo
stosowania w celu prowadzenia badań naukowych, w zakresie swojej
działalności statutowej, prekursorów kategorii 1;
3) wytwarzania, przetwarzania, przerabiania w celu prowadzenia badań
naukowych, przez jednostki naukowe w zakresie swojej działalności
statutowej, środków odurzających grup I-N, II-N i IV-N lub substancji
psychotropowych grup I-P, II-P, III-P i IV-P.
2. Stosowanie w celu prowadzenia badań naukowych, przez jednostki
naukowe w zakresie swojej działalności statutowej, środków odurzających lub
©Kancelaria Sejmu s. 37/78
20.09.2018
substancji psychotropowych wymaga zezwolenia wojewódzkiego inspektora
farmaceutycznego.
3. Nie wymaga zezwolenia przerób środków odurzających, substancji
psychotropowych i prekursorów, jeżeli jest dokonywany w aptece na zasadach
określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne.
4. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, wydaje się:
1) po stwierdzeniu, przez inspektora do spraw wytwarzania Głównego
Inspektoratu Farmaceutycznego, że przedsiębiorca posiadający zezwolenie,
o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne, albo wpisany do rejestru, o którym mowa w art. 51b ust. 1 tej
ustawy, spełnia warunki określone przepisami ustawy, a w przypadku
prekursorów kategorii 1 również warunki określone przepisami
rozporządzenia 273/2004, rozporządzenia 111/2005 oraz rozporządzenia
Komisji (WE) nr 1277/2005 z dnia 27 lipca 2005 r. ustanawiającego przepisy
wykonawcze dotyczące rozporządzenia (WE) nr 273/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie prekursorów narkotykowych
i rozporządzenia Rady (WE) nr 111/2005 określającego zasady nadzorowania
handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi
(Dz. Urz. UE L 202 z 03.08.2005, str. 7);
2) po stwierdzeniu przez wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, że
przedsiębiorca, inny niż określony w pkt 1, występujący o wydanie
zezwolenia spełnia warunki określone przepisami ustawy, a w przypadku
prekursorów kategorii 1 również warunki określone przepisami
rozporządzenia 273/2004, rozporządzenia 111/2005 oraz rozporządzenia
Komisji (WE) nr 1277/2005 z dnia 27 lipca 2005 r. ustanawiającego przepisy
wykonawcze dotyczące rozporządzenia (WE) nr 273/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie prekursorów narkotykowych
i rozporządzenia Rady (WE) nr 111/2005 określającego zasady nadzorowania
handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi.
5. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, określają dozwoloną wielkość
i cel wytwarzania, przetwarzania, przerabiania, przywozu, dystrybucji albo
stosowania środka odurzającego, substancji psychotropowej lub prekursorów
kategorii 1.
©Kancelaria Sejmu s. 38/78
20.09.2018
6. Przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 4, są obowiązani:
1) prowadzić dokumentację dotyczącą środka odurzającego, substancji
psychotropowej lub prekursorów kategorii 1;
2) przechowywać posiadane środki odurzające, substancje psychotropowe lub
prekursory kategorii 1 w sposób zabezpieczający przed kradzieżą lub
zniszczeniem, w tym podczas ich transportu.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb wydawania oraz cofania zezwoleń, o których
mowa w ust. 1 i 2, w tym wymagania kwalifikacyjne, jakim powinna
odpowiadać osoba odpowiedzialna za nadzór nad wytwarzaniem,
przetwarzaniem, przerabianiem, przywozem, dystrybucją, obrotem albo
stosowaniem w celu prowadzenia badań naukowych środków odurzających,
substancji psychotropowych lub prekursorów kategorii 1, mając na względzie
zapewnienie prawidłowych zabezpieczeń przed użyciem środków
odurzających lub substancji psychotropowych objętych zezwoleniem przez
osoby nieupoważnione lub w celach innych niż określone w wydanym
zezwoleniu;
2) wzory wniosków o udzielenie zezwolenia na wytwarzanie, przetwarzanie,
przerabianie, przywóz, dystrybucję, obrót albo stosowanie w celu
prowadzenia badań naukowych środków odurzających, substancji
psychotropowych lub prekursorów kategorii 1, biorąc pod uwagę sprawność
i przejrzystość postępowania;
3) warunki i sposób wydawania środków odurzających, substancji
psychotropowych lub prekursorów kategorii 1 i ewidencjonowania
wytwarzania, przetwarzania, przerabiania, przywozu, dystrybucji, obrotu albo
stosowania w celu prowadzenia badań naukowych środków odurzających,
substancji psychotropowych lub prekursorów kategorii 1, mając na uwadze
bezpieczeństwo przechowywania oraz konieczność opracowywania odrębnej
ewidencji dla danego środka, substancji lub prekursora.
Art. 36. 1. Zbiór mleczka makowego i opium z maku oraz ziela lub żywicy
konopi innych niż włókniste jest dozwolony wyłącznie w celu prowadzenia badań
naukowych, po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
©Kancelaria Sejmu s. 39/78
20.09.2018
2. Sporządzanie wyciągów ze słomy makowej może odbywać się wyłącznie
u przedsiębiorcy oraz w jednostce naukowej i Centralnym Ośrodku Badania
Odmian Roślin Uprawnych – w zakresie ich działalności statutowej, po uzyskaniu
zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
warunki i tryb wydawania i cofania zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz
treść wniosku o wydanie tych zezwoleń, uwzględniając zasadę poszanowania praw
podmiotu ubiegającego się o zezwolenie oraz zapewnienie sprawności
postępowania.
Art. 37. 1. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub
wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających lub substancji
psychotropowych mogą być dokonywane przez przedsiębiorców posiadających
zezwolenia, o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1 lub art. 40 ust. 1, po uzyskaniu
pozwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego określającego środki lub
substancje, które mogą być przedmiotem przywozu, wywozu,
wewnątrzwspólnotowej dostawy lub wewnątrzwspólnotowego nabycia.
2. Przywóz lub wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających lub
substancji psychotropowych mogą być dokonywane przez jednostki naukowe,
o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt 3 i ust. 2, po uzyskaniu pozwolenia Głównego
Inspektora Farmaceutycznego określającego środki lub substancje, które mogą być
przedmiotem przywozu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia.
3. Przywóz lub wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających lub
substancji psychotropowych może nastąpić po uzyskaniu, dla każdej przesyłki
przywożonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
1) pozwolenia na przywóz albo na wewnątrzwspólnotowe nabycie, wydanego
przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego, oraz
2) pozwolenia na wywóz albo na wewnątrzwspólnotową dostawę, wydanego
przez właściwe władze kraju wywozu.
4. Wywóz lub wewnątrzwspólnotowa dostawa środków odurzających lub
substancji psychotropowych może nastąpić po uzyskaniu, dla każdej przesyłki
wywożonej z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pozwolenia na wywóz albo na
wewnątrzwspólnotową dostawę, wydanego przez Głównego Inspektora
©Kancelaria Sejmu s. 40/78
20.09.2018
Farmaceutycznego na podstawie pozwolenia na przywóz lub
wewnątrzwspólnotowe nabycie wydanego przez właściwe władze kraju przywozu.
5. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub
wewnątrzwspólnotowe nabycie słomy makowej mogą być dokonywane wyłącznie
przez przedsiębiorców, o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1 lub art. 40 ust. 1, po
uzyskaniu pozwoleń przewidzianych w ust. 3 i 4.
6. Przewóz przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków
odurzających, substancji psychotropowych oraz słomy makowej jest dozwolony na
podstawie pozwolenia na wywóz, wydanego przez właściwe władze kraju wywozu
dla każdej przesyłki.
7. W przypadkach, o których mowa w ust. 3–6, pozwolenia na wywóz albo
wewnątrzwspólnotową dostawę są dołączane do każdej przesyłki.
8. Przywóz środków odurzających do składu celnego jest zabroniony.
9. Przywóz środków odurzających, substancji psychotropowych do wolnych
obszarów celnych jest zabroniony.
10. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub
wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających, substancji
psychotropowych lub prekursorów kategorii 1 na własne potrzeby lecznicze może
być dokonywany na podstawie dokumentów określonych w przepisach wydanych
na podstawie ust. 12.
11. Pozwolenia na przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotową dostawę lub
wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających i substancji
psychotropowych stanowiących zapasy jednostek organizacyjnych Ministerstwa
Obrony Narodowej biorących udział w misjach, ćwiczeniach lub szkoleniach poza
granicami kraju udziela Naczelny Inspektor Farmaceutyczny Wojska Polskiego na
wniosek kierownika (dowódcy, komendanta, szefa) jednostki organizacyjnej.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i tryb wydawania pozwoleń i dokumentów, o których mowa
w ust. 3, 4 i 10, wzory tych pozwoleń i dokumentów, obowiązki podmiotów i osób
posiadających te pozwolenia i dokumenty w zakresie przechowywania środków
objętych pozwoleniem, wydawania tych środków jednostkom uprawnionym oraz
prowadzenia dokumentacji w zakresie ich posiadania i obrotu nimi, mając na
względzie sprawność postępowania w sprawie udzielenia pozwoleń.
©Kancelaria Sejmu s. 41/78
20.09.2018
Art. 38. 1. Przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie wytwarzania,
przetwarzania, przerobu, przywozu, wywozu, wewnątrzwspólnotowej dostawy lub
wewnątrzwspólnotowego nabycia i obrotu hurtowego prekursorami kategorii 1
i 4 przekazują Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu informacje
o wszelkich wzbudzających podejrzenie co do zgodności z przepisami prawa:
1) zamówieniach na te substancje;
2) działaniach z udziałem tych substancji;
3) próbach wykorzystania tych substancji.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się również do prekursorów kategorii 2 i 3, z tym że
informacje, o których mowa w tych przepisach, przekazuje się Głównemu
Inspektorowi Sanitarnemu.
3. Główny Inspektor Farmaceutyczny w odniesieniu do prekursorów kategorii
1 i 4, a Główny Inspektor Sanitarny w odniesieniu do prekursorów kategorii 2 i 3,
w uzasadnionych przypadkach powiadamiają Policję, Straż Graniczną i organy
Krajowej Administracji Skarbowej o konieczności zatrzymania przesyłki
prekursorów, która nie spełnia wymagań określonych w przepisach prawa.
4. Główny Inspektor Farmaceutyczny i Główny Inspektor Sanitarny
prowadzą ewidencję informacji uzyskanych w trybie ust. 1 i 2.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych oraz ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób przekazywania informacji,
2) sposób prowadzenia ewidencji informacji uzyskanych w trybie ust. 1 i 2,
3) szczegółowy tryb i sposób powiadamiania, o którym mowa w ust. 3, a także
wzór takiego powiadomienia,
4) tryb i sposób postępowania z przesyłką, o której mowa w ust. 3
– mając na uwadze uniemożliwienie nielegalnej produkcji prekursorów.
Art. 39. 1. Zezwoleń, o których mowa w art. 35 ust. 1 i 2, art. 36 ust. 1 i 2,
art. 40 ust. 1 i 2 oraz art. 49 ust. 1, i pozwoleń, o których mowa w art. 37 ust. 1–6,
udziela się na wniosek podmiotu ubiegającego się, na czas oznaczony albo na czas
nieoznaczony.
©Kancelaria Sejmu s. 42/78
20.09.2018
2. Przed podjęciem decyzji w sprawie wydania zezwolenia albo pozwolenia
organ wydający zezwolenie albo pozwolenie, zwany dalej „organem
zezwalającym”, może:
1) wzywać podmiot ubiegający się do uzupełnienia, w wyznaczonym terminie,
brakującej dokumentacji poświadczającej, że spełnia on warunki określone
przepisami ustawy;
2) dokonać kontrolnego sprawdzenia faktów podanych we wniosku o udzielenie
zezwolenia albo pozwolenia w celu stwierdzenia, czy podmiot ubiegający się
spełnia warunki wykonywania działalności objętej zezwoleniem albo
pozwoleniem.
3. Udzielenie zezwolenia albo pozwolenia, zmiana zezwolenia albo
pozwolenia, odmowa udzielenia zezwolenia albo pozwolenia oraz cofnięcie
zezwolenia albo pozwolenia następuje w drodze decyzji. Decyzja o cofnięciu
zezwolenia albo pozwolenia podlega natychmiastowemu wykonaniu.
4. Organ zezwalający w przypadku powzięcia informacji o tym, że podmiot,
któremu udzielono zezwolenia albo pozwolenia, działa w sposób niezgodny
z przepisami ustawy regulującymi działalność objętą zezwoleniem albo
pozwoleniem, wyznacza niezwłocznie termin do usunięcia tych nieprawidłowości.
5. Organ zezwalający cofa zezwolenie albo pozwolenie, w przypadku gdy:
1) podmiot, któremu udzielono zezwolenia albo pozwolenia, przestał spełniać
warunki wymagane do wykonywania działalności określonej w zezwoleniu
albo pozwoleniu;
2) podmiot, o którym mowa w pkt 1, nie usunął, w wyznaczonym przez organ
zezwalający terminie, stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego
z przepisami ustawy regulującymi działalność objętą zezwoleniem albo
pozwoleniem.
6. Podmiot, któremu udzielono zezwolenia albo pozwolenia, jest obowiązany
zgłaszać organowi zezwalającemu wszelkie zmiany danych określonych
w zezwoleniu albo pozwoleniu.
7. Podmiot, któremu cofnięto zezwolenie z przyczyn, o których mowa
w ust. 5, może ponownie wystąpić z wnioskiem o wydanie zezwolenia w takim
samym zakresie nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji
o cofnięciu zezwolenia.
©Kancelaria Sejmu s. 43/78
20.09.2018
8. Za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na wytwarzanie, przetwarzanie,
przerób, dystrybucję, obrót hurtowy, uprawę, zbiór albo stosowanie do badań oraz
pozwolenia na przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowe nabycie
i wewnątrzwspólnotową dostawę środków odurzających, substancji
psychotropowych i prekursorów kategorii 1 i 4, a także zmianę tych zezwoleń lub
pozwoleń, są pobierane opłaty, które stanowią dochód budżetu państwa.
9. Opłaty, o których mowa w ust. 8, wnosi się na rachunek bieżący organu
zezwalającego w wysokości:
1) 750 zł – za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na obrót hurtowy,
dystrybucję, wytwarzanie, przetwarzanie, przerób lub stosowanie do badań
środków odurzających, substancji psychotropowych lub prekursorów
kategorii 1;
2) 750 zł – za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na zbiór mleczka
makowego i opium z maku oraz ziela lub żywicy konopi innych niż włókniste;
3) 750 zł – za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na uprawę maku i konopi
prowadzonych przez jednostkę naukową oraz Centralny Ośrodek Badania
Odmian Roślin Uprawnych;
4) 350 zł – za złożenie wniosku o zmianę zezwolenia, o którym mowa w pkt 1–
3;
5) 100 zł – za złożenie wniosku o wydanie pozwolenia na przywóz, wywóz,
wewnątrzwspólnotowe nabycie lub wewnątrzwspólnotową dostawę środków
odurzających lub substancji psychotropowych;
6) 100 zł – za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na wywóz prekursorów
kategorii 4;
7) 100 zł – za złożenie wniosku o wydanie pozwolenia na przywóz lub wywóz
prekursorów kategorii 1;
8) 50 zł – za złożenie wniosku o zmianę zezwolenia albo pozwolenia, o którym
mowa w pkt 5–7.
10. Do wniosku, o którym mowa w ust. 8, dołącza się dowód wniesienia
opłaty. W przypadku braku dowodu uiszczenia opłaty, wniosek pozostawia się bez
rozpatrzenia.
Art. 40. 1. Zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego wymaga
obrót hurtowy środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi.
©Kancelaria Sejmu s. 44/78
20.09.2018
2. Główny Inspektor Farmaceutyczny na wniosek przedsiębiorcy wydaje:
1) zezwolenie na obrót hurtowy prekursorami kategorii 1, zgodnie z przepisami
rozporządzenia 273/2004, rozporządzenia 111/2005 oraz rozporządzenia
Komisji (WE) nr 1277/2005 z dnia 27 lipca 2005 r. ustanawiającego przepisy
wykonawcze dotyczące rozporządzenia (WE) nr 273/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie prekursorów narkotykowych
i rozporządzenia Rady (WE) nr 111/2005 określającego zasady nadzorowania
handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi;
2) zezwolenie na wywóz prekursorów kategorii 4, zgodnie z przepisami
rozporządzenia 111/2005;
3) uproszczone zezwolenie na wywóz prekursorów kategorii 4, zgodnie
z przepisami Unii Europejskiej określającymi zasady nadzorowania handlu
prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi, jeżeli
nie spowoduje to ryzyka nielegalnego wykorzystania prekursorów kategorii
4.
3. Przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 2, są obowiązani:
1) prowadzić dokumentację dotyczącą środka odurzającego, substancji
psychotropowej lub prekursorów kategorii 1;
2) przechowywać posiadane środki odurzające, substancje psychotropowe lub
prekursory kategorii 1 w sposób zabezpieczający przed kradzieżą lub
zniszczeniem, w tym podczas ich transportu.
4. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1, wydaje się po
stwierdzeniu:
1) przez inspektora do spraw obrotu hurtowego Głównego Inspektoratu
Farmaceutycznego, że przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym
mowa w art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne, spełnia warunki określone przepisami ustawy;
2) przez wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, że przedsiębiorca, inny
niż określony w pkt 1, występujący o wydanie zezwolenia spełnia warunki
określone przepisami ustawy.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb wydawania oraz cofania zezwoleń, o których
mowa w ust. 1, w tym wymagania kwalifikacyjne, jakim powinna
©Kancelaria Sejmu s. 45/78
20.09.2018
odpowiadać osoba odpowiedzialna za nadzór nad obrotem środkami
odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub prekursorami kategorii 1,
mając na względzie zapewnienie prawidłowych zabezpieczeń przed użyciem
środków odurzających, substancji psychotropowych lub prekursorów
kategorii 1, objętych zezwoleniem przez osoby nieupoważnione lub w celach
innych niż określone w wydanym zezwoleniu;
2) wzory wniosków o udzielenie zezwolenia na obrót środkiem odurzającym,
substancją psychotropową lub prekursorami kategorii 1, biorąc pod uwagę
sprawność i przejrzystość postępowania;
3) warunki i sposób wydawania środków odurzających, substancji
psychotropowych lub prekursorów kategorii 1 i ewidencjonowania obrotu
środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub prekursorami
kategorii 1, mając na uwadze bezpieczeństwo przechowywania oraz
konieczność opracowywania odrębnej ewidencji dla danego środka,
substancji lub prekursora.
Art. 40a. 1. Prowadzenie działalności przez przedsiębiorcę w zakresie
wytwarzania, przetwarzania, przerabiania, przywozu, wywozu,
wewnątrzwspólnotowej dostawy lub wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz
wprowadzenia do obrotu nowej substancji psychoaktywnej wymaga zezwolenia
Inspektora do spraw Substancji Chemicznych na tę substancję, zwanego dalej
„zezwoleniem”, z wyjątkiem prowadzenia takiej działalności przez jednostki
i podmioty, o których mowa w art. 23, art. 24 i art. 24a, w zakresie określonym
w tych przepisach.
<2. Przedsiębiorca:
1) posiadający status centrum badawczo-rozwojowego, o którym mowa
w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach
wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 141),
2) prowadzący badania naukowe lub prace rozwojowe korzystający, na
podstawie umowy cywilnoprawnej z nieruchomości lub ruchomości:
jednostki naukowej lub ośrodka innowacji akredytowanego przez
ministra właściwego do spraw gospodarki, służących prowadzeniu tych
badań lub prac
Ust. 2 w art. 40a
wejdzie w życie z
dn. 1.10.2018 r.
(Dz. U. z 2018 r.
poz. 1490).
©Kancelaria Sejmu s. 46/78
20.09.2018
– może rozpocząć prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1, w dniu
następującym po dniu złożenia wniosku o wydanie zezwolenia.>
3. Zezwolenie wydaje się na wniosek składany odrębnie dla każdej nowej
substancji psychoaktywnej, zawierający:
1) imię i nazwisko lub nazwę i adres siedziby wnioskodawcy;
2) adres każdego miejsca prowadzenia działalności z użyciem nowej substancji
psychoaktywnej objętej wnioskiem oraz określenie rodzaju lokalu lub
pomieszczenia, w którym jest prowadzona ta działalność, i opis
zastosowanych zabezpieczeń ograniczających dostęp do tej substancji
w innym celu niż wskazany we wniosku;
3) nazwę zgodnie z IUPAC lub inną nazwę chemiczną zawierającą wszelkie
informacje istotne dla opisu nowej substancji psychoaktywnej, jej nazwę
zwyczajową lub jej synonim, jeżeli istnieje, wzór strukturalny oraz numer
CAS (Chemical Abstracts Service) lub inne numery identyfikujące, jeżeli są
dostępne;
4) rodzaj wnioskowanej działalności, zgodnie z ust. 1;
5) wskazanie celu, w jakim wnioskodawca chce uzyskać zezwolenie na określoną
nową substancję psychoaktywną;
6) imię i nazwisko, adres lub nazwę i adres siedziby dostawcy lub odbiorcy albo
potencjalnego dostawcy lub odbiorcy oraz numer zezwolenia, jeżeli posiada;
7) datę, podpis oraz nazwisko i imię wnioskodawcy albo pełnomocnika
upoważnionego do prowadzenia spraw wnioskodawcy.
4. Do wniosku dołącza się:
1) certyfikat systemu zarządzania jakością w zakresie prowadzonej działalności
określonej w ust. 1 lub opis procedur stosowanych w zakresie prowadzonej
działalności określonej w ust. 1, z wyłączeniem wniosku o wydanie
zezwolenia składanego przez mikroprzedsiębiorstwa;
2) informacje z Krajowego Rejestru Karnego dotyczące osoby fizycznej będącej
wspólnikiem (akcjonariuszem) spółki prowadzącej działalność w zakresie,
o którym mowa w ust. 1, reprezentującej co najmniej 20% kapitału
zakładowego, oraz członków zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej
lub prokurentów takiej spółki oraz osoby fizycznej prowadzącej działalność
gospodarczą.
©Kancelaria Sejmu s. 47/78
20.09.2018
5. Przedsiębiorca, który prowadzi działalność z zastosowaniem substancji,
która została objęta wykazem nowych substancji psychoaktywnych, określonym
w przepisach wydanych na podstawie art. 44f pkt 3, składa wniosek i dokumenty,
o których mowa w ust. 3 i 4, nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia
umieszczenia danej substancji w tym wykazie.
6. Zezwolenie określa:
1) nazwę podmiotu posiadającego zezwolenie;
2) nazwę zgodnie z IUPAC lub inną nazwę chemiczną zawierającą wszelkie
informacje istotne dla opisu nowej substancji psychoaktywnej, jej nazwę
zwyczajową lub jej synonim, jeżeli istnieje, oraz numer CAS (Chemical
Abstracts Service) lub inne numery identyfikujące, jeżeli są dostępne;
3) rodzaj prowadzonej działalności;
4) adres miejsca prowadzenia działalności;
5) termin ważności zezwolenia;
6) informacje lub warunki dodatkowe, jeżeli mają zastosowanie zgodnie z celem
wnioskowanej działalności.
7. Inspektor do spraw Substancji Chemicznych podejmuje decyzję o wydaniu
lub odmowie wydania zezwolenia w terminie 90 dni od daty otrzymania
kompletnego wniosku, biorąc pod uwagę kompetencje, wiarygodność i rzetelność
wnioskodawcy. Inspektor odmawia wydania zezwolenia, w przypadku gdy istnieją
uzasadnione podstawy budzące wątpliwości co do kompetencji, wiarygodności
i rzetelności wnioskodawcy, w tym skazania na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego
Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym, osoby fizycznej będącej wspólnikiem (akcjonariuszem)
spółki prowadzącej działalność w zakresie, o którym mowa w ust. 1,
reprezentującej co najmniej 20% kapitału zakładowego, oraz członków zarządu,
rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej lub prokurentów takiej spółki oraz osoby
fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą za umyślne przestępstwo lub
umyślne przestępstwo skarbowe.
<8. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany do
zaprzestania prowadzenia działalności, o której mowa w ust. 1, w terminie
Ust. 8 w art. 40a
wejdzie w życie z
dn. 1.10.2018 r.
(Dz. U. z 2018 r.
poz. 1490).
©Kancelaria Sejmu s. 48/78
20.09.2018
30 dni od dnia doręczenia decyzji Inspektora do spraw Substancji
Chemicznych o odmowie udzielenia zezwolenia.>
9. Zezwolenie wydaje się na okres 3 lat.
10. Podmiot, któremu udzielono zezwolenia, składa wniosek o wydanie
nowego zezwolenia w przypadku:
1) zmiany adresu siedziby podmiotu;
2) zmiany rodzaju prowadzonej działalności;
3) zmiany adresu miejsca prowadzenia działalności.
11. W przypadkach, o których mowa w ust. 10, dotychczasowe zezwolenie
wygasa.
12. Na pisemne wezwanie Inspektora do spraw Substancji Chemicznych
przedsiębiorca wnioskujący o udzielenie zezwolenia lub posiadający zezwolenie
przedkłada wszelkie informacje dodatkowe w zakresie zagadnień objętych
wnioskiem, o którym mowa w ust. 3.
13. W przypadku gdy Inspektor do spraw Substancji Chemicznych uzyska
informacje o niespełnianiu przez wnioskodawcę warunków zezwolenia lub
o pojawieniu się informacji dających uzasadnione wątpliwości co do kompetencji,
wiarygodności i rzetelności wnioskodawcy, Inspektor nakazuje usunięcie,
w wyznaczonym przez niego terminie, stanu faktycznego lub prawnego
niezgodnego z przepisami ustawy regulującymi działalność objętą zezwoleniem.
14. Inspektor do spraw Substancji Chemicznych cofa zezwolenie
w przypadku:
1) nieusunięcia w wyznaczonym terminie stanu faktycznego lub prawnego
niezgodnego z przepisami regulującymi działalność objętą zezwoleniem lub
warunkami określonymi w zezwoleniu;
2) rażącego naruszenia warunków określonych w zezwoleniu;
3) prowadzenia działalności określonej w ust. 1 niezgodnie z zezwoleniem lub
z naruszeniem zasad systemu zarządzania jakością lub procedur stosowanych
w zakresie prowadzonej działalności określonej w ust. 1;
4) niesporządzenia dla każdej transakcji deklaracji zastosowania nowej
substancji psychoaktywnej, o której mowa w art. 40b ust. 1;
©Kancelaria Sejmu s. 49/78
20.09.2018
5) nieprzekazania Inspektorowi do spraw Substancji Chemicznych, w terminie
do dnia 31 marca danego roku, informacji, za rok poprzedni o prowadzonej
działalności w zakresie objętym zezwoleniem, o której mowa w art. 40c ust. 1;
6) niepodjęcia działalności objętej zezwoleniem lub zaprzestania jej
wykonywania;
7) skazania na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub
państwa członkowskiego Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu
(EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, osoby
fizycznej będącej wspólnikiem (akcjonariuszem) spółki prowadzącej
działalność w zakresie, o którym mowa w ust. 1, reprezentującej co najmniej
20% kapitału zakładowego, oraz członków zarządu, rady nadzorczej lub
komisji rewizyjnej lub prokurentów takiej spółki oraz osoby fizycznej
prowadzącej działalność gospodarczą za umyślne przestępstwo lub umyślne
przestępstwo skarbowe.
15. Udzielenie zezwolenia, odmowa jego udzielenia albo jego cofnięcie
następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja o cofnięciu zezwolenia
podlega natychmiastowemu wykonaniu.
16. Za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia jest pobierana opłata
w wysokości 200 zł, która stanowi dochód budżetu państwa. Opłatę wnosi się na
rachunek bankowy wskazany przez Inspektora do spraw Substancji Chemicznych.
Dowód wniesienia opłaty dołącza się do wniosku. W przypadku braku dowodu
uiszczenia opłaty wniosek pozostawia się bez rozpatrzenia.
Art. 40b. 1. Przedsiębiorca będący odbiorcą nowej substancji
psychoaktywnej jest obowiązany sporządzać dla każdej transakcji deklarację
zastosowania nowej substancji psychoaktywnej.
2. Deklaracja zawiera:
1) imię i nazwisko lub nazwę i adres siedziby oraz datę ważności i numer
zezwolenia, o którym mowa w art. 40a ust. 1, przedsiębiorcy będącego
dostawcą nowej substancji psychoaktywnej;
2) imię i nazwisko lub nazwę i adres siedziby oraz datę ważności i numer
zezwolenia, o którym mowa w art. 40a ust. 1, przedsiębiorcy będącego
odbiorcą nowej substancji psychoaktywnej;
©Kancelaria Sejmu s. 50/78
20.09.2018
3) nazwę zgodnie z IUPAC lub inną nazwę chemiczną zawierającą wszelkie
informacje istotne dla opisu nowej substancji psychoaktywnej, jej nazwę
zwyczajową lub jej synonim, jeżeli istnieje, oraz numer CAS (Chemical
Abstracts Service) lub inne numery identyfikujące, jeżeli są dostępne;
4) sposób wykorzystania nowej substancji psychoaktywnej i jej ilość;
5) oświadczenie odbiorcy nowej substancji psychoaktywnej o jej wykorzystaniu
w sposób zgodny ze wskazanym w deklaracji, składane pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań;
6) imię, nazwisko oraz stanowisko i podpis osoby działającej w imieniu
odbiorcy nowej substancji psychoaktywnej;
7) imię, nazwisko oraz stanowisko i podpis osoby działającej w imieniu
dostawcy nowej substancji psychoaktywnej.
3. Przedsiębiorca będący odbiorcą nowej substancji psychoaktywnej
przekazuje oryginał deklaracji dostawcy, a jej kopię potwierdzoną za zgodność
z oryginałem przez dostawcę pozostawia w dokumentacji transakcji.
Art. 40c. 1. Przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym mowa
w art. 40a ust. 1, oraz przedsiębiorca, o którym mowa w art. 40a ust. 2, jest
obowiązany do przekazania Inspektorowi do spraw Substancji Chemicznych,
w terminie do dnia 31 marca danego roku, informacji za rok poprzedni
o prowadzonej działalności w zakresie objętym zezwoleniem albo w zakresie
objętym wnioskiem o jego wydanie, zawierającej:
1) imię i nazwisko lub nazwę i adres siedziby przedsiębiorcy składającego
informację oraz oznaczenie zezwolenia;
2) wykaz transakcji ze wskazaniem imienia i nazwiska lub nazwy i adresu
siedziby przedsiębiorcy będącego dostawcą albo odbiorcą nowej substancji
psychoaktywnej, jeżeli dotyczy;
3) określenie rodzaju prowadzonej działalności;
4) opis sposobu wykorzystania nowej substancji psychoaktywnej wraz ze
wskazaniem jej ilości.
2. Przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym mowa w art. 40a ust. 1,
oraz przedsiębiorca, o którym mowa w art. 40a ust. 2, jest obowiązany do
prowadzenia ewidencji nowych substancji psychoaktywnych w sposób
©Kancelaria Sejmu s. 51/78
20.09.2018
uporządkowany, według dat ich nabycia lub wejścia w ich posiadanie, przez okres
5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego ostatniego wpisu w ewidencji.
Art. 40d. 1. Nadzór nad nowymi substancjami psychoaktywnymi
realizowany w ramach kontroli spełniania obowiązków wynikających z przepisów
ustawy sprawują organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej na zasadach określonych
w przepisach o Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
2. Inspektor do spraw Substancji Chemicznych przekazuje odpowiednim
organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej informacje dotyczące wydanych
zezwoleń, o których mowa w art. 40a ust. 1, oraz wniosków złożonych przez
przedsiębiorców, o których mowa w art. 40a ust. 2.
3. Szczegółowe warunki i sposób współpracy przy sprawowaniu nadzoru,
o którym mowa w ust. 1, określa porozumienie zawarte między Inspektorem do
spraw Substancji Chemicznych a Głównym Inspektorem Sanitarnym.
Art. 41. 1. Obrót detaliczny środkami odurzającymi, substancjami
psychotropowymi i prekursorami będącymi produktami leczniczymi prowadzą
apteki i punkty apteczne, zapewniając odpowiednie warunki ich przechowywania
uniemożliwiające dostęp osób nieuprawnionych do tych środków i substancji.
2. Preparaty zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe są
wydawane z apteki wyłącznie na podstawie specjalnie oznakowanej recepty albo
zapotrzebowania, z zastrzeżeniem ust. 4.
3. Do podmiotów, o których mowa w ust. 1, stosuje się art. 40 ust. 3.
4. Preparaty zawierające środki odurzające grupy II-N lub substancje
psychotropowe grup III-P i IV-P mogą być wydawane z apteki na podstawie recept
innych niż określone w ust. 2, a preparaty zawierające środki odurzające grupy III-
-N mogą być wydawane z apteki bez recepty.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki przechowywania przez apteki środków odurzających,
substancji psychotropowych, prekursorów kategorii 1 i preparatów
zawierających te środki lub substancje oraz sposób prowadzenia dokumentacji
w zakresie ich posiadania i obrotu, uwzględniając zabezpieczenie tych
substancji przed dostępem osób trzecich;
©Kancelaria Sejmu s. 52/78
20.09.2018
2) szczegółowe warunki wystawiania recept i zapotrzebowań na preparaty
zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe, wzory tych
dokumentów oraz wydawania tych preparatów z aptek, uwzględniając
warunki bezpieczeństwa dystrybucji preparatów.
Art. 42. 1. Podmiot leczniczy, który – zgodnie z przepisami ustawy z dnia
6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne − nie utworzył apteki szpitalnej lub
działu farmacji szpitalnej, zakład leczniczy dla zwierząt oraz lekarz, lekarz dentysta
lub lekarz weterynarii, wykonujący zawód w ramach praktyki zawodowej, a także
inny podmiot, których działalność wymaga posiadania i stosowania w celach
medycznych preparatów zawierających środki odurzające grup I-N, II-N, III-N
i IV-N lub substancje psychotropowe grup II-P, III-P i IV-P, posiadają i stosują te
preparaty, jeżeli są dopuszczone do obrotu jako produkty lecznicze na podstawie
przepisów prawa farmaceutycznego oraz po uzyskaniu zgody wojewódzkiego
inspektora farmaceutycznego.
2. Podmiot leczniczy, który – zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 września
2001 r. – Prawo farmaceutyczne − nie utworzył apteki szpitalnej, zakład leczniczy
dla zwierząt oraz lekarz, lekarz dentysta lub lekarz weterynarii, wykonujący zawód
w ramach praktyki zawodowej, których działalność w celach przeprowadzenia
badań klinicznych wymaga posiadania i stosowania preparatów zawierających
środki odurzające grup I-N, II-N, III-N i IV-N lub substancje psychotropowe grup
II-P, III-P i IV-P, posiadają i stosują te preparaty po uzyskaniu zgody
wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego.
3. Wojewódzki inspektor farmaceutyczny udziela zgody:
1) o której mowa w ust. 1 – na czas określony, nie dłuższy niż 3 lata;
2) o której mowa w ust. 2 – na czas określony, nie dłuższy niż określony
w pozwoleniu na prowadzenie badania klinicznego.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór wniosku o uzyskanie zgody, o której mowa w ust. 1 i 2, uwzględniając
potrzebę zapewnienia sprawności postępowania;
2) rodzaje preparatów zawierających środki odurzające i substancje
psychotropowe, które mogą być posiadane w celach medycznych albo
stosowane do badań klinicznych, wraz ze wskazaniem ich ilości oraz grupy,
©Kancelaria Sejmu s. 53/78
20.09.2018
do jakiej są zakwalifikowane, uwzględniając potrzebę ich właściwej
identyfikacji;
3) warunki zaopatrywania i przechowywania preparatów zawierających środki
odurzające i substancje psychotropowe posiadanych w celach medycznych
lub stosowanych do badań klinicznych, uwzględniając potrzebę
zabezpieczenia tych substancji przed niewłaściwym użyciem;
4) rodzaje podmiotów, których działalność wymaga posiadania i stosowania
preparatów zawierających środki odurzające i substancje psychotropowe,
oraz sposób prowadzenia przez te podmioty dokumentacji, mając na uwadze
bezpieczeństwo przechowywania oraz potrzebę opracowywania odrębnej
dokumentacji dla danego środka lub substancji.
Art. 43. 1. Przedsiębiorca i inna jednostka organizacyjna, którzy uzyskali
zezwolenia, o których mowa w art. 35 ust. 1 i 2 lub art. 40 ust. 1 i 2, lub
pozwolenia, o których mowa w art. 37 ust. 3–5, są obowiązani do składania
Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu sprawozdań z działalności określonej
w zezwoleniu lub pozwoleniu.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki, tryb oraz terminy składania sprawozdań, o których mowa
w ust. 1, uwzględniając niezbędne dane, jakie powinny zawierać.
Art. 44. 1. Nadzór nad uprawami, o których mowa w art. 49 ust. 1,
wytwarzaniem, przetwarzaniem, przerabianiem, przywozem, dystrybucją, obrotem
i niszczeniem albo stosowaniem w celu prowadzenia badań naukowych środków
odurzających, substancji psychotropowych oraz prekursorów kategorii 1 sprawuje
wojewódzki inspektor farmaceutyczny właściwy ze względu na siedzibę
przedsiębiorcy lub jednostki naukowej – przez kontrolę realizacji obowiązków
wynikających z rozporządzenia 273/2004, rozporządzenia 111/2005 i przepisów
ustawy, z wyłączeniem przedsiębiorców, o których mowa w ust. 2a.
2. Nadzór nad prekursorami kategorii 2 i 3 sprawuje państwowy powiatowy
inspektor sanitarny właściwy ze względu na siedzibę wytwórcy, importera lub
innego podmiotu wprowadzającego do obrotu – poprzez kontrolę realizacji
obowiązków nałożonych na producenta, importera lub inny podmiot
wprowadzający do obrotu wynikających z ustawy, rozporządzenia 273/2004
©Kancelaria Sejmu s. 54/78
20.09.2018
i rozporządzenia 111/2005 oraz wydawania pozwoleń – na zasadach i w trybie
określonych w przepisach o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, rozporządzeniu
273/2004 i rozporządzeniu 111/2005.
2a. Główny Inspektor Farmaceutyczny sprawuje nadzór nad:
1) wytwarzaniem, przetwarzaniem, przerabianiem, przywozem, dystrybucją
i niszczeniem środków odurzających, substancji psychotropowych oraz
prekursorów kategorii 1 przez przedsiębiorcę posiadającego zezwolenie,
o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne, albo przedsiębiorcę wpisanego do rejestru, o którym mowa
w art. 51b ust. 1 tej ustawy – realizowany w ramach kontroli spełniania
obowiązków wynikających z przepisów rozporządzenia 273/2004
i rozporządzenia 111/2005 oraz przepisów ustawy;
2) obrotem hurtowym środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi
lub prekursorami kategorii 1 przez przedsiębiorcę posiadającego zezwolenie,
o którym mowa w art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne – realizowany w ramach kontroli spełniania obowiązków
wynikających z przepisów rozporządzenia 273/2004 i rozporządzenia
111/2005 oraz przepisów ustawy;
3) wywozem prekursorów kategorii 4 przez przedsiębiorcę posiadającego
zezwolenie, o którym mowa w art. 38 ust. 1 lub w art. 76 ust. 1 ustawy z dnia
6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne – realizowany w ramach kontroli
spełniania obowiązków wynikających z przepisów rozporządzenia 111/2005
i przepisów ustawy.
3. Organem właściwym do występowania do krajów trzecich
z powiadomieniem przed wywozem w zakresie prekursorów kategorii 2 i 3,
o którym mowa w art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia 111/2005, jest Główny
Inspektor Sanitarny.
4. Zadania z zakresu dokonywania rejestracji, o której mowa
w art. 3 ust. 6 rozporządzenia nr 273/2004, oraz rejestracji, o której mowa
w art. 7 rozporządzenia 111/2005, w tym prowadzenie krajowego rejestru
podmiotów gospodarczych i użytkowników, którym przyznano rejestrację,
wykonuje Inspektor do spraw Substancji Chemicznych. Przyznanie rejestracji,
odmowa przyznania, zawieszenie lub unieważnienie rejestracji następuje w drodze
©Kancelaria Sejmu s. 55/78
20.09.2018
decyzji. O wydanej decyzji Inspektor do spraw Substancji Chemicznych
powiadamia właściwego państwowego powiatowego inspektora sanitarnego,
a w przypadku rejestracji, o której mowa w art. 7 rozporządzenia 111/2005, także
Głównego Inspektora Sanitarnego.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje Komisji Europejskiej
informacje, o których mowa w art. 13 i 16 rozporządzenia 273/2004
i art. 32 rozporządzenia 111/2005.
6. Minister Obrony Narodowej sprawuje nadzór nad przerobem,
przechowywaniem, obrotem oraz zapasami środków odurzających i substancji
psychotropowych w podległych jednostkach organizacyjnych – na zasadach
i w trybie określonych w przepisach, o których mowa w ust. 1 i 2.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje nadzór nad
przerobem, przechowywaniem, obrotem oraz zapasami prekursorów grupy
kategorii 2 i 3 w podległych jednostkach organizacyjnych – na zasadach i w trybie
określonych w przepisach, o których mowa w ust. 2.
8. Podmioty, które w ramach swojej działalności posiadają zepsute,
sfałszowane środki odurzające, substancje psychotropowe lub prekursory kategorii
1, ich mieszaniny, również jako składniki produktów leczniczych lub którym
upłynął termin ważności, niszczą te substancje w sposób określony
w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 9.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i tryb postępowania ze środkami odurzającymi, substancjami
psychotropowymi i prekursorami kategorii 1, ich mieszaninami lub odpadami,
produktami leczniczymi, zepsutymi, sfałszowanymi lub którym upłynął termin
ważności, zawierającymi w swoim składzie środki odurzające, substancje
psychotropowe lub prekursory kategorii 1, uwzględniając w szczególności wymogi
zabezpieczenia przed ich niewłaściwym użyciem, sposoby niszczenia tych środków
w zależności od ich rodzaju i ilości oraz podmioty obowiązane do pokrywania
kosztów związanych z niszczeniem tych środków.
Art. 44a. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, o której
mowa w art. 35, art. 36, art. 40 i art. 40a, stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy
z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646).
©Kancelaria Sejmu s. 56/78
20.09.2018
Art. 44b. 1. Zakazuje się:
1) wytwarzania, przywozu i wprowadzania do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej środków zastępczych;
2) prowadzenia działalności w zakresie, o którym mowa w art. 40a ust. 1, przez
podmiot niespełniający wymagań, o których mowa w art. 40a ust. 1, art. 40b
i art. 40c.
2. (uchylony)
Art. 44c. 1. W przypadku stwierdzenia wytwarzania lub wprowadzania do
obrotu produktu, co do którego zachodzi uzasadnione podejrzenie, że jest on
środkiem zastępczym, właściwy ze względu na miejsce wytwarzania lub
wprowadzania do obrotu państwowy inspektor sanitarny nakazuje, w drodze
decyzji, wstrzymanie wytwarzania tego produktu lub wycofanie go z obrotu, na
czas niezbędny do przeprowadzenia badań mających na celu ustalenie, czy jest on
środkiem zastępczym, nie dłuższy jednak niż 18 miesięcy.
2. Główny Inspektor Sanitarny podaje do publicznej wiadomości informację
o wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, przez ogłoszenie na swojej stronie
podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej nazwy produktu, nazwy producenta,
rodzaju opakowania i jego wielkości.
3. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, właściwy
państwowy inspektor sanitarny:
1) dokonuje zabezpieczenia produktu, co do którego zachodzi uzasadnione
podejrzenie, że jest on środkiem zastępczym;
2) nakazuje zaprzestanie prowadzenia działalności w pomieszczeniach lub
obiektach służących wytwarzaniu lub wprowadzeniu tego produktu do obrotu,
na czas niezbędny do usunięcia zagrożenia, nie dłuższy niż 3 miesiące.
4. Państwowy inspektor sanitarny właściwy ze względu na miejsce
wytwarzania lub wprowadzania do obrotu produktu, o którym mowa w ust. 1,
zakazuje, w drodze decyzji, jego wytwarzania lub wprowadzania do obrotu,
nakazuje jego wycofanie z obrotu, a także orzeka o jego przepadku na rzecz Skarbu
Państwa i zniszczeniu, jeżeli ten produkt jest środkiem zastępczym.
5. Państwowy inspektor sanitarny, który wydał decyzję, o której mowa
w ust. 4, jest organem właściwym w sprawie zniszczenia produktu będącego
©Kancelaria Sejmu s. 57/78
20.09.2018
przedmiotem tej decyzji. Zniszczenia dokonuje się komisyjnie. Z czynności
zniszczenia produktu sporządza się protokół zniszczenia, który zawiera:
1) oznaczenie organu właściwego w sprawie zniszczenia;
2) skład komisji powołanej do zniszczenia;
3) oznaczenie decyzji stanowiącej podstawę zniszczenia;
4) rodzaj zniszczonego produktu, jego nazwę oraz ilość;
5) informację o zastosowanej metodzie zniszczenia;
6) oznaczenie miejsca i czasu zniszczenia;
7) podpisy członków komisji.
6. Koszty prowadzonego postępowania i badań, o których mowa w ust. 1,
w wyniku których stwierdzono, że badany produkt, o którym mowa w ust. 1, jest
środkiem zastępczym, oraz koszty zniszczenia tego produktu ponosi strona
postępowania.
7. Właściwy państwowy inspektor sanitarny wydaje decyzję ustalającą
wysokość kosztów, o których mowa w ust. 6, określając 7-dniowy termin płatności,
licząc od dnia, w którym decyzja ustalająca wysokość kosztów stała się ostateczna.
8. Zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, oraz egzekucja należności,
o których mowa w ust. 6, następują w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
9. Od kwoty należności, o których mowa w ust. 6, nalicza się odsetki
ustawowe, poczynając od dnia, w którym upłynął termin ich płatności.
10. Należności, o których mowa w ust. 6, ulegają przedawnieniu z upływem
3 lat, licząc od dnia, w którym decyzja ustalająca te należności stała się ostateczna.
11. Jeżeli w wyniku badań, o których mowa w ust. 1, stwierdzono obecność
substancji wykazującej działanie na ośrodkowy układ nerwowy, podmiot, który
przeprowadził to badanie, zawiadamia o wyniku tego badania Zespół oraz Biuro,
jako jednostkę współpracującą z Europejskim Centrum Monitorowania
Narkotyków i Narkomanii oraz Europejską Siecią Informacji o Narkotykach
i Narkomanii (Reitox), zgodnie z art. 6 ust. 3 pkt 12 lit. i.
12. Badania mające na celu ustalenie, czy produkt, o którym mowa w ust. 1,
jest środkiem zastępczym, przeprowadzają podmioty, w tym jednostki naukowe,
posiadające przygotowanie naukowo-merytoryczne, techniczne oraz infrastrukturę,
©Kancelaria Sejmu s. 58/78
20.09.2018
umożliwiające ustalenie, czy badany produkt jest środkiem zastępczym, w
szczególności określenie:
1) pochodzenia substancji o działaniu na ośrodkowy układ nerwowy
zidentyfikowanej w wyniku badań;
2) mechanizmu działania tej substancji;
3) jej aktywności farmakologicznej;
4) działań niepożądanych, w tym skutków somatycznych i psychicznych u ludzi.
13. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wykaz podmiotów, o których mowa w ust. 12, mając na względzie zapewnienie
sprawności postępowania prowadzonego przez organy Państwowej Inspekcji
Sanitarnej.
Art. 44d. 1. W przypadku stwierdzenia przywozu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej produktu, co do którego zachodzi uzasadnione
podejrzenie, że może być on środkiem zastępczym, organ celny zajmuje przesyłkę
tego produktu na czas niezbędny do ustalenia, czy jest on środkiem zastępczym, nie
dłuższy jednak niż 18 miesięcy.
2. W przypadku konieczności przeprowadzenia badań produktu, o którym
mowa w ust. 1, mających na celu ustalenie, czy jest on środkiem zastępczym,
przeprowadzają je podmioty, o których mowa w art. 44c ust. 12.
3. Jeżeli w wyniku przeprowadzonych badań zostanie stwierdzone, że badany
produkt jest środkiem zastępczym, organ celny występuje o orzeczenie jego
przepadku na rzecz Skarbu Państwa.
4. O przepadku produktu będącego środkiem zastępczym na rzecz Skarbu
Państwa orzeka, na wniosek organu celnego, sąd, stosując przepisy Kodeksu
postępowania cywilnego.
5. Produkt będący środkiem zastępczym, którego przepadek orzeczono,
podlega zniszczeniu.
6. Jeżeli podmiot dokonujący przywozu jest nieznany, produkt będący
środkiem zastępczym podlega zniszczeniu bez konieczności występowania do sądu
o przepadek na rzecz Skarbu Państwa.
7. Koszty badań, przechowywania i zniszczenia produktu będącego środkiem
zastępczym ponosi podmiot dokonujący przywozu. W przypadku niemożności
ustalenia podmiotu dokonującego przywozu produktu będącego środkiem
©Kancelaria Sejmu s. 59/78
20.09.2018
zastępczym koszty badań, przechowywania i zniszczenia są finansowane z budżetu
państwa, z części pozostającej w dyspozycji organów Krajowej Administracji
Skarbowej.
Art. 44e. Substancję będącą jednocześnie środkiem odurzającym i nową
substancją psychoaktywną albo substancją psychotropową i nową substancją
psychoaktywną uznaje się odpowiednio za środek odurzający albo substancję
psychotropową.
Art. 44f. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz substancji psychotropowych z podziałem na grupy, o których mowa
w art. 32,
2) wykaz środków odurzających z podziałem na grupy, o których mowa
w art. 31, oraz ze wskazaniem środków odurzających grupy IV-N
dopuszczonych do stosowania w lecznictwie zwierząt zgodnie z art. 33 ust. 2,
3) wykaz nowych substancji psychoaktywnych
– uwzględniając postanowienia Konwencji Narodów Zjednoczonych oraz decyzji,
o których mowa w art. 4 pkt 25 i 26, albo ocenę lub rekomendację Zespołu, mając
na uwadze wpływ tych substancji na zdrowie lub życie ludzi lub możliwość
spowodowania szkód społecznych oraz konieczność działań ochronnych
podejmowanych wobec zwierząt dzikich.
Rozdział 6
Uprawa maku i konopi
Art. 45. 1. Uprawa maku, z wyjątkiem maku niskomorfinowego, może być
prowadzona wyłącznie na potrzeby przemysłu farmaceutycznego i nasiennictwa.
2. Uprawa maku niskomorfinowego może być prowadzona wyłącznie na cele
spożywcze i nasiennictwa.
3. Uprawa konopi włóknistych może być prowadzona wyłącznie na potrzeby
przemysłu włókienniczego, chemicznego, celulozowo-papierniczego,
spożywczego, kosmetycznego, farmaceutycznego, materiałów budowlanych oraz
nasiennictwa.
4. Uprawa konopi innych niż wymienione w ust. 3 jest zabroniona.
©Kancelaria Sejmu s. 60/78
20.09.2018
Art. 46. 1. Uprawa maku może być prowadzona na określonej powierzchni,
w wyznaczonych rejonach, na podstawie zezwolenia na uprawę, przy zastosowaniu
materiału siewnego kategorii elitarny albo kategorii kwalifikowany w rozumieniu
przepisów o nasiennictwie oraz dodatkowo umowy kontraktacji, zawartej
z podmiotem posiadającym zezwolenie marszałka województwa na prowadzenie
działalności w zakresie skupu maku.
2. Uprawa konopi włóknistych może być prowadzona na określonej
powierzchni, w wyznaczonych rejonach, na podstawie zezwolenia na uprawę, przy
zastosowaniu materiału siewnego kategorii elitarny albo kategorii kwalifikowany
w rozumieniu przepisów o nasiennictwie oraz dodatkowo:
1) umowy kontraktacji, zawartej z podmiotem posiadającym zezwolenie
marszałka województwa na prowadzenie działalności w zakresie skupu
konopi włóknistych, lub
2) zobowiązania do przetworzenia konopi włóknistych we własnym zakresie na
cele określone w art. 45 ust. 3, składanego do marszałka województwa
właściwego dla miejsca położenia uprawy, w terminie do 14 dni po dokonaniu
ich wysiewu.
3) (uchylony)
4) (uchylony)
3. Stosowanie materiału siewnego maku lub konopi włóknistych kategorii
elitarny albo kategorii kwalifikowany w rozumieniu przepisów o nasiennictwie
potwierdza się fakturą zakupu tego materiału siewnego oraz etykietą z opakowań
materiału siewnego tych roślin.
4. Działalność w zakresie skupu:
1) maku, na podstawie umowy, o której mowa w ust. 1,
2) konopi włóknistych na podstawie umowy, o której mowa w ust. 2 pkt 1
– może prowadzić podmiot posiadający zezwolenie marszałka województwa
właściwego dla miejsca położenia uprawy, określające w szczególności zakres i cel
prowadzonej działalności.
5. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 4, wydaje się w drodze decyzji, na
wniosek, który zawiera:
1) imię, nazwisko, określenie miejsca zamieszkania i adres albo nazwę (firmę),
siedzibę i adres wnioskodawcy;
©Kancelaria Sejmu s. 61/78
20.09.2018
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) podmiotu albo numer identyfikacyjny
w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej
(REGON), jeżeli został nadany, a w przypadku osoby fizycznej również
numer ewidencyjny powszechnego elektronicznego systemu ewidencji
ludności (PESEL), jeżeli został nadany;
3) adres miejsca wykonywania działalności w zakresie skupu;
4) informację o zakresie i celu podejmowanej działalności.
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 5, dołącza się:
1) oświadczenie, że wnioskodawca dysponuje magazynem lub środkiem
transportu, zabezpieczonym przed kradzieżą torebki (makówki), o której
mowa w art. 48 ust. 1, lub
2) (uchylony)
3) zobowiązanie do przekazywania na żądanie marszałka województwa
informacji dotyczących zakresu i celu prowadzonej działalności.
7. Marszałek województwa cofa zezwolenie w razie naruszenia warunków
prowadzenia działalności określonych w ustawie lub w zezwoleniu.
8. Sejmik województwa, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw
zdrowia oraz ministra właściwego do spraw rolnictwa, określi, w drodze uchwały,
ogólną powierzchnię przeznaczoną corocznie pod uprawy maku lub konopi
włóknistych oraz rejonizację tych upraw, mając na względzie zagrożenie
narkomanią, zapotrzebowanie na surowce pochodzące z tych upraw oraz tradycję
uprawy maku i konopi włóknistych na danym terenie.
Art. 47. 1. Zezwolenie na uprawę maku lub konopi włóknistych wydaje wójt
(burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce położenia uprawy.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się, w drodze decyzji, na
wniosek zawierający:
1) imię, nazwisko, określenie miejsca zamieszkania i adres albo nazwę (firmę),
siedzibę i adres wnioskodawcy;
2) informację o odmianie maku lub konopi włóknistych, powierzchni uprawy
oraz numer działki ewidencyjnej w ewidencji gruntów i budynków, określonej
na podstawie przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego;
3) (uchylony)
©Kancelaria Sejmu s. 62/78
20.09.2018
4) oświadczenie wnioskodawcy, że dysponuje pomieszczeniem zabezpieczonym
przed kradzieżą torebki (makówki), o której mowa w art. 48 ust. 1;
5) oświadczenie wnioskodawcy, że nie był karany za popełnienie przestępstwa,
o którym mowa w art. 63 lub 64, i wykroczenia, o którym mowa w art. 65.
3. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, określa:
1) podmiot, dla którego je wydano;
2) numer kolejny zezwolenia;
3) odmianę maku lub konopi włóknistych;
4) powierzchnię uprawy maku lub konopi włóknistych;
5) numer działki, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, na której prowadzona będzie
uprawa maku lub konopi włóknistych;
6) termin ważności;
7) datę wydania zezwolenia.
3a. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, w przypadku samodzielnego
przetwarzania konopi włóknistych z własnych upraw, dołącza się zobowiązanie do
przetworzenia konopi włóknistych we własnym zakresie na cele określone w art. 45
ust. 3.
3b. Zobowiązanie, o którym mowa w ust. 3a, zawiera:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres albo nazwę firmy, siedzibę
i adres producenta konopi włóknistych;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) podmiotu albo numer identyfikacyjny
w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej
(REGON), jeżeli został nadany, a w przypadku osoby fizycznej również
numer ewidencyjny powszechnego elektronicznego systemu ewidencji
ludności (PESEL), jeżeli został nadany;
3) zwięzły opis zakładu przetwórczego lub miejsca przetwarzania wraz
z wyposażeniem;
4) informację o rodzajach produktów, które będą wytwarzane przez zakład
przetwórczy.
4. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) odmawia wydania zezwolenia, jeżeli
wnioskodawca nie daje rękojmi należytego zabezpieczenia zbioru z tych upraw
przed wykorzystaniem do celów innych niż określone w ustawie,
a w szczególności:
©Kancelaria Sejmu s. 63/78
20.09.2018
1) nie dysponuje pomieszczeniem zabezpieczonym przed kradzieżą torebki
(makówki), o której mowa w art. 48 ust. 1, lub
2) był karany za popełnienie przestępstwa, o którym mowa w art. 63 lub 64, lub
3) był karany za popełnienie wykroczenia, o którym mowa w art. 65.
5. Zezwolenie cofa się w razie naruszenia warunków prowadzenia
działalności określonych w ustawie lub w zezwoleniu.
6. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) prowadzi rejestr wydawanych
zezwoleń.
Art. 48. 1. Torebkę (makówkę) z nasionami, uzyskaną z uprawy maku
prowadzonej na potrzeby przemysłu farmaceutycznego, wraz z przylegającą do niej
łodygą o długości do 7 cm, w całości przekazuje się podmiotowi prowadzącemu
kontraktację maku, na warunkach określonych w umowie kontraktacji. Słomę
makową, pozostałą po oddzieleniu torebki (makówki) i przylegającej do niej łodygi
o długości do 7 cm, niszczy prowadzący uprawę w sposób określony w umowie
kontraktacji.
2. Słomę makową z uprawy maku niskomorfinowego niszczy prowadzący
uprawę na swój koszt, w sposób określony w umowie kontraktacji.
3. Pozostałe na polu resztki pożniwne maku niszczy się w miejscu
prowadzenia uprawy, w wyniku wykonania odpowiedniego zabiegu
agrotechnicznego, na warunkach określonych w umowie kontraktacji.
Art. 49. 1. Przepisów art. 45–48, z wyjątkiem przepisów dotyczących
obowiązku niszczenia słomy makowej i resztek pożniwnych maku, nie stosuje się
do upraw maku i konopi prowadzonych po uzyskaniu zezwolenia Głównego
Inspektora Farmaceutycznego przez jednostkę naukową oraz Centralny Ośrodek
Badania Odmian Roślin Uprawnych, w ramach działalności statutowej, a także
przez podmiot zajmujący się hodowlą roślin i stosujący konopie włókniste w celach
izolacyjnych, zwane dalej „wnioskodawcą”.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek zawierający:
1) nazwę i adres wnioskodawcy;
2) dane osoby odpowiedzialnej za zapewnienie właściwej kontroli uprawy i jej
zabezpieczenie przed dostępem osób nieuprawnionych;
3) dane dotyczące lokalizacji, rodzaju i wielkości uprawy;
©Kancelaria Sejmu s. 64/78
20.09.2018
4) dane na temat planowanych badań, w szczególności określające ich cel;
5) informację o rodzaju jednostki naukowej;
6) datę i podpis osoby upoważnionej przez wnioskodawcę do złożenia wniosku.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) (uchylony)
2) statut podmiotu ubiegającego się o wydanie zezwolenia, jeżeli dotyczy.
4. Główny Inspektor Farmaceutyczny zasięga opinii jednostki organizacyjnej
Policji właściwej ze względu na miejsce uprawy objętej wnioskiem, o którym
mowa w ust. 2, dotyczącej sposobu jej zabezpieczenia przed dostępem osób
nieuprawnionych, uwzględniającej:
1) zabezpieczenie w zakresie wstępu na miejsce uprawy przez:
a) prowadzenie wykazu osób uprawnionych do wejścia obejmującego:
– imię i nazwisko,
– numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu
potwierdzającego tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj
wydania,
b) prowadzenie wykazu pojazdów uprawnionych do wjazdu na miejsce
uprawy obejmującego markę samochodu i numer rejestracyjny,
c) weryfikowanie danych, o których mowa w lit. a i b;
2) zabezpieczenia techniczne uwzględniające zabezpieczenie uprawy
prowadzonej w budynku i poza budynkiem;
3) oznakowanie miejsca uprawy;
4) warunki dotyczące lokalizacji miejsca uprawy.
5. Właściwy organ Policji wydaje opinię w formie postanowienia.
Nieprzedstawienie opinii w terminie 30 dni od dnia skierowania sprawy do
zaopiniowania jest równoznaczne z wydaniem pozytywnej opinii w przedmiocie
sposobu zabezpieczenia uprawy przed dostępem osób nieuprawnionych.
6. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 5, nie przysługuje zażalenie.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii ministra
właściwego do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
kryteria oceny zabezpieczenia upraw, o których mowa w ust. 1, mając na uwadze
zagwarantowanie należytej ochrony tych upraw przed dostępem osób
nieuprawnionych.
©Kancelaria Sejmu s. 65/78
20.09.2018
Art. 50. 1. Nadzór nad uprawami maku lub konopi włóknistych sprawuje wójt
(burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce położenia tych
upraw.
2. W ramach wykonywania nadzoru osoby upoważnione przez organ,
o którym mowa w ust. 1, są uprawnione do:
1) wejścia na grunty, na których są prowadzone uprawy maku lub konopi
włóknistych, oraz dojścia do tych gruntów przez inne nieruchomości;
2) kontroli dokumentów uprawniających do prowadzenia upraw maku lub
konopi włóknistych;
3) żądania wyjaśnień od prowadzącego uprawy maku lub konopi włóknistych.
3. Osoby upoważnione do wykonywania czynności określonych w ust. 2 są
obowiązane do okazania upoważnienia wydanego przez organ sprawujący nadzór.
Art. 51. W przypadku stwierdzenia prowadzenia upraw maku lub konopi
włóknistych w sposób niezgodny z art. 46 i 47 wójt (burmistrz, prezydent miasta)
wydaje nakaz zniszczenia tych upraw przez zaoranie, przekopanie gruntu albo
w inny sposób, który zapewni skuteczne wykonanie tego nakazu, na koszt
prowadzącego uprawę; nakazowi nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
Art. 52. Zadania, o których mowa w art. 47, 50 i 51, są wykonywane przez
gminę jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.
Rozdział 6a
Kara pieniężna
Art. 52a. 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, wytwarza lub wprowadza do
obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środek zastępczy, podlega karze
pieniężnej w wysokości od 20 000 zł do 1 000 000 zł.
2. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, wymierza, w drodze decyzji,
państwowy inspektor sanitarny właściwy ze względu na miejsce wytwarzania lub
wprowadzania do obrotu środka zastępczego. Decyzja ta podlega
natychmiastowemu wykonaniu.
3. Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, państwowy
inspektor sanitarny uwzględnia w szczególności ilość wytworzonego lub
wprowadzonego do obrotu środka zastępczego.
©Kancelaria Sejmu s. 66/78
20.09.2018
Rozdział 7
Przepisy karne
Art. 53. 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, wytwarza, przetwarza albo
przerabia środki odurzające lub substancje psychotropowe albo przetwarza słomę
makową,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
1a. Kto, wbrew przepisom ustawy, wytwarza, przetwarza albo przerabia nowe
substancje psychoaktywne,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 3.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1 lub 1a, jest znaczna
ilość środków odurzających, substancji psychotropowych, słomy makowej lub
nowych substancji psychoaktywnych, lub czyn ten został popełniony w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, sprawca
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Art. 54. 1. Kto wyrabia, posiada, przechowuje, zbywa lub nabywa przyrządy,
jeżeli z okoliczności wynika, że służą one lub są przeznaczone do niedozwolonego
wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających, substancji
psychotropowych lub nowych substancji psychoaktywnych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 2.
2. Tej samej karze podlega, kto:
1) przystosowuje do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania, przerobu lub
konsumpcji środków odurzających, substancji psychotropowych lub nowych
substancji psychoaktywnych naczynia i przyrządy, choćby były wytworzone
w innym celu, albo
2) wchodzi w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa
określonego w art. 53 ust. 2.
Art. 55. 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, dokonuje przywozu, wywozu,
przewozu, wewnątrzwspólnotowego nabycia lub wewnątrzwspólnotowej dostawy
środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji
psychoaktywnych lub słomy makowej,
©Kancelaria Sejmu s. 67/78
20.09.2018
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.
2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do roku.
3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość
środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji
psychoaktywnych lub słomy makowej albo czyn ten został popełniony w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, sprawca
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Art. 56. 1. Kto, wbrew przepisom art. 33–35, art. 37, art. 40 i art. 40a,
wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe, słomę makową
lub nowe substancje psychoaktywne albo uczestniczy w takim obrocie,
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do roku.
3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość
środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji
psychoaktywnych lub słomy makowej, sprawca
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
Art. 57. 1. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 55
ust. 1 lub art. 56 ust. 1,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 2.
2. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 55 ust. 3 lub
art. 56 ust. 3,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 58. 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, udziela innej osobie środka
odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej,
ułatwia albo umożliwia ich użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub
substancji,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
©Kancelaria Sejmu s. 68/78
20.09.2018
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka
odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej
małoletniemu lub nakłania go do użycia takiego środka lub substancji albo udziela
ich w znacznych ilościach innej osobie,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 59. 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela
innej osobie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji
psychoaktywnej, ułatwia użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub
substancji,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka
odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej
małoletniemu, ułatwia użycie albo nakłania go do użycia takiego środka lub
substancji,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 2.
Art. 60. Kto, będąc właścicielem lub działającym w jego imieniu zarządcą
albo kierownikiem zakładu gastronomicznego, lokalu rozrywkowego lub
prowadząc inną działalność usługową, mając wiarygodną wiadomość
o popełnieniu przestępstwa określonego w art. 56, 58 lub 59 na terenie tego zakładu
lub lokalu, nie powiadamia o tym niezwłocznie organów ścigania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 2.
Art. 61. Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub
rozporządzenia 111/2005, w celu niedozwolonego wytworzenia środka
odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej
wytwarza, przetwarza, przerabia, dokonuje przywozu, wywozu,
wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej dostawy, przewozi
przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego państwa,
©Kancelaria Sejmu s. 69/78
20.09.2018
nabywa, posiada, przechowuje lub wprowadza do obrotu prekursory lub nową
substancję psychoaktywną,
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.
Art. 62. 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub
substancje psychotropowe,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość
środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do roku.
Art. 62a. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3, są
środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej,
przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również
przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli
orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności
popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości.
Art. 62b. 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada nowe substancje
psychoaktywne,
podlega grzywnie.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość
nowych substancji psychoaktywnych sprawca,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 3.
3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest nowa substancja
psychoaktywna w ilości nieznacznej, przeznaczonej na własny użytek sprawcy,
postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia
o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary
byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień
jego społecznej szkodliwości.
©Kancelaria Sejmu s. 70/78
20.09.2018
Art. 63. 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, uprawia mak, z wyjątkiem maku
niskomorfinowego, konopie, z wyjątkiem konopi włóknistych, lub krzew koki,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto, wbrew przepisom ustawy, zbiera mleczko
makowe, opium, słomę makową, liście koki, żywicę lub ziele konopi innych niż
włókniste.
3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest uprawa mogąca
dostarczyć znacznej ilości słomy makowej, liści koki, żywicy lub ziela konopi
innych niż włókniste, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 64. 1. Kto zabiera, w celu przywłaszczenia, środki odurzające, substancje
psychotropowe, nowe substancje psychoaktywne, mleczko makowe lub słomę
makową,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość
środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji
psychoaktywnych, mleczka makowego lub słomy makowej, sprawca,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
3. Tej samej karze podlega, kto kradnie z włamaniem środki odurzające,
substancje psychotropowe, nowe substancje psychoaktywne, mleczko makowe lub
słomę makową.
4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia
wolności do roku.
Art. 65. Kto, wbrew przepisom ustawy, uprawia mak niskomorfinowy lub
konopie włókniste,
podlega karze grzywny.
Art. 66. Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub
rozporządzenia 111/2005, wytwarza, przetwarza, przerabia, stosuje, dokonuje
przywozu, wywozu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej
dostawy, przewozi przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium
innego państwa, nabywa, posiada lub przechowuje prekursory,
©Kancelaria Sejmu s. 71/78
20.09.2018
podlega karze grzywny.
Art. 67. Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub
rozporządzenia 111/2005, nie dopełnia obowiązku prowadzenia ewidencji
wytwarzania, przetwarzania, przerobu środków odurzających, substancji
psychotropowych lub prekursorów i obrotu nimi albo w inny sposób narusza
przepisy określające zasady stosowania środków, substancji lub prekursorów
i obrotu nimi,
podlega karze grzywny.
Art. 68. Kto prowadzi reklamę lub promocję wbrew zakazom określonym
w art. 20 ust. 1 lub 3, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do roku.
Art. 69. 1. Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 65–67 następuje
w trybie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
2. W razie ukarania za wykroczenie określone w art. 65 lub 66 orzeka się
przepadek przedmiotów wykroczenia, a także przedmiotów pochodzących
bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia, nawet jeżeli nie były one własnością
sprawcy. Sąd, orzekając przepadek przedmiotów, może zarządzić ich zniszczenie.
Z czynności zniszczenia sporządza się protokół.
Art. 70. 1. W razie skazania za przestępstwa określone w art. 53–61, 63
i 64 można orzec przepadek przedmiotu przestępstwa oraz przedmiotów i narzędzi,
które służyły lub były przeznaczone do jego popełnienia, nawet jeżeli nie były
własnością sprawcy.
1a. Sąd może orzec przepadek przedmiotów i narzędzi niebędących
własnością sprawcy, jeżeli ich właściciel lub inna osoba uprawniona, nie
zachowując ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, przewidywała albo
mogła przewidzieć, że mogą one służyć lub być przeznaczone do popełnienia
przestępstwa.
2. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 62 lub w art. 62b oraz
w razie umorzenia lub warunkowego umorzenia postępowania karnego orzeka się
przepadek środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji
psychoaktywnej, nawet jeżeli nie były własnością sprawcy. Sąd, orzekając
©Kancelaria Sejmu s. 72/78
20.09.2018
przepadek przedmiotów, może zarządzić ich zniszczenie. Z czynności zniszczenia
sporządza się protokół.
3. Przepadku nie orzeka się, jeżeli środek odurzający, substancja
psychotropowa lub nowa substancja psychoaktywna są własnością osoby trzeciej,
a sprawca uzyskał je w drodze przestępstwa lub wykroczenia albo wszedł w ich
posiadanie w sposób rażąco naruszający obowiązki pracownicze albo warunki
umowy łączącej go z właścicielem tych środków odurzających, substancji
psychotropowych lub nowych substancji psychoaktywnych.
4. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 53–63 sąd może orzec
na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii nawiązkę w wysokości do 50 000 zł.
5. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do sprawcy przestępstwa określonego
w art. 62 ust. 1 i art. 62b ust. 1, jeżeli jest on osobą uzależnioną.
Art. 70a. 1. Jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie, że sprawca jest osobą
uzależnioną lub używającą szkodliwie substancji psychoaktywnej, sąd,
a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, zarządza zebranie przez osoby,
które na zasadach wskazanych w ustawie uzyskały certyfikat specjalisty
psychoterapii uzależnień, informacji na temat używania przez oskarżonego
środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji
psychoaktywnych lub środków zastępczych.
2. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
zbierania informacji, o których mowa w ust. 1, warunki, jakie muszą spełniać
osoby uprawnione do dokonania tych czynności, oraz wysokość ryczałtu
przysługującego za zebranie informacji, mając na względzie zebranie stosownych
danych o osobie oskarżonego z punktu widzenia możliwości i celowości
zastosowania środków przewidzianych w art. 71 i 72.
Art. 71. 1. W razie skazania osoby uzależnionej za przestępstwo pozostające
w związku z używaniem środka odurzającego, substancji psychotropowej lub
nowej substancji psychoaktywnej na karę pozbawienia wolności, której wykonanie
warunkowo zawieszono, sąd zobowiązuje skazanego do poddania się leczeniu lub
rehabilitacji w podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności
leczniczej i oddaje go pod dozór wyznaczonej osoby, instytucji lub stowarzyszenia.
©Kancelaria Sejmu s. 73/78
20.09.2018
2. Sąd może zarządzić wykonanie zawieszonej kary pozbawienia wolności,
jeżeli skazany w okresie próby uchyla się od obowiązku, o którym mowa w ust. 1,
albo dopuszcza się rażącego naruszenia regulaminu zakładu, do którego został
skierowany.
3. W razie skazania osoby uzależnionej, z uwzględnieniem warunków
określonych w ust. 1, na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia
jej wykonania, sąd może orzec umieszczenie sprawcy przed wykonaniem kary
w odpowiednim podmiocie leczniczym.
4. Czasu pobytu w podmiocie leczniczym nie określa się z góry, nie może on
jednak być dłuższy niż 2 lata. O zwolnieniu z podmiotu leczniczego rozstrzyga sąd
na podstawie wyników leczenia lub rehabilitacji. Jeżeli skazany nie poddaje się
leczeniu lub rehabilitacji albo dopuszcza się rażącego naruszenia regulaminu
podmiotu leczniczego, zwolnienie może nastąpić także na wniosek podmiotu
leczniczego.
5. Sąd rozstrzyga po zakończeniu leczenia lub rehabilitacji, czy orzeczoną
karę pozbawienia wolności należy wykonać.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
postępowania w przedmiocie leczenia lub rehabilitacji osób uzależnionych,
o których mowa w ust. 1–3, mając na względzie dobro osoby uzależnionej.
Art. 72. 1. Jeżeli osoba uzależniona lub używająca szkodliwie substancji
psychoaktywnej, której zarzucono popełnienie przestępstwa pozostającego
w związku z używaniem środka odurzającego, substancji psychotropowej lub
nowej substancji psychoaktywnej, zagrożonego karą pozbawienia wolności
nieprzekraczającą 5 lat, podda się leczeniu, rehabilitacji lub udziałowi w programie
edukacyjno-profilaktycznym prowadzonym przez podmiot leczniczy lub inny
podmiot działający w ochronie zdrowia, prokurator może zawiesić postępowanie
do czasu zakończenia leczenia, rehabilitacji lub udziału w programie.
2. Po podjęciu postępowania prokurator, uwzględniając wyniki leczenia,
rehabilitacji lub udziału w programie edukacyjno-profilaktycznym, postanawia
o dalszym prowadzeniu postępowania albo występuje do sądu z wnioskiem o
warunkowe umorzenie postępowania.
©Kancelaria Sejmu s. 74/78
20.09.2018
3. Na postanowienie o dalszym prowadzeniu postępowania podejrzanemu
przysługuje zażalenie.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, warunkowe umorzenie
postępowania można także zastosować wobec sprawcy przestępstwa zagrożonego
karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności. Zastosowaniu warunkowego
umorzenia postępowania nie stoi na przeszkodzie uprzednia karalność sprawcy.
Art. 73. Przepis art. 72 stosuje się odpowiednio w postępowaniu sądowym do
chwili zamknięcia przewodu sądowego.
Art. 73a. 1. Jeżeli przemawiają za tym względy lecznicze i wychowawcze,
skazanemu uzależnionemu od środków odurzających, substancji psychotropowych
lub nowych substancji psychoaktywnych, odbywającemu karę pozbawienia
wolności za przestępstwo popełnione w związku z używaniem takich środków lub
substancji można udzielić przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności,
o której mowa w art. 153 § 1 Kodeksu karnego wykonawczego, w celu podjęcia
leczenia lub rehabilitacji.
2. Warunkiem udzielenia przerwy jest wykazanie przez skazanego, że ma
zagwarantowane miejsce leczenia lub rehabilitacji w odpowiednim podmiocie
leczniczym odpowiadającym jego potrzebom terapeutycznym.
3. Sąd penitencjarny odmawia udzielenia przerwy w wykonaniu kary
pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w związku z używaniem
środków odurzających, substancji psychotropowych lub nowych substancji
psychoaktywnych, jeżeli skazany nie wyraził wcześniej zgody na objęcie go
stosownym leczeniem lub rehabilitacją, o których mowa w art. 117 Kodeksu
karnego wykonawczego.
4. Udzielenie przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności jest
dopuszczalne, jeżeli skazanemu do końca odbycia kary pozbawienia wolności
pozostało nie więcej niż 2 lata.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, sąd penitencjarny, po zakończeniu
leczenia lub rehabilitacji i uwzględniając ich wyniki, zarządza dalsze wykonywanie
kary pozbawienia wolności albo warunkowo zwalnia skazanego z odbycia reszty
kary pozbawienia wolności, niezależnie od tego, czy są spełnione przesłanki,
o których mowa w art. 78 Kodeksu karnego.
©Kancelaria Sejmu s. 75/78
20.09.2018
Art. 74. W zakresie uregulowanym w niniejszym rozdziale nie stosuje się
środków zabezpieczających określonych w art. 93a § 1 pkt 1–3 Kodeksu karnego
w odniesieniu do sprawców, o których mowa w art. 93c pkt 5 Kodeksu karnego.
Rozdział 8
Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe
Art. 75–81. (pominięte)
Art. 82. Zezwolenia wydane na podstawie art. 23 ust. 1–3 i 8, art. 25 ust. 2 i 3
oraz art. 27 ust. 1 i 2 ustawy, o której mowa w art. 90, zachowują ważność po
wejściu w życie niniejszej ustawy.
Art. 83. Zezwolenia na leczenie substytucyjne wydane na podstawie
przepisów dotychczasowych stają się z dniem wejścia w życie ustawy
zezwoleniami, o których mowa w art. 28.
Art. 84. 1. Zezwolenia na kontraktację maku lub konopi włóknistych wydane
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy tracą ważność z dniem 31 grudnia
2005 r.
2. W przypadku gdy podmiot posiadający zezwolenie, o którym mowa
w ust. 1, wystąpi, w terminie do dnia 31 grudnia 2005 r., z wnioskiem o wydanie
zezwolenia na wykonywanie działalności w zakresie skupu maku lub konopi
włóknistych, dotychczasowe zezwolenie zachowuje ważność do dnia, w którym
decyzja wydana po rozpatrzeniu wniosku stanie się ostateczna.
Art. 85. Certyfikaty ukończenia specjalistycznego szkolenia w dziedzinie
uzależnienia od narkotyków w zakresie specjalisty terapii uzależnień i instruktora
terapii uzależnień uzyskane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stają się
certyfikatami specjalisty terapii uzależnień i instruktora terapii uzależnień
w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.
Art. 86. Osoby zatrudnione w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy
w jednostkach prowadzących rehabilitację, które nie uzyskały certyfikatu
specjalisty terapii uzależnień lub instruktora terapii uzależnień, są obowiązane do
ukończenia szkolenia, o którym mowa w art. 27 ust. 1, w terminie 5 lat od dnia
wejścia w życie ustawy.
©Kancelaria Sejmu s. 76/78
20.09.2018
Art. 87. (pominięty)
Art. 88. 1. Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działające
na podstawie niniejszej ustawy wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki
Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działającego na
podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90.
2. Mienie użytkowane przez Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania
Narkomanii działające na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90,
staje się z dniem wejścia w życie ustawy mieniem użytkowanym przez Krajowe
Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działające na podstawie niniejszej
ustawy.
3. Przejście praw i mienia Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania
Narkomanii działającego na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa
w art. 90, na Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, działające na
podstawie niniejszej ustawy, następuje nieodpłatnie oraz jest wolne od podatków
i opłat.
4. Pracownicy Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii
działającego na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90, z dniem
wejścia w życie ustawy stają się pracownikami Krajowego Biura do Spraw
Przeciwdziałania Narkomanii działającego na podstawie niniejszej ustawy.
Art. 89. Akty wykonawcze wydane na podstawie art. 5 ust. 6, art. 9 ust. 4,
art. 11 ust. 3, art. 12 ust. 3, art. 14 ust. 4, art. 15 ust. 5, art. 16, art. 22 ust. 5, art. 23
ust. 14, art. 24 ust. 2, art. 25 ust. 4, art. 27 ust. 6, art. 28 ust. 4, art. 29 ust. 2, art. 30
ust. 2, art. 31 ust. 2b i art. 56 ust. 6 ustawy, o której mowa w art. 90 niniejszej
ustawy, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie
art. 7 ust. 5, art. 12 ust. 4, art. 22 ust. 3, art. 23 ust. 4, art. 24 ust. 6, art. 27 ust. 12
i 13, art. 28 ust. 7, art. 29 ust. 2, art. 34 ust. 5, art. 35 ust. 10, art. 36 ust. 3, art. 37
ust. 12, art. 38 ust. 5, art. 40 ust. 6, art. 41 ust. 5, art. 42 ust. 2, art. 43 ust. 2 i art. 44
ust. 9.
Art. 90. Traci moc ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. z 2003 r. poz. 198 i 1143, z 2004 r. poz. 2390 oraz z 2005 r.
poz. 1462).
©Kancelaria Sejmu s. 77/78
20.09.2018
Art. 91. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia4)
.

4) Ustawa została ogłoszona w dniu 19 września 2005 r.
©Kancelaria Sejmu s. 78/78
20.09.2018
Załączniki do ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r.
Załącznik nr 1
(uchylony)
Załącznik nr 2
(uchylony)

©Kancelaria Sejmu s. 1/22
14.09.2020
Dz. U. 2015 poz. 1916
U S T A W A
z dnia 11 września 2015 r.
o zdrowiu publicznym
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Ustawa określa zadania z zakresu zdrowia publicznego, podmioty
uczestniczące w realizacji tych zadań oraz zasady finansowania zadań z zakresu
zdrowia publicznego.
<1a. Ustawa określa także zasady ustalania i pobierania opłaty od napojów
z dodatkiem substancji o właściwościach słodzących, o których mowa w art. 12a
ust. 1 pkt 1, oraz kofeiny lub tauryny w produkcie gotowym do spożycia.>
2. Przez zdrowie publiczne rozumie się zadania określone w art. 2.
Art. 2. Zadania z zakresu zdrowia publicznego obejmują:
1) monitorowanie i ocenę stanu zdrowia społeczeństwa, zagrożeń zdrowia oraz
jakości życia związanej ze zdrowiem społeczeństwa;
2) edukację zdrowotną dostosowaną do potrzeb różnych grup społeczeństwa,
w szczególności dzieci, młodzieży i osób starszych;
3) promocję zdrowia;
4) profilaktykę chorób;
5) działania w celu rozpoznawania, eliminowania lub ograniczania zagrożeń
i szkód dla zdrowia fizycznego i psychicznego w środowisku zamieszkania,
nauki, pracy i rekreacji;
6) analizę adekwatności i efektywności udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej
w odniesieniu do rozpoznanych potrzeb zdrowotnych społeczeństwa;
7) inicjowanie i prowadzenie:
a) działalności naukowej w zakresie zdrowia publicznego,
b) współpracy międzynarodowej dotyczącej działalności naukowej w zakresie
zdrowia publicznego;
Opracowano na
podstawie t.j. Dz.
U. z 2019 r. poz.
2365, z 2020 r.
poz. 322, 1492.
Dodany ust. 1a w
art. 1 wejdzie w
życie z dn.
01.01.2021 r. (Dz.
U. z 2020 r. poz.
1492 i 1493).
©Kancelaria Sejmu s. 2/22
14.09.2020
8) rozwój kadr uczestniczących w realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego;
9) ograniczanie nierówności w zdrowiu wynikających z uwarunkowań społeczno-
-ekonomicznych;
10) działania w obszarze aktywności fizycznej.
Art. 3. 1. Zadania z zakresu zdrowia publicznego realizują, współdziałając ze
sobą, organy administracji rządowej, zgodnie z kompetencjami określonymi
w ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 945, 1248, 1696 i 2170), państwowe jednostki organizacyjne, w tym
agencje wykonawcze, a także jednostki samorządu terytorialnego, realizujące zadania
własne polegające na promocji lub ochronie zdrowia.
2. W realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego mogą uczestniczyć
podmioty, których cele statutowe lub przedmiot działalności dotyczą spraw objętych
zadaniami określonymi w art. 2, w tym organizacje pozarządowe i podmioty,
o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2019 r. poz. 688, 1570 i 2020).
3. W realizacji zadań, o których mowa w art. 2 pkt 1, samorząd gminy oraz
samorząd powiatu mogą współpracować z samorządem województwa.
4. W realizacji zadań, o których mowa w art. 2 pkt 6, samorząd województwa
współpracuje z wojewodą.
5. Narodowy Fundusz Zdrowia realizuje zadania z zakresu zdrowia publicznego
obejmujące finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej na zasadach określonych
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1373, z późn. zm.1)
)
oraz dofinansowanie programów polityki zdrowotnej na zasadach określonych
w art. 48d tej ustawy.
Rozdział 2
Koordynacja i opiniowanie realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego
Art. 4. 1. Zadania wynikające z ustawy koordynuje minister właściwy do spraw
zdrowia.
2. Do zadań ministra właściwego do spraw zdrowia w zakresie koordynacji
zadań z zakresu zdrowia publicznego należy:

1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2019 r. poz. 1394,
1590, 1694, 1726, 1818, 1905 i 2020.
©Kancelaria Sejmu s. 3/22
14.09.2020
1) przygotowanie projektu Narodowego Programu Zdrowia, o którym mowa
w art. 9 ust. 1;
2) monitorowanie realizacji zadań, o których mowa w art. 2;
3) zapewnianie spójności zadań realizowanych przez organy i podmioty, o których
mowa w art. 3;
4) sygnalizowanie właściwym organom i podmiotom, o których mowa w art. 3,
potrzeby podjęcia określonych zadań z zakresu zdrowia publicznego;
5) gromadzenie i analizowanie informacji dotyczących sytuacji zdrowotnej
społeczeństwa i rozpowszechnienia czynników ryzyka oraz udostępnianie tych
informacji w sposób uniemożliwiający identyfikację osób, których dotyczą;
6) analizowanie informacji, o których mowa w art. 12;
7) sporządzanie informacji o zadaniach z zakresu zdrowia publicznego
zrealizowanych lub podjętych w danym roku, wraz z ich ewaluacją.
3. Do realizacji zadań, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2 i 6, minister właściwy
do spraw zdrowia może powoływać zespoły robocze składające się z osób
posiadających wiedzę i doświadczenie związane z realizacją zadań z zakresu zdrowia
publicznego. Działalność zespołów jest finansowana z budżetu państwa z części
pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia.
4. Rada Ministrów może, na podstawie art. 10 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 8 sierpnia
1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2019 r. poz. 1171), ustanowić Pełnomocnika
Rządu do spraw zdrowia publicznego. Pełnomocnik, w zakresie określonym
w przepisach o jego ustanowieniu, realizuje zadania ministra właściwego do spraw
zdrowia z zakresu zdrowia publicznego wynikające z ustawy.
Art. 5. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia współdziała z organami władzy
publicznej, jednostkami podległymi lub nadzorowanymi przez ministra właściwego
do spraw zdrowia, w tym z Narodowym Funduszem Zdrowia, Narodowym Instytutem
Zdrowia Publicznego – Państwowym Zakładem Higieny, jednostkami właściwymi
w sprawach przeciwdziałania uzależnieniom, Instytutem Medycyny Wsi, Głównym
Inspektorem Sanitarnym, a także Centralnym Instytutem Ochrony Pracy –
Państwowym Instytutem Badawczym, Głównym Inspektorem Sanitarnym Wojska
Polskiego oraz podmiotami, o których mowa w art. 3 ust. 2.
2. Organy władzy publicznej oraz państwowe jednostki organizacyjne są
obowiązane do współpracy i udzielania pomocy ministrowi właściwemu do spraw
zdrowia, w tym do bezpłatnego udostępniania mu informacji, dokumentów i danych,
©Kancelaria Sejmu s. 4/22
14.09.2020
którymi dysponują, niezbędnych do realizacji jego zadań, w terminie określonym
przez ministra właściwego do spraw zdrowia. Dane są udostępniane w postaci zbiorów
danych jednostkowych uniemożliwiających identyfikację osób, których dotyczą.
Art. 6. 1. Tworzy się Radę do spraw Zdrowia Publicznego, zwaną dalej „Radą”,
pełniącą funkcję opiniodawczo-doradczą dla ministra właściwego do spraw zdrowia.
2. Do zadań Rady należy:
1) opiniowanie projektu Narodowego Programu Zdrowia, o którym mowa w art. 9
ust. 1, i ewaluacja wdrażania tego programu;
2) przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia propozycji nowych
zadań służących realizacji celów operacyjnych Narodowego Programu Zdrowia,
o którym mowa w art. 9 ust. 1;
3) wykonywanie innych zadań opiniodawczo-doradczych w zakresie zdrowia
publicznego powierzonych przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
3. Obsługę Rady zapewnia komórka organizacyjna w urzędzie obsługującym
ministra właściwego do spraw zdrowia.
4. Koszty funkcjonowania Rady są pokrywane z budżetu państwa z części
pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia.
Art. 7. 1. Rada składa się z:
1) przedstawiciela Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;
2) przedstawicieli każdego z ministrów kierujących działami administracji
rządowej;
3) konsultantów krajowych w dziedzinach: zdrowia publicznego, epidemiologii,
chorób zakaźnych, kardiologii, onkologii klinicznej, diabetologii, psychiatrii,
medycyny pracy, zdrowia środowiskowego oraz pielęgniarstwa;
4) nie więcej niż czterech przedstawicieli wskazanych przez stronę samorządową
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego;
5) przedstawiciela Narodowego Funduszu Zdrowia;
6) przedstawiciela Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego
Zakładu Higieny;
7) przedstawiciela Instytutu Żywności i Żywienia;
8) przedstawiciela Głównego Inspektora Sanitarnego;
9) (uchylony)
10) przedstawiciela Głównego Inspektora Sanitarnego Wojska Polskiego;
11) przedstawiciela Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych;
©Kancelaria Sejmu s. 5/22
14.09.2020
12) przedstawiciela Naczelnej Rady Lekarskiej;
13) przedstawiciela Naczelnej Rady Aptekarskiej;
14) przedstawiciela Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych;
15) nie więcej niż dwóch przedstawicieli reprezentatywnych organizacji
pracodawców;
16) przedstawiciela organizacji pozarządowych i podmiotów, o których mowa
w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie, których cele statutowe lub przedmiot działalności
dotyczą spraw objętych zadaniami określonymi w art. 2.
2. Członków Rady powołuje minister właściwy do spraw zdrowia:
1) na wniosek właściwego organu, organizacji lub podmiotu, o których mowa
w ust. 1 pkt 1, 2 i 4–14, z wyjątkiem członka powoływanego z własnej
inicjatywy;
2) spośród osób zgłoszonych, w terminie 14 dni od dnia publikacji na stronie
podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu obsługującego ministra
właściwego do spraw zdrowia ogłoszenia o zamiarze powołania Rady lub zmian
w jej składzie, przez organizacje lub podmioty określone w ust. 1 pkt 15 i 16.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia odwołuje członka Rady z własnej
inicjatywy albo na wniosek właściwego organu, organizacji lub podmiotu, o których
mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 4–16. W przypadku odwołania członka Rady z własnej
inicjatywy minister właściwy do spraw zdrowia niezwłocznie powiadamia o tym
właściwy organ, organizację lub podmiot.
4. Przewodniczącego Rady wyznacza minister właściwy do spraw zdrowia.
5. Rada podejmuje uchwały zwykłą większością głosów w obecności co
najmniej połowy jej członków. W przypadku równej liczby głosów decyduje głos
przewodniczącego Rady.
6. W posiedzeniach Rady mogą brać udział z głosem doradczym osoby
zaproszone przez przewodniczącego Rady.
7. W celu realizacji zadań określonych w art. 6 ust. 2 Rada może tworzyć
zespoły robocze.
8. W skład zespołów, o których mowa w ust. 7, mogą wchodzić osoby niebędące
członkami Rady.
9. Szczegółowy tryb pracy Rady określa regulamin pracy Rady uchwalony przez
Radę i zatwierdzony przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
©Kancelaria Sejmu s. 6/22
14.09.2020
Art. 8. 1. Członkom Rady oraz osobom, o których mowa w art. 7 ust. 6 i 8,
w związku z wykonywanymi czynnościami przysługuje zwrot kosztów przejazdu
w wysokości i na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie
art. 775
§ 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1040, 1043 i 1495).
2. Pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od pracy na czas niezbędny
do wzięcia udziału w posiedzeniach Rady. W przypadku skorzystania przez
pracownika ze zwolnienia od pracy pracodawca wydaje zaświadczenie określające
wysokość utraconego wynagrodzenia za czas tego zwolnienia w celu uzyskania przez
pracownika od ministra właściwego do spraw zdrowia rekompensaty pieniężnej z tego
tytułu – w wysokości przewidzianej w zaświadczeniu, chyba że obowiązujące u
danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują zachowanie przez pracownika
prawa do wynagrodzenia za czas zwolnienia.
3. Zwrot kosztów przejazdu oraz rekompensata, o których mowa w ust. 1 i 2, są
finansowane z budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji ministra
właściwego do spraw zdrowia.
Rozdział 3
Narodowy Program Zdrowia i Komitet Sterujący Narodowego Programu
Zdrowia
Art. 9. 1. Narodowy Program Zdrowia, zwany dalej „NPZ”, jest dokumentem
ustanawianym w celu realizacji polityki zdrowia publicznego i opiera się na
współdziałaniu organów administracji rządowej, jednostek samorządu terytorialnego
oraz podmiotów, o których mowa w art. 3 ust. 2.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, NPZ obejmujący:
1) cel strategiczny NPZ ukierunkowany na wydłużenie życia w zdrowiu ludności
Rzeczypospolitej Polskiej i poprawę jakości życia związanej ze zdrowiem oraz
ograniczanie społecznych nierówności w zdrowiu,
2) cele operacyjne służące realizacji celu strategicznego ukierunkowane na
zmniejszenie narażenia społeczeństwa na największe zagrożenia zdrowia,
3) zadania służące realizacji celów operacyjnych,
4) podmioty odpowiedzialne za realizację zadań,
5) realizatorów zadań,
6) tryb i wysokość finansowania zadań,
©Kancelaria Sejmu s. 7/22
14.09.2020
7) wskaźniki i sposób monitorowania i ewaluacji NPZ
– mając na uwadze stan zdrowia społeczeństwa, skalę występowania czynników
ryzyka zdrowotnego i czynników o działaniu ochronnym dla zdrowia oraz
efektywność i skuteczność zadań podejmowanych na rzecz poprawy stanu zdrowia
i jakości życia.
3. NPZ sporządza się na okres nie krótszy niż 5 lat.
4. Na realizację zadań określonych w NPZ jednostki samorządu terytorialnego
oraz podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 2, mogą otrzymywać dotacje celowe
z budżetu państwa.
Art. 10. 1. Tworzy się Komitet Sterujący Narodowego Programu Zdrowia,
zwany dalej „Komitetem”. Do zadań Komitetu należy bieżąca koordynacja działań
i rozwiązywanie problemów związanych z realizacją NPZ.
2. Komitet składa się z przedstawicieli ministrów wskazanych w NPZ jako
podmioty odpowiedzialne za realizację zadań w nim określonych, w randze sekretarza
lub podsekretarza stanu, oraz z ministra właściwego do spraw zdrowia.
3. Członków Komitetu powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw zdrowia
na wniosek właściwych ministrów.
4. Przewodniczącym Komitetu jest minister właściwy do spraw zdrowia.
5. Komitet podejmuje rozstrzygnięcia zwykłą większością głosów w obecności
co najmniej połowy jego członków. W przypadku równej liczby głosów decyduje głos
przewodniczącego Komitetu.
6. Członkowie Komitetu odpowiadają za wdrażanie zadań NPZ w zakresie
właściwym dla reprezentowanego ministra.
7. Obsługę Komitetu zapewnia komórka organizacyjna w urzędzie
obsługującym ministra właściwego do spraw zdrowia.
8. Członkom Komitetu, w związku z wykonywanymi czynnościami, nie
przysługuje wynagrodzenie.
9. Koszty funkcjonowania Komitetu są pokrywane z budżetu państwa z części
pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia.
10. Szczegółowy tryb pracy Komitetu określa regulamin pracy Komitetu
uchwalony przez Komitet.
Art. 11. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia może zgłaszać do Prezesa Rady
Ministrów wnioski dotyczące realizacji zadań z zakresu spraw wskazanych w NPZ.
©Kancelaria Sejmu s. 8/22
14.09.2020
2. Podmiot wskazany jako odpowiedzialny za realizację zadań z zakresu spraw
wskazanych w NPZ, dla osiągnięcia celów określonych w tym programie, jest
obowiązany współdziałać z ministrem właściwym do spraw zdrowia.
Art. 12. 1. Organy administracji rządowej, z wyłączeniem wojewody, agencje
wykonawcze oraz inne państwowe jednostki organizacyjne uczestniczące w realizacji
zadań z zakresu zdrowia publicznego przekazują ministrowi właściwemu do spraw
zdrowia, do dnia 30 kwietnia każdego roku, roczną informację o zrealizowanych lub
podjętych w ubiegłym roku zadaniach z zakresu zdrowia publicznego.
2. Jednostki samorządu terytorialnego przekazują właściwemu wojewodzie, do
dnia 31 marca każdego roku, roczną informację o zrealizowanych lub podjętych
w ubiegłym roku zadaniach z zakresu zdrowia publicznego.
3. Wojewoda weryfikuje informację, o której mowa w ust. 2, pod względem:
1) spełniania wymagań, o których mowa w ust. 7;
2) zgodności realizowanych przez jednostkę samorządu terytorialnego celów
i podjętych lub zrealizowanych zadań z celami operacyjnymi i zadaniami
służącymi do ich realizacji, określonymi w NPZ.
4. W przypadku braku możliwości zweryfikowania informacji w zakresie,
o którym mowa w ust. 3, wojewoda występuje do jednostki samorządu terytorialnego
o jej uzupełnienie lub dostosowanie do wymagań, o których mowa w ust. 7.
5. Wojewoda na podstawie informacji, o których mowa w ust. 2, przygotowuje
informację zbiorczą wraz z opinią dotyczącą zgodności zrealizowanych lub podjętych
zadań z priorytetami dla regionalnej polityki zdrowotnej, o których mowa w art. 95c
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych.
6. Informację zbiorczą oraz opinię, o których mowa w ust. 5, wojewoda, wraz
z informacjami o zadaniach zrealizowanych przez niego w okresie objętym
sprawozdaniem, przekazuje ministrowi właściwemu do spraw zdrowia do dnia
30 września każdego roku.
7. Informacje, o których mowa w ust. 1, 2 i 5, zawierają:
1) określenie odpowiednio organu sporządzającego informację lub ją
przekazującego;
2) wskazanie realizowanego celu operacyjnego NPZ dla podjętych lub
zrealizowanych zadań z zakresu zdrowia publicznego, jeżeli dotyczy;
©Kancelaria Sejmu s. 9/22
14.09.2020
3) opis zadań z zakresu zdrowia publicznego zrealizowanych lub podjętych
w ubiegłym roku;
4) wskazanie źródeł i wysokości finansowania zadań zrealizowanych lub podjętych
w ubiegłym roku;
5) inne informacje uznane przez dany organ za istotne w zakresie zadań podjętych
w ubiegłym roku.
8. Na podstawie informacji oraz opinii, o których mowa w ust. 1, 2 i 5, minister
właściwy do spraw zdrowia sporządza, co dwa lata, informację o zrealizowanych lub
podjętych zadaniach z zakresu zdrowia publicznego, o której mowa w art. 4 ust. 2
pkt 7, zawierającą ocenę zgodności zrealizowanych lub podjętych przez jednostki
samorządu terytorialnego zadań z priorytetami dla regionalnej polityki zdrowotnej,
o których mowa w art. 95c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Minister właściwy do spraw
zdrowia przekazuje informację Radzie Ministrów do dnia 30 listopada roku
następującego po ostatnim roku objętym informacją.
9. W przypadku stwierdzenia niezgodności zadań realizowanych przez jednostkę
samorządu terytorialnego z priorytetami dla regionalnej polityki zdrowotnej
wojewoda przekazuje swoją opinię w tym zakresie organowi stanowiącemu danej
jednostki.
10. Rada Ministrów przekazuje Sejmowi informację, o której mowa w ust. 8, nie
później niż w terminie trzech miesięcy od dnia przyjęcia jej przez Radę Ministrów.
11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
sposób przekazywania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz wzór dokumentu
zawierającego taką informację, uwzględniając możliwość sprawnego
przeprowadzenia analizy uzyskanych informacji i ich przetworzenia w celu
sporządzenia informacji, o której mowa w ust. 5.
Rozdział 3a
Opłata od środków spożywczych
Art. 12a. 1. Wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:
1) cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków
spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących,
o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności
Dodany rozdział
3a wejdzie w
życie z dn.
01.01.2021 r. (Dz.
U. z 2020 r. poz.
1492 i 1493).
©Kancelaria Sejmu s. 10/22
14.09.2020
(Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.2)
), zwanym dalej
„rozporządzeniem nr 1333/2008”,
2) kofeiny lub tauryny
– podlega opłacie, zwanej dalej „opłatą”.
2. Przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa
w ust. 1, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty
opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest
prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez:
producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot
nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub
importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.
3. Przez sprzedaż detaliczną, o której mowa w ust. 2, rozumie się
dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności
gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie
umowy zawartej:

2) Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 75 z 23.03.2010, str. 17,
Dz. Urz. UE L 295 z 12.11.2011, str. 1, Dz. Urz. UE L 311 z 20.11.2013, str. 17, Dz. Urz. UE L 295
z 12.11.2015, str. 178 i 205, Dz. Urz. UE L 78 z 17.03.2012, str. 1, Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2012,
str. 14, Dz. Urz. UE L 144 z 05.06.2012, str. 16, 19 i 22, Dz. Urz. UE L 169 z 29.06.2012, str. 43,
Dz. Urz. UE L 173 z 03.07.2012, str. 8, Dz. Urz. UE L 196 z 24.07.2012, str. 52, Dz. Urz. UE L 310
z 09.11.2012, str. 41, Dz. Urz. UE L 313 z 13.11.2012, str. 11, Dz. Urz. UE L 333 z 05.12.2012,
str. 34, 37 i 40, Dz. Urz. UE L 336 z 08.12.2012, str. 75, Dz. Urz. UE L 13 z 17.01.2013, str. 1,
Dz. Urz. UE L 77 z 20.03.2013, str. 3, Dz. Urz. UE L 79 z 21.03.2013, str. 24, Dz. Urz. UE L 129
z 14.05.2013, str. 28, Dz. Urz. UE L 150 z 04.06.2013, str. 13 i 17, Dz. Urz. UE L 202 z 27.07.2013,
str. 8, Dz. Urz. UE L 204 z 31.07.2013, str. 32 i 35, Dz. Urz. UE L 230 z 29.08.2013, str. 1, 7 i 12,
Dz. Urz. UE L 252 z 24.09.2013, str. 11, Dz. Urz. UE L 289 z 31.10.2013, str. 58 i 61, Dz. Urz.
UE L 328 z 07.12.2013, str. 79, Dz. Urz. UE L 21 z 24.01.2014, str. 9, Dz. Urz. UE L 76
z 15.03.2014, str. 22, Dz. Urz. UE L 89 z 25.03.2014, str. 36, Dz. Urz. UE L 143 z 15.05.2014, str. 6,
Dz. Urz. UE L 145 z 16.05.2014, str. 32 i 35, Dz. Urz. UE L 151 z 21.05.2014, str. 26, Dz. Urz.
UE L 166 z 05.06.2014, str. 11, Dz. Urz. UE L 182 z 21.06.2014, str. 23, Dz. Urz. UE L 252
z 26.08.2014, str. 11, Dz. Urz. UE L 270 z 11.09.2014, str. 1, Dz. Urz. UE L 272 z 13.09.2014, str. 8,
Dz. Urz. UE L 298 z 16.10.2014, str. 9, Dz. Urz. UE L 299 z 17.10.2014, str. 19 i 22, Dz. Urz.
UE L 88 z 01.04.2015, str. 1 i 4, Dz. Urz. UE L 106 z 24.04.2015, str. 16, Dz. Urz. UE L 107
z 25.04.2015, str. 1 i 17, Dz. Urz. UE L 210 z 07.08.2015, str. 22, Dz. Urz. UE L 213 z 12.08.2015,
str. 22, Dz. Urz. UE L 213 z 12.08.2015, str. 1, Dz. Urz. UE L 253 z 30.09.2015, str. 3, Dz. Urz.
UE L 266 z 13.10.2015, str. 27, Dz. Urz. UE L 13 z 20.01.2016, str. 46, Dz. Urz. UE L 50
z 26.02.2016, str. 25, Dz. Urz. UE L 61 z 08.03.2016, str. 1, Dz. Urz. UE L 78 z 24.03.2016, str. 47,
Dz. Urz. UE L 87 z 02.04.2016, str. 1, Dz. Urz. UE L 117 z 03.05.2016, str. 28, Dz. Urz. UE L 120
z 05.05.2016, str. 4, Dz. Urz. UE L 272 z 07.10.2016, str. 2, Dz. Urz. UE L 50 z 28.02.2017, str. 15,
Dz. Urz. UE L 125 z 18.05.2017, str. 7, Dz. Urz. UE L 134 z 23.05.2017, str. 3 i 18, Dz. Urz.
UE L 184 z 15.07.2017, str. 3 i 8, Dz. Urz. UE L 199 z 29.07.2017, str. 8, Dz. Urz. UE L 13
z 18.01.2018, str. 21, Dz. Urz. UE L 17 z 23.01.2018, str. 11 i 14, Dz. Urz. UE L 104 z 24.04.2018,
str. 57, Dz. Urz. UE L 114 z 07.05.2018, str. 10, Dz. Urz. UE L 116 z 07.05.2018, str. 5, Dz. Urz.
UE L 245 z 01.10.2018, str. 1, Dz. Urz. UE L 247 z 03.10.2018, str. 1, Dz. Urz. UE L 251
z 05.10.2018, str. 13, Dz. Urz. UE L 253 z 09.10.2018, str. 36, Dz. Urz. UE L 60 z 28.02.2019, str. 35,
Dz. Urz. UE L 132 z 20.05.2019, str. 15 i 18, Dz. Urz. UE L 132 z 29.05.2019, str. 54 oraz Dz. Urz.
UE L 257 z 08.10.2019, str. 11.
©Kancelaria Sejmu s. 11/22
14.09.2020
1) w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja
2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),
2) poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia
30 maja 2014 r. o prawach konsumenta
– także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi
odrębnie niezaewidencjonowanej.
Art. 12b. 1. Za napój, o którym mowa w art. 12a ust. 1, uważa się wyrób
w postaci napoju oraz syrop będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej
Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11, w którego
składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a
ust. 1, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie.
2. Opłacie nie podlega wprowadzenie na rynek krajowy napojów:
1) będących wyrobami medycznymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 38 ustawy
z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 186);
2) będących suplementami diety w rozumieniu art. 3 ust. 3 pkt 39 ustawy
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1252 oraz z 2020 r. poz. 284 i 285);
3) będących żywnością specjalnego przeznaczenia medycznego, preparatami
do początkowego żywienia niemowląt, preparatami do dalszego żywienia
niemowląt, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 609/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie żywności
przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci oraz żywności specjalnego
przeznaczenia medycznego i środków spożywczych zastępujących
całodzienną dietę, do kontroli masy ciała oraz uchylającym dyrektywę Rady
92/52/EWG, dyrektywy Komisji 96/8/WE, 1999/21/WE, 2006/125/WE
i 2006/141/WE, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/39/WE
oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 41/2009 i (WE) nr 953/2009 (Dz. Urz.
UE L 181 z 29.06.2013, str. 35, z późn. zm.3)
);
4) będących wyrobami akcyzowymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 722);

3) Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 349 z 05.12.2014, str. 67,
Dz. Urz. UE L 25 z 02.02.2016, str. 1, Dz. Urz. UE L 158 z 21.06.2017, str. 5, Dz. Urz. UE L 230
z 06.09.2017, str. 1, Dz. Urz. UE L 234 z 12.09.2017, str. 7, Dz. Urz. UE L 259 z 07.10.2017, str. 2
oraz Dz. Urz. UE L 94 z 12.04.2018, str. 1.
©Kancelaria Sejmu s. 12/22
14.09.2020
5) w których udział masowy soku owocowego, warzywnego lub owocowo-
-warzywnego wynosi nie mniej niż 20% składu surowcowego oraz zawartość
cukrów jest mniejsza lub równa 5 g w przeliczeniu na 100 ml napoju;
6) będących roztworami węglowodanowo-elektrolitowymi, o których mowa
w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 432/2012 z dnia 16 maja 2012 r.
ustanawiającym wykaz dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych
dotyczących żywności, innych niż oświadczenia odnoszące się do
zmniejszenia ryzyka choroby oraz rozwoju i zdrowia dzieci (Dz. Urz.
UE L 136 z 25.05.2012, str. 1, z późn. zm.4)
), zwanym dalej
„rozporządzeniem nr 432/2012”, w których zawartość cukrów jest mniejsza
lub równa 5 g w przeliczeniu na 100 ml napoju;
7) będących wyrobami, w których na pierwszym miejscu w wykazie
składników znajduje się mleko albo jego przetwory, niezależnie od ich
sklasyfikowania w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.
Art. 12c. 1. Opłata oraz dodatkowa opłata, o której mowa w art. 12i ust. 1,
stanowią w wysokości:
1) 96,5% przychód Narodowego Funduszu Zdrowia;
2) 3,5% dochód budżetu państwa, w części, której dysponentem jest minister
właściwy do spraw finansów publicznych.
2. Narodowy Fundusz Zdrowia przeznacza środki, o których mowa
w ust. 1 pkt 1, na działania o charakterze edukacyjnym i profilaktycznym oraz
na świadczenia opieki zdrowotnej związane z utrzymaniem i poprawą stanu
zdrowia świadczeniobiorców z chorobami rozwiniętymi na tle niewłaściwych
wyborów i zachowań zdrowotnych, w szczególności z nadwagą i otyłością.
Art. 12d. 1. Obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie
prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej
będącej:
1) podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo
prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta,

4) Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 160 z 12.06.2013, str. 4,
Dz. Urz. UE L 235 z 04.09.2013, str. 3, Dz. Urz. UE L 282 z 24.10.2013, str. 43, Dz. Urz. UE L 14
z 18.01.2014, str. 8, Dz. Urz. UE L 3 z 07.01.2015, str. 3, Dz. Urz. UE L 88 z 01.04.2015, str. 7,
Dz. Urz. UE L 328 z 12.12.2015, str. 46, Dz. Urz. UE L 142 z 31.05.2016, str. 5, Dz. Urz. UE L 230
z 25.08.2016, str. 8, Dz. Urz. UE L 97 z 28.04.2017, str. 24 oraz Dz. Urz. UE L 98 z 11.04.2017,
str. 1.
©Kancelaria Sejmu s. 13/22
14.09.2020
podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy
towarów lub importera napoju;
2) zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi
element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego
napoju dla zamawiającego.
2. W przypadku powstania obowiązku zapłaty opłaty na podstawie
ust. 1 pkt 2 obowiązek ten spoczywa wyłącznie na zamawiającym, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2.
3. Informację o zawarciu umowy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, producent
zgłasza do organu właściwego w sprawie opłaty na piśmie nie później niż w dniu
powstania obowiązku zapłaty opłaty.
4. Informacja o zawarciu umowy zawiera następujące dane:
1) dane producenta oraz podmiotu obowiązanego do zapłaty opłaty:
a) nazwę (firmę) albo imię i nazwisko,
b) adres siedziby albo miejsce zamieszkania,
c) NIP,
d) imię i nazwisko, numer telefonu lub adres poczty elektronicznej osoby
wskazanej do kontaktu;
2) informacje o składzie napojów będących przedmiotem umowy, w tym
o dodatku kofeiny lub tauryny, substancji słodzących, o których mowa
w art. 12a ust. 1 pkt 1, oraz o zawartości cukrów w przeliczeniu na objętość
napojów, w zakresie niezbędnym do obliczenia opłaty, zgodnie z ich
etykietą;
3) datę i podpis producenta lub osoby przez niego upoważnionej.
Art. 12e. 1. Obowiązek zapłaty opłaty powstaje z dniem wprowadzenia na
rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.
2. Producent, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, ma obowiązek
przekazywać podmiotowi obowiązanemu do zapłaty opłaty informacje, o których
mowa w art. 12d ust. 4, w terminie pozwalającym na wypełnienie obowiązków,
o których mowa w art. 12g ust. 1.
3. Obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje,
o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie
sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od
wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.
©Kancelaria Sejmu s. 14/22
14.09.2020
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, pozostałe podmioty
wprowadzające na rynek napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, za których
wprowadzenie została zapłacona opłata, nie uwzględniają tych napojów w
informacji, o której mowa w art. 12g ust. 1 pkt 1.
5. Organem właściwym w sprawie opłaty jest naczelnik urzędu skarbowego
właściwy ze względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę podmiotu
obowiązanego do zapłaty opłaty, o którym mowa w art. 12d ust. 1.
Art. 12f. 1. Na wysokość opłaty składają się następujące części:
1) 0,50 zł za zawartość cukrów w ilości równej lub mniejszej niż 5 g w 100 ml
napoju, lub za zawartość w jakiejkolwiek ilości co najmniej jednej
substancji słodzącej, o których mowa w rozporządzeniu nr 1333/2008,
2) 0,05 zł za każdy gram cukrów powyżej 5 g w 100 ml napoju
– w przeliczeniu na litr napoju.
2. Wysokość opłaty dla napojów zawierających powyżej 5 g cukrów
w 100 ml napoju stanowi sumę części, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2,
z wyłączeniem ust. 7.
3. Napoje zawierające dodatek kofeiny lub tauryny są objęte opłatą
w wysokości 0,10 zł w przeliczeniu na litr napoju.
4. Wysokość opłaty dla napojów zawierających substancje, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 lub 2, oraz kofeinę lub taurynę stanowi odpowiednio sumę części,
o których mowa w ust. 1 pkt 1 lub 2, oraz opłaty, o której mowa w ust. 3.
5. Do obliczenia opłaty zawartość cukrów w 100 ml napoju jest zaokrąglana
w górę do pełnego grama.
6. Maksymalna wysokość opłaty wynosi 1,2 zł w przeliczeniu na 1 litr
napoju.
7. Napoje:
1) w których udział masowy soku owocowego, warzywnego lub owocowo-
-warzywnego wynosi nie mniej niż 20% składu surowcowego,
2) będące roztworami węglowodanowo-elektrolitowymi, o których mowa
w rozporządzeniu nr 432/2012
– zawierające powyżej 5 g cukrów w 100 ml napoju są objęte wyłącznie częścią
opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 2.
Art. 12g. 1. Podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa
w art. 12d ust. 1, są obowiązane:
©Kancelaria Sejmu s. 15/22
14.09.2020
1) składać w postaci elektronicznej informację, opatrzoną podpisem
kwalifikowanym, według wzoru, o którym mowa w ust. 3, organowi
właściwemu w sprawie opłaty za pośrednictwem systemu informatycznego
ministra właściwego do spraw finansów publicznych,
2) obliczać i wpłacać opłatę
– w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy
informacja, na rachunek organu właściwego w sprawie opłaty.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1 pkt 1, zawiera następujące dane:
1) okres, za który jest składana;
2) miejsce składania informacji: nazwę właściwego urzędu skarbowego;
3) cel składania informacji:
a) złożenie informacji,
b) korekta informacji;
4) dane podmiotu obowiązanego do zapłaty opłaty:
a) nazwę (firmę) albo imię i nazwisko,
b) NIP,
c) imię i nazwisko, numer telefonu lub adres poczty elektronicznej osoby
wskazanej do kontaktu;
5) kwotę opłaty ustaloną na podstawie art. 12f;
6) kwotę opłaty do zapłaty;
7) informacje o opłacie:
a) łączną kwotę opłaty,
b) kwotę opłaty za poszczególne napoje określone w art. 12f ust. 1 i 3,
c) liczbę litrów napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1, sprzedanych
w danym okresie – w podziale na poszczególne napoje określone
w art. 12f ust. 1 i 3 wraz z informacją o dodatku w składzie kofeiny lub
tauryny, lub substancji słodzących, o których mowa w art. 12a
ust. 1 pkt 1, oraz o zawartości cukrów w 100 ml napoju,
d) numery faktur, daty ich wystawienia, odpowiednio NIP dostawcy albo
nabywcy oraz numery partii towaru, jeżeli nie są zawarte na fakturze;
8) datę i podpis podmiotu obowiązanego do zapłaty opłaty lub osoby przez
niego upoważnionej;
9) pouczenie, że informacja stanowi podstawę do wystawienia tytułu
wykonawczego na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.
©Kancelaria Sejmu s. 16/22
14.09.2020
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427 i
1492).
3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi i udostępni na
elektronicznej platformie usług administracji publicznej wzór dokumentu
elektronicznego informacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1.
Art. 12h. 1. Organ właściwy w sprawie opłaty przekazuje 96,5% kwoty
pobranej opłaty oraz dodatkowej opłaty, o której mowa w art. 12i ust. 1, na
rachunek bankowy Narodowego Funduszu Zdrowia w terminie 30 dni od dnia
wpływu środków na rachunek organu właściwego w sprawie opłaty albo
przekazania jej na ten rachunek przez organ egzekucyjny.
2. W przypadku powstania nadpłaty w opłacie organ właściwy w sprawie
opłaty dokonuje zwrotu nadpłaty ze środków należnych Narodowemu
Funduszowi Zdrowia.
Art. 12i. 1. W przypadku niedokonania opłaty w terminie, o którym mowa
w art. 12g ust. 1, organ właściwy w sprawie opłaty ustala, w drodze decyzji,
dodatkową opłatę w wysokości odpowiadającej 50% kwoty należnej opłaty.
2. Dodatkową opłatę wnosi się na rachunek organu właściwego w sprawie
opłaty.
3. Do dodatkowej opłaty przepisy art. 12c oraz art. 12h ust. 2 stosuje się
odpowiednio.
Art. 12j. Do opłaty i dodatkowej opłaty, o której mowa w art. 12i ust. 1,
stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 i 1423).
Art. 12k. Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia, nie później niż do dnia
15 kwietnia, przedstawia ministrowi właściwemu do spraw zdrowia informację
o sposobie wykorzystania środków, o których mowa w art. 12c ust. 1 pkt 1,
w poprzednim roku kalendarzowym.
Rozdział 4
Zasady finansowania zadań z zakresu zdrowia publicznego
Art. 13. Zadania z zakresu zdrowia publicznego są finansowane ze środków
pozostających w dyspozycji:
©Kancelaria Sejmu s. 17/22
14.09.2020
1) ministra właściwego do spraw zdrowia, w tym ze środków państwowych
funduszy celowych;
2) realizujących zadania z zakresu zdrowia publicznego:
a) innych ministrów lub centralnych organów administracji rządowej, w tym
ze środków państwowych funduszy celowych,
b) agencji wykonawczych i innych państwowych jednostek organizacyjnych,
w tym Narodowego Funduszu Zdrowia;
3) jednostek samorządu terytorialnego.
Art. 14. 1. Powierzenie realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego przez
odpowiedniego dysponenta środków, o których mowa w art. 13, odbywa się w trybie
konkursu ofert ogłaszanego przez tego dysponenta.
2. Dysponent środków, o których mowa w art. 13, nie ogłasza konkursu ofert na
realizację zadania, o którym mowa w ust. 1, jeżeli w NPZ określono podmiot
właściwy do realizacji tego zadania oraz wskazano, że powierzenie jego realizacji
następuje na wniosek tego podmiotu składany do odpowiedniego dysponenta
środków.
3. Na realizację powierzonego zadania w trybie, o którym mowa w ust. 1 i 2,
odpowiedni dysponent przekazuje środki na podstawie umowy zawartej z realizatorem
zadania.
4. Do wyboru realizatorów zadań nie stosuje się przepisów o zamówieniach
publicznych oraz przepisów o prowadzeniu działalności pożytku publicznego na
podstawie zlecenia realizacji zadań publicznych, o których mowa w rozdziale 2 działu
II ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie.
5. Przepisów ustawy nie stosuje się do trybu powierzania realizacji zadań
finansowanych ze środków państwowych funduszy celowych.
Art. 15. 1. W ogłoszeniu o konkursie ofert określa się:
1) zadanie będące przedmiotem konkursu ofert;
2) wysokość środków przeznaczonych na realizację zadania;
3) terminy i warunki realizacji zadania;
4) kryteria oceny ofert;
5) miejsce i termin składania ofert;
6) termin rozstrzygnięcia konkursu ofert;
7) termin i sposób ogłoszenia wyników konkursu ofert;
©Kancelaria Sejmu s. 18/22
14.09.2020
8) sposób odwołania się od rozstrzygnięcia konkursu ofert;
9) poziom i sposób obliczania minimalnego współfinansowania zadania przez
podmiot ogłaszający konkurs, jeżeli współfinansowanie zadania jest warunkiem
otrzymania środków;
10) wykaz dokumentów, które należy dołączyć do oferty;
11) informację o możliwości odwołania konkursu ofert przed upływem terminu na
złożenie ofert oraz możliwości przedłużenia terminu złożenia ofert i terminu
rozstrzygnięcia konkursu ofert;
12) sposób złożenia oferty i dokumentów, o których mowa w pkt 10.
2. Ogłoszenie o konkursie ofert może zawierać dodatkowo:
1) opis sposobu oceny ofert w zakresie każdego z kryteriów oceny ofert;
2) sposób i terminy przekazania środków na rzecz realizatorów zadań.
3. Wraz z ogłoszeniem o konkursie ofert zamieszcza się wzór formularza oferty,
zgodnie z którym realizator zadania składa ofertę.
4. Ogłoszenie o konkursie ofert umieszcza się na stronie podmiotowej Biuletynu
Informacji Publicznej podmiotu ogłaszającego konkurs oraz w jego siedzibie.
5. Oferta złożona w konkursie ofert zawiera:
1) szczegółowy sposób realizacji zadania;
2) termin i miejsce realizacji zadania;
3) harmonogram działań w zakresie realizacji zadania;
4) informację o wysokości wnioskowanych środków;
5) informację o wysokości współfinansowania realizacji zadania, jeżeli dotyczy;
6) informację o wcześniejszej działalności podmiotu składającego ofertę, jeżeli
działalność ta dotyczy zadania określonego w ogłoszeniu o konkursie ofert;
7) informację o posiadanych zasobach rzeczowych oraz zasobie kadrowym
i kompetencjach osób zapewniających wykonanie zadania, a także o zakresie
obowiązków tych osób;
8) informację o wysokości środków przeznaczonych na realizację zadania oraz
kosztorys wykonania zadania, w szczególności uwzględniający koszty
administracyjne.
6. Do oferty dołącza się:
1) aktualny odpis z odpowiedniego rejestru lub inne dokumenty informujące
o statusie prawnym podmiotu składającego ofertę i umocowanie osób go
reprezentujących;
©Kancelaria Sejmu s. 19/22
14.09.2020
2) oświadczenie potwierdzające, że w stosunku do podmiotu składającego ofertę
nie stwierdzono niezgodnego z przeznaczeniem wykorzystania środków
publicznych;
3) oświadczenie osoby uprawnionej do reprezentowania podmiotu składającego
ofertę o niekaralności zakazem pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem
środkami publicznymi oraz niekaralności za umyślne przestępstwo lub umyślne
przestępstwo skarbowe;
4) oświadczenie, że podmiot składający ofertę jest jedynym posiadaczem rachunku,
na który zostaną przekazane środki, i zobowiązuje się go utrzymywać do chwili
zaakceptowania rozliczenia tych środków pod względem finansowym
i rzeczowym;
5) oświadczenie osoby upoważnionej do reprezentacji podmiotu składającego
ofertę wskazujące, że kwota środków przeznaczona zostanie na realizację
zadania zgodnie z ofertą i że w tym zakresie zadanie nie będzie finansowane
z innych źródeł.
Art. 16. Wniosek, o którym mowa w art. 14 ust. 2, zawiera informacje,
o których mowa w art. 15 ust. 5 pkt 1–5 i 8. Do wniosku dołącza się dokumenty,
o których mowa w art. 15 ust. 6.
Art. 17. 1. Realizatorzy zadań, z którymi została zawarta umowa, o której mowa
w art. 14 ust. 3, są obowiązani do prowadzenia wyodrębnionej ewidencji księgowej
otrzymanych środków oraz dokonywanych z tych środków wydatków.
2. Odpowiedni dysponent środków nadzoruje prawidłowość wydatkowania
przekazanych środków pod względem racjonalności, celowości, gospodarności
i legalności ich wydatkowania oraz spełnienia zasad, o których mowa w art. 44
ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz.
869, 1622, 1649 i 2020).
3. Dysponentowi środków przysługuje prawo przeprowadzenia kontroli
w siedzibie realizatora zadań, który otrzymał środki, oraz odbierania w ramach
przeprowadzanej kontroli oświadczeń.
4. Oświadczenia, o których mowa w ust. 3 oraz w art. 15 ust. 6 pkt 2–5, składa
się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej
treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
©Kancelaria Sejmu s. 20/22
14.09.2020
oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej
za składanie fałszywych zeznań.
5. Do środków przekazywanych na podstawie umowy zawartej na podstawie
art. 14 ust. 3, w zakresie nieuregulowanym w ustawie, stosuje się przepisy o finansach
publicznych dotyczące dotacji.
Art. 18. Nie mniej niż 10% środków przeznaczonych na realizację zadań NPZ
przeznacza się na zadania z zakresu:
1) monitorowania i oceny stanu zdrowia i związanej z nim jakości życia
społeczeństwa;
2) identyfikacji i analizy rozpowszechnienia czynników stanowiących zagrożenie
stanu zdrowia społeczeństwa;
3) identyfikacji przyczyn nierówności w zdrowiu wynikających z uwarunkowań
społeczno-ekonomicznych;
4) inicjowania i prowadzenia badań naukowych:
a) zmierzających do oceny związku między potencjalnymi czynnikami
szkodliwymi dla zdrowia lub innymi czynnikami ryzyka a stanem zdrowia
ludności,
b) dotyczących oceny skuteczności i efektywności działań z zakresu zdrowia
publicznego, obejmujących testowanie skuteczności zadań z zakresu
zdrowia publicznego polegających na promocji zdrowia lub profilaktyce
chorób innych niż określone w NPZ.
Rozdział 5
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe, dostosowujące
i końcowe
Art. 19–25. (pominięte)
Art. 26. Wojewoda po raz pierwszy dołącza opinię dotyczącą zgodności
zrealizowanych lub podjętych zadań z priorytetami dla regionalnej polityki
zdrowotnej, o których mowa w art. 95c ustawy zmienianej w art. 22, do:
1) informacji zbiorczej, o której mowa w art. 12 ust. 5, za 2017 r.;
2) wniosku, o którym mowa w art. 48d ust. 2 ustawy zmienianej w art. 22,
składanego w 2017 r.
©Kancelaria Sejmu s. 21/22
14.09.2020
Art. 27. 1. Do zadań z zakresu zdrowia publicznego, których realizacja
rozpoczęła się przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy
dotychczasowe.
2. Do postępowań dotyczących realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego
wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się
przepisy dotychczasowe.
Art. 28. 1. Na 2016 r. następujące programy:
1) wojewódzki program profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
oraz gminny program profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych,
o których mowa w art. 4 ust. 1 oraz art. 4
1 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 19,
2) Wojewódzki Program Przeciwdziałania Narkomanii oraz Gminny Program
Przeciwdziałania Narkomanii, o których mowa w art. 9 ust. 1 oraz art. 10
ust. 2 ustawy zmienianej w art. 23
– są uchwalane i realizowane na dotychczasowych zasadach.
2. Działania podejmowane przez jednostki samorządu terytorialnego w 2016 r.
w zakresie ochrony zdrowia psychicznego są realizowane na dotychczasowych
zasadach.
Art. 29. 1. W latach 2016–2025 maksymalny limit wydatków budżetu państwa,
będących skutkiem finansowym ustawy, wynosi w roku:
1) 2016 – 70,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
2) 2017 – 80,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
3) 2018 – 40,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
4) 2019 – 80,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
5) 2020 – 80,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
6) 2021 – 80,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
7) 2022 – 80,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
8) 2023 – 80,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
9) 2024 – 80,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów;
10) 2025 – 80,7 mln zł, w tym 0,7 mln zł w budżetach wojewodów.
2. W latach 2016–2025 maksymalny limit wydatków Funduszu Rozwiązywania
Problemów Hazardowych, Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej i Funduszu Zajęć
Sportowych dla Uczniów, będących skutkiem finansowym ustawy, wynosi w roku:
1) 2016 – 70 mln zł;
2) 2017 – 60 mln zł;
©Kancelaria Sejmu s. 22/22
14.09.2020
3) 2018 – 100 mln zł;
4) 2019 – 60 mln zł;
5) 2020 – 147,75 mln zł;
6) 2021 – 177 mln zł;
7) 2022 – 177 mln zł;
8) 2023 – 177 mln zł;
9) 2024 – 177 mln zł;
10) 2025 – 177 mln zł.
3. W przypadku gdy wielkość wydatków, o których mowa w ust. 1 i 2, po
pierwszym półroczu danego roku budżetowego wyniesie więcej niż 65% limitu
wydatków przewidzianych na dany rok, wielkość przyznanych środków
przeznaczonych na wydatki obniża się w drugim półroczu o kwotę stanowiącą różnicę
między wielkością tego limitu a kwotą przekroczenia wydatków. W pierwszej
kolejności ogranicza się wydatki na zadania, o których mowa w art. 2 pkt 1, 5, 7 i 8.
4. Organem właściwym do monitorowania wykorzystania limitów wydatków,
o których mowa w ust. 1 i 2, jest minister właściwy do spraw zdrowia, a organami
właściwymi do wdrożenia mechanizmu korygującego, o którym mowa w ust. 3, są
odpowiednio minister właściwy do spraw zdrowia, minister właściwy do spraw
kultury fizycznej, inni właściwi ministrowie wskazani jako podmioty odpowiedzialne
za realizację zadań w Narodowym Programie Zdrowia oraz wojewodowie.
5. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej, inni właściwi ministrowie
wskazani jako podmioty odpowiedzialne za realizację zadań w Narodowym
Programie Zdrowia oraz wojewodowie są obowiązani do przekazywania ministrowi
właściwemu do spraw zdrowia informacji o stopniu realizacji zadań z zakresu zdrowia
publicznego, umożliwiających monitorowanie limitu wydatków, o których mowa
w ust. 1 i 2, w terminie umożliwiającym wdrożenie mechanizmu korygującego.
Art. 30. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia5)
,
z wyjątkiem:
1) art. 4 ust. 2 pkt 7, który wchodzi w życie z dniem 1 października 2017 r.;
2) art. 9, art. 19 pkt 1, 3, 4 i 6, art. 20, art. 23 i art. 25 pkt 1, które wchodzą w życie
z dniem 1 stycznia 2016 r.;
3) art. 12 i art. 22, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.;
4) art. 21, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.

5) Ustawa została ogłoszona w dniu 18 listopada 2015 r.

Załącznik nr 2

Gminny Program Profilaktyki
i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych
na 2021 rok

WSTĘP

W obecnym czasie trwania pandemii problemy alkoholowego nabierają szczególnie ważnego charakteru. Przedłużający się lęk, stres, izolacja społeczna, często utrata pracy,  środków do życia, a także problemy rodzinne wybarwiające się w izolacji  sprzyjają zwiększeniu spożycia alkoholu. W konsekwencji może częściej dochodzić do aktów przemocy w rodzinach.

W tej sytuacji pomoc rodzinom z problemem alkoholowym staje się szczególną ważna.

Realizacja  Gminnego Programu profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych jest i będzie na bieżąco modyfikowana w zależności od stanu epidemicznego. W koniecznych przypadkach, związanych z reżimem sanitarnym możliwa jest praca zdalna.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ostrzega, że w czasie epidemii koronawirusa sięganie po alkohol zwiększa podatność na problemy zdrowotne, nasila ryzykowne zachowania, zaburzenia o podłożu psychicznym oraz zjawisko przemocy. Rocznie alkohol przyczynia się do 3 mln zgonów na świecie, z czego do jednej trzeci dochodzi w Regionie Europejskim WHO. Właśnie w tym regionie obserwuje się najwyższe spożycie alkoholu w populacji i najwyższy odsetek zgonów spowodowanych przez alkohol.

Według WHO istniejące regulacje i zasady, stworzone w celu ograniczenia szkód i krzywd wyrządzanych przez spożywanie alkoholu, powinny zostać podtrzymane w czasie pandemii COVID-19, a nawet wzmocnione. Światowa Organizacja Zdrowia odradza za to łagodzenie dotychczas funkcjonujących zaleceń związanych z alkoholem.

Jak podaje WHO, sięganie po jakikolwiek alkohol wiąże się z ryzykiem dla zdrowia. Szczególnie niebezpieczny jest mocny alkohol etylowy, który został wymieszany z metanolem, stwarza duże zagrożenie dla zdrowia i może prowadzić do śmierci.

Co więcej, spożywanie alkoholu zwiększa podatność na COVID-19. Picie alkoholu negatywnie odbija się na układzie odpornościowym, czego rezultatem jest większe ryzyko rozwinięcia się niepożądanych stanów zdrowotnych. Stąd zalecenie, by ograniczyć spożycie alkoholu, szczególnie w czasie pandemii COVID-19.

1. Cele programu.

Cel główny Programu:

ograniczanie zdrowotnych i społecznych skutków wynikających z nadużywania napojów alkoholowych, podnoszenie poziomu wiedzy mieszkańców w zakresie szkodliwości spożywania alkoholu, podejmowanie działań zmierzających do zmiany struktury i wzorców spożywania napojów alkoholowych oraz prowadzenie skoordynowanych działań profilaktycznych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych.

Cele szczegółowe Programu:

• wspieranie działań edukacyjnych w zakresie szkodliwości nadmiernego spożywania alkoholu i zagrożeniach związanych z chorobą alkoholową,
• promowanie abstynencji i postaw trzeźwościowych jako stylu życia bez używania alkoholu oraz wspieranie działań ograniczających dostępność do alkoholu,
• wspieranie procesu wychodzenia z uzależnienia od alkoholu oraz prowadzenie działań na rzecz osób będących w stanie nietrzeźwości,
• wspieranie oddziaływań umożliwiających integrację osób uzależnionych od alkoholu oraz członków ich rodzin,
• wspieranie dostępu do działań terapeutycznych i rehabilitacyjnych dla osób zagrożonych, używających i uzależnionych od alkoholu oraz członków ich rodzin,
• wspieranie działań mających na celu motywowanie do podjęcia leczenia odwykowego.

II.Realizatorzy programu. 

Za koordynację i realizację Programu odpowiedzialny jest  Wójt Gminy w Zabierzów, a w jego ramach –inspektor ds. profilaktyki i rozwiązywania problemów uzależnień.

Program realizowany jest we współpracy z innymi podmiotami, w tym:

• szkołami, przedszkolami i placówkami oświatowymi,
• placówkami służby zdrowia,
• podmiotami i instytucjami realizującymi zadania z obszaru profilaktyki i rozwiązywania problemów uzależnień w ramach swoich zadań statutowych Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna, Ośrodek Pomocy Społecznej,
• Gminną Komisją Rozwiązywania Problemów Alkoholowych,
• organizacjami pozarządowymi.

III. Przewidywane efekty:

1. Nauczyciele:

– potrafią organizować zajęcia o charakterze profilaktycznym;

– znają techniki integracji grupy klasowej i metody pracy zmierzające do rozwiązywania problemów dzieci i młodzieży.

2. Młodzież:

– wyposażona jest w podstawowe umiejętności życiowe pozwalające zapobiegać podejmowaniu zachowań ryzykownych,

– wykształtowane są zachowania asertywne.

3. Rodzice:

– wyposażeni są w podstawową wiedzę dotyczącą prawidłowości rozwoju dziecka, potrzeb psychicznych dziecka, warunków ich zaspokajania, umiejętności prawidłowej komunikacji z dziećmi i wyznaczania granic,

–  znają instytucje, które mają im pomóc w procesie wychowania dziecka.

1.  SPOSOBY REALIZACJI ZADAŃ GMINNEGO PROGRAMU PROFILAKTYKI I ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW ALKOHOLOWYCH I INNYCH UZALEŻNIEŃ.

1. Organizacja pracy Gminnego Punktu Konsultacyjno – Informacyjnego dla mieszkańców gminy w Zabierzowie ul. Cmentarna 2:

1/ praca terapeutyczna specjalisty ds. uzależnień z Grupą Trzeźwiejących Alkoholików ( 1 raz w tygodniu przez 4 godziny )

2/ praca terapeutyczna psychologa z rodziną dotkniętą problemem uzależnień dzieci i młodzieży( 1 raz tygodniu przez 3 godziny )

3/ praca terapeutyczna psychologa z Grupą Osób Współuzależnionych ( 1 raz w tygodniu przez 3 godziny)

2. Dyżury w Punkcie pełnią członkowie Gminnej Komisji Rozwiązywania

Problemów Alkoholowych tj. zespół motywujący do leczenia

a/ psycholog ( 1 raz w tygodniu przez 3 godz.)

Dyżur psychologa przeznaczony jest na terapię rodzin, w których występuje problem przemocy, narkotyków lub alkoholizowania się nieletnich;

b/ inspektor Urzędu Gminy (1 raz w tygodniu przez 3 godz.);

c/ pielęgniarka środowiskowe (1 raz w tygodniu przez 3 godz.);

d/ pracownik GOPS   – (1 raz w tygodniu przez 3 godz)

e/  przedstawiciel Policji – (1 raz w tygodniu w Punkcie Informacyjno=Konsultacyjnym dla Ofiar i Sprawców Przemocy)

Dyżur osób wymienionych wyżej polega na :

– przyjmowaniu zgłoszeń o naruszeniu porządku publicznego pod wpływem alkoholu,

– przyjmowaniu rodzin osób uzależnionych zgłaszających szkody rodzinne poalkoholowe,

– motywowaniu  osoby uzależnionej do leczenia odwykowego lub uczestnictwa w zajęciach Grupy Trzeźwiejących Alkoholików,

– przygotowaniu wniosków do sądu celem podjęcia leczenia odwykowego przez osoby uzależnione od alkoholu,

– pomocy w napisaniu wniosków o ustalenie świadczeń alimentacyjnych dla rodzin dotkniętych chorobą alkoholową,

– wizyt domowych na życzenie rodzin celem motywowania osób do leczenia.

3. Rozpropagowanie pracy Punktu poprzez podanie informacji na stronie internetowej GKRPA ,Urzędu Gminy dla mieszkańców Gminy – informacja w prasie lokalnej, Ośrodkach Zdrowia, w szkołach, Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej.
4. Pomoc w zorganizowaniu wyjazdu Grupy Trzeźwiejących Alkoholików do Częstochowy na Ogólnopolską Pielgrzymkę Trzeźwości oraz w zorganizowaniu XXI Gminnego Święta Trzeźwości w miesiącu sierpniu.
5. Zapewnienie pracy lekarza psychiatry ds. uzależnień oraz psychologa –biegłych sądowych w celu wydania opinii o stopniu uzależnienia jako diagnozy do sądu.
6. Utrzymanie czystości w pomieszczeniach Punktu Informacyjno-Konsultacyjnego.

1. Świetlice opiekuńczo wychowawcze– promujące zdrowy styl życia dla dzieci  i młodzieży z terenu Gminy.

1.Kontynuacja pracy świetlic środowiskowych na terenie Gminy:

1/ działalności pomocowej dla dzieci i młodzieży z rodzin dysfunkcyjnych;

2/ tworzenie warunków do trzeźwego i zdrowego stylu życia.

2. Na terenie Gminy świetlice środowiskowe o profilu opiekuńczo wychowawczym funkcjonować będą w następujących sołectwach:

1) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Aleksandrowicach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki (II grupy wiekowe) 3 razy w tygodniu x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

2) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Balicach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki 3 razy w tygodniu x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

 3) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Brzeziu

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

4) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Brzezince

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

5) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Bolechowicach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki ( I grupa) Zajęcia 3 razy w tygodniu przez 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

 6) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Brzoskwini

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

7) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Burowie

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodnie

 8) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Karniowicach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

 9) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Kleszczowie

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodnie

10) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Kobylanach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

11) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Kochanowie

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodnie

12) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Młynce

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodnie

13) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Niegoszowicach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki (I grup wiekowa) 3 razy w tygodniu x 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

14) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Nielepicach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki (I grupa wiekowa) 3 razy w tygodniu x 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

15) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Pisarach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodnie 

16) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Radwanowicach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki (II grupy wiekowe) 3 razy w tygodniu x 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

17) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Rudawie

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki (III grupy wiekowe) 3 razy w tygodniu x 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

18) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Rząsce

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne raz w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki (II grupy wiekowe) 3 razy w tygodniu x 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

19) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Ujeździe

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodnie

20) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Więckowicach

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki (I grupa wiekowa) 3 razy w tygodniu x 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodnie

21) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Zelkowie

– zajęcia opiekuńczo profilaktyczne dwa razy w tygodniu przez 3 godziny x 40 zł brutto za 1 godz przez 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami profilaktyki (II grupy wiekowe) 3 razy w tygodniu x 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

22) Świetlica opiekuńczo-wychowawcza w Zabierzowie

– warsztaty socjoterapeutyczne ogólnodostępne dla dzieci i młodzieży z terenu gminy

Zajęcia prowadzone przez psychologa i pedagoga 1 raz w tygodniu x 3 godz x 70 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

– Szkoła dla Rodziców ogólnodostępna dla rodziców z terenu gminy

Zajęcia prowadzone przez psychologa i pedagoga 1 raz w tygodniu x 3 godz x 70 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

– zajęcia sportowe z elementami  profilaktyki (VIII grup wiekowych) w tym :

Piłka nożna ( VI grup wiekowych)

Koszykówka ( I grupa)

Łucznictwo  ( I grupa)

3 razy w tygodniu x 3 godz x 40 zł brutto za 1 godz x 48 tygodni

– zajęcia o profilu teatralno-profilaktycznym ogólnodostępne dla młodzieży od 12  do 19 roku życia z terenu gminy

Zajęcia prowadzone przez dwie osoby x 4 godz x 55 zł za 1 godz brutto x 48 tygodni

Prowadzenie zajęć w świetlicach opiekuńczo-wychowawczych zgodnie z ustawą o zdrowiu publicznym zostanie powierzone Fundacjom i Stowarzyszeniom na podstawie konkursu ofert ogłoszonego przez Wójta Gminy.

1. Dofinansowanie letniego wypoczynku dzieci i młodzieży z terenu Gminy w ramach Akcji „LATO 2021 ”

1. Zorganizowanie półkolonii z programem profilaktycznym dla dzieci i młodzieży uczęszczających do świetlic opiekuńczo-wychowawczych.
2. Dofinansowanie oraz zorganizowanie letniego wypoczynku dla dzieci i młodzieży uczęszczających do świetlic środowiskowych o profilu opiekuńczo-wychowawczym.
3. Zabezpieczenie transportu dla dzieci i młodzieży uczęszczających na zajęcia do świetlic opiekuńczo-wychowawczych- (Triada, akcja Lato 2020, szkolenie wychowawców świetlic opiekuńczo-wychowawczych oraz pedagogów)
4. Uzupełnienie wyposażenia świetlic aby podnieść jakość prowadzonych zajęć (propozycja doposażenia zgodna z planem działania świetlicy)

VII . Działania profilaktyczne

1. W roku 2021 każda szkoła podstawowa otrzyma pulę środków przeznaczonych do wykorzystania na cele profilaktyczne.
   Działania w formie prelekcji dla rodziców, organizowanie Dnia profilaktyki, warsztatów dla dzieci i młodzieży  z zakresu profilaktyki opiniowane będą przez Gminną Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i finansowane w ramach zatwierdzonych środków. Planuje się kontynuację warsztatów dla uczniów klas od I-IV program „cukierki” rekomendowany przez Małopolskiego Kuratora Oświaty, warsztaty od klas V-VIII pn „Magiczne kryształy” oraz przeprowadzenie szkolenia dla uczniów klas od V-VI pn „Debata” program rekomendowany przez PARPA.
2. Organizowanie dla dzieci i młodzieży uczęszczających do świetlic środowiskowych zajęć rozwijających umysł, ciało i talenty pn. ” TRIADA”- XII gminny konkurs między świetlicami
3. Zorganizowanie szkolenia dla prowadzących świetlice opiekuńczo-wychowawcze
4. „Profilaktyka uzależnień- ustalenie zasad współpracy i harmonogramu wspólnych działań.
5. Włączenie się w Ogólnopolską Społeczną Kampanię Edukacyjną pn.”Zachowaj trzeźwy umysł” oraz „Postaw na Rodzinę”. „Przeciw pijanym kierowcom”
   W ramach akcji:
   – włączenie pracowników służby zdrowia w akcję „Sprawdź czy Twoje picie jest bezpieczne”,
   – promowanie w/w akcji poprzez umieszczenie na stronie internetowej oraz w prasie lokalnej
   Spotkania z rodzicami dzieci w szkołach, przedszkolach-profilaktyka połączona z możliwością konsultacji indywidualnych ( realizacja warsztatów Szkoła dla Rodziców).
6. Konferencja pn” Choroba alkoholowa” dla przedstawicieli gminy ( radni, sołtysi, dyrektorzy szkół , pedagodzy szkolni, przedstawiciele służby zdrowia, policji oraz poradni psychologiczno-pedagogicznej).
7. Wykonanie diagnozy społecznej Gminy Zabierzów z zakresu uzależnień.

VIII. Szkolenia członków Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych.

IX. Delegacje.

X. Zasady wynagradzania członków Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych.

1. Członkowi Zespołu motywującego do leczenia przysługuje z tego tytułu wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 1200 zł brutto (jeden tysiąc dwieście złotych) miesięcznie.
2. Członkowi Zespołu ds. współpracy ze szkołami i świetlicami środowiskowymi przysługuje z tego tytułu wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 1000 zł brutto (jeden tysiąc złotych) miesięcznie.
3. Członkowi Zespołu ds. kontroli punktów sprzedaży i podawania napojów alkoholowych przysługuje z tego tytułu wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 1 000 zł brutto (jeden tysiąc złotych) miesięcznie.
4. Podstawą wypłaty wynagrodzenia jest potwierdzone przez inspektora ds. rozwiązywania problemów alkoholowych, miesięczne sprawozdanie z realizacji zakresu obowiązków wynikających z członkostwa.
5. W razie braku sprawozdania określonego w ust.4 oraz braku potwierdzenia sprawozdania przez inspektora ds. rozwiązywania problemów alkoholowych, lub w razie nienależytego wykonania obowiązków wynagrodzenie za miesiąc, którego dotyczy taka okoliczność, nie przysługuje.

1. Przeprowadzenie kontroli punktów sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie Gminy Zabierzów pod kątem przestrzegania zasad zgodnie z Ustawą o  wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

XII. Doposażenie nowo powstałych świetlic środowiskowych zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym- realizacja przez Wydział Inwestycji Urzędu Gminy.